تاکتیک ویژه پهپادهای بمب‌افکن سپاه برای غافلگیری دشمن

مشرق/ متن پيش رو در مشرق منتشر شده و انتشار آن در آخرين خبر به معني تاييد تمام يا بخشي از آن نيست در تاکتيک جديد سپاه که در دنيا بي نظير است، اکنون پهپادهاي پنهانکار و بمب افکن ايراني مي توانند از تمامي جاده ها و مناطق هموار کشور به پرواز درآيند و عمليات خود را بدون نياز به فرودگاه مجهز آغاز کنند.  مسئله به پرواز درآوردن يک هواپيما؛ چه بي سرنشين و چه با سرنشين، در نمونه هاي مرسوم يک دغدغه مشترک است و به زيرساختي مهم يعني باند پروازي نياز دارد. بالگردها و پرنده هاي بدون سرنشين از اين قاعده به کنار هستند اما باقي هواگردها چه با سرنشين و چه بدون سرنشين بايستي از يک باند پروازي براي بلند شدن استفاده کنند. به همين منظور هدف قرار دادن باندهاي پروازي خصوصاً با مهمات مخصوص مثل بمب هاي خوشه اي خاص يا توسعه مهمات ضد باند از جمله برنامه هايي بود که خصوصاً در سالهاي جنگ سرد بين قدرت هاي جهاني رونق داشت. حتي رژيم صهيونيستي در جريان جنگ ۱۹۶۷ اعراب و اسراييل به خوبي از اين تکنيک براي از کار انداختن نيروهاي هوايي عربي استفاده کرد. صدام نيز در ابتداي جنگ تحميلي همين شيوه را بر عليه پايگاه هوايي ايران به کار برد که البته با واکنش سريع يگان هاي مهندسي نهاجا، پايگاه ها آماده کار شده و در نهايت در ضربه متقابل نهاجا اين حربه را عليه متجاوزان بعث به کار گرفت که به عنوان نمونه، پايگاه هوايي الرشيد در کنار بغداد ۳ ماه از شرايط عملياتي خارج شد. جاده ها به کمک مي آيند اما براي رفع اين محدوديت و مشکل، در برخي از کشورهاي جهان از جمله ايران، برخي از جاده ها براي موارد اضطراري براي استفاده نظامي توسعه پيدا کرده اند که نمونه اين مورد را در زمان جنگ نيز به صورت محدود تجربه کرده ايم. برخي نيروهاي مسلح مهم در دنيا همچون هند، اين تمرين را انجام داده اند که در صورت لزوم، جاده هاي انها امکان تبديل شدن به باند پروازي را داشته و انواع پرنده ها را بتوان از روي آنها به پرواز درآورد. البته در شرايط يک درگيري سنگين خصوصاً با يک دشمن قدرتمند در بحث هوايي ممکن است علاوه بر توان خود پايگاه هاي هوايي، اين جاده هاي مهم که معمولاً در نزديکي اين پايگاه ها قرار دارد نيز هدف قرار گرفته و از دور خارج شوند. يک راه حل جالب براي پرواز پهپادها با توجه به تاکتيک هاي متنوع و منحصربفرد نيروهاي مسلح ايران براي پاسخگويي به هر تجاوز يا تهديد پيش رو، استفاده از جغرافياي وسيع کشورمان، يکي از ابزارهاي مهم بوده و بر اين اساس، تلاش شده تا ابزار دفاعي تحرک بالايي داشته باشند. تا پيش از اين پرتابگرهاي موشکي متحرک ايران يکي از مشکلات بزرگ براي دشمنان محسوب مي شد و به نظر حالا اين بحث به پهپادها نيز سرايت کرده است. در حوزه هواپيماهاي جنگنده سرنشين، مشخصاً به يک باند پروازي با طولي مشخص نياز است، گزينه بعدي نيز استفاده از هواپيماهاي عمود پرواز است که البته کشور ما فاقد اين نوع هواپيماها است. اما چطور مي شود يک پهپاد را از فضايي کوچک به پرواز درآورد؟ يکي از اولين راه حل ها براي به پرواز درآوردن نمونه هاي البته کوچکتر، مثل اسکن ايگل، استفاده از نوعي فلاخن است که پهپاد شتاب لازم براي بلند شدن و ارتفاع گرفتن را فراهم کرده و در همين حين موتور نيز به وضعيت توان کافي براي ادامه پرواز مي رسد. روش ديگر استفاده از بوسترهاي شتاب دهنده مثل پهپاد کرار است. که البته در اين دو روش نياز به برخي آمادگي ها و ثابت باقي ماندن نيروها در يک موضع براي به پرواز در آوردن پرنده هاي مورد نظر است که در مقابل يک دشمن مسلط در آسمان مي تواند اشتباهي غير قابل جبران باشد. اما در اين ميان، سپاه يک راه حل متفاوت را براي پهپادهاي مشتق شده از ار کيو ۱۷۰ در نظر گرفته است. اولين بار تصاويري از اين نوع پرواز در جريان نمايشگاه دستاوردهاي ۴۰ ساله انقلاب اسلامي در مصلاي تهران منتشر شده و اخيراً نيز در رزمايش الي بيت المقدس ۱ به صورت واضح تر به نمايش درآمد. در اين روش پهپاد بر روي يک وانت نصب شده و با رسيدن اين خودرو به يک سرعت مشخص شتاب لازم براي به پرواز درآمدن اين پهپاد به وجود مي آيد. اين روش در برخي از کشورهاي غربي براي استفاده هاي تجاري و شخصي در مورد پهپادهاي سبک مورد استفاده قرار گرفته اما مشخصاً در حوزه نظامي و آن هم در مورد يک پهپاد با اين ابعاد و آن هم مسلح به حداقل ۲ بمب هدايت شونده سديد، امري است که براي اولين بار در جهان رخ مي دهد. فايده پرواز وانتي چيست؟ يک هواپيماي بدون سرنشين با خاصيت هاي پنهانکاري و توان شناسايي و رزمي يک عنصر موثر در ميدان نبرد محسوب مي شود که مي تواند نتيجه نبرد را تغيير دهد. حالا تصور کنيم اين پهپاد نه از يک پايگاه هوايي يا حتي از يک جاده بلکه ممکن است از هر منطقه اي که يک وانت بتواند به سرعتي حدوداً ۷۰ کيلومتر در آن برسد به پرواز در بيايد. لحظه اي، جغرافياي سرزمين ايران را در نظر بگيريد. زمين ها و جاده هاي صاف فراواني که يک وانت يا بسياري از خودرو هاي نظامي يا حتي آفرود مي توانند به راحتي در آنها سرعت بالايي را کسب کنند. يعني هر زمين صافي که يک خودرو بتواند در آن به سرعت کمتر از ۱۰۰ کيلومتر در ساعت در آن برسد را مي توان به عنوان يک محل پرواز براي پهپادها در نظر گرفت. پهپادهايي مثل سري شاهد ۱۶۱ و ۱۹۱ از مدل هايي هستند که مي توان اين گونه آنها را به پرواز درآورد. در اين پهپادها خبري از چرخ و ارابه فرود نيست و پهپادها بعد از اتمام ماموريت و بازگشت با شکم روي زمين فرود مي آيند. در اين شرايط وزن اين پرنده هاي بدون سرنشين بسيار کم تر شده و در عين حال نيازي به در نظر گرفتن فضايي خاص براي آنها درون بدنه نيست. کاهش وزن و بدنه آيروديناميک تر و حمل و نقل و به پرواز در آوردن را براي اين پهپادها راحت تر کرده و هم سطح پنهانکاري آنها را در هوا افزايش مي دهد. حالا تصور کنيد که چه کار سختي براي دشمن به وجود مي آيد. کنترل اين حجم از يک منطقه فشار بسيار گسترده اي را به سيستم هاي شناسايي وارد کرده و مشخصاً امکان ارسال بدون کشف شدن براي بسياري از پهپادها در اين شرايط موجود خواهد بود. طرف مقابل بايستي اين طور تصور کند که شايد از نزديک به بيش از ۷۰ درصد سرزمين ايران امکان به پرواز درآمدن يک يا چند پهپاد مسلح با خواص پنهانکاري وجود دارد. چندين هزار کيلومتر خط ساحلي و کوير بزرگ ايران که هر گوشه اي از آن مي تواند يک پايگاه پهپادي مخفي باشد. در حقيقت طراحان نيروي هوافضاي سپاه با الگو گرفتن از طرح موفق و آزمايش شده پرتابگرهاي متحرک در بخش موشکي، بازوي قدرتمند ديگر خود يعني پرنده هاي بدون سرنشين را نيز به توان به پرواز در آمدن از روي يک سکوي متحرک مجهز کرده و سطح بقاء پذيري آنها را شديداً افزايش دادند. با توجه به برد و مداومت بالاي پروازي اين پهپادهاي پنهانکار و بمب افکن، عملاً هر کدام از آنها مي توانند منطقه وسيعي از کشورهاي همسايه و دورتر از انرا پوشش داده و فقط به يک جاده کوچک براي آغاز عمليات خود احتياج دارند به گونه اي که با اين تاکتيک جديد، همه مناطق و استانهاي ايران يک فرودگاه و باند پروازي ويژه براي عمليات اين پرنده هاي بدون سرنشين محسوب مي شوند. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد