اندیشکده هندی مطرح کرد: چالش دهلی نو برای خرید نفت ایران
انتخاب/ متن پيش رو در انتخاب منتشر شده و انتشار آن به معني تاييد تمام يا بخشي از آن نيست راجسواري پيلاي راجاگوپالان در انديشکده هندي «OBSERVER RESEARCH FOUNDATION» نوشت: دولت ترامپ تصميم گرفته که معافيت خريداران نفت ايران را تمديد نکند. اين تصميم پيامدهاي ناگواري براي خريداران آسيايي نفت ايران يعني چين، هند، ژاپن و کرهجنوبي دارد. در بين اين کشورها، به نظر ميرسد هند از بقيه بيشتر آسيب ببيند. هند پس از چين، دومين واردکننده بزرگ نفت ايران است و ايران نيز پس از عربستان سعودي و عراق، سومين تامينکننده نفت هند قلمداد ميشود. در ادامه اين مطلب آمده است: اين يعني پذيرش محدوديتهاي واشنگتن از نظر هند دشوار خواهد بود. اين مسأله پرسشهاي مهمتري در رابطه با روابط دهلينو و واشنگتن مطرح ميکند. يکي از آنها اشتباه محاسباتي هند در ارزيابي توان خود براي مديريت تقاضاهاي واشينگتن است. با توجه به اهميت محوري هند در راهبرد آمريکا مشتمل بر مناطق اقيانوسهاي هند و آرام، دولت مودي تصور ميکرد که خواهد توانست معافيت خود براي خريد نفت از ايران را تمديد کند. وزير نفت هند در توييتي اظهار کرد که کشورش «برنامه دقيقي براي اطمينان از تأمين نفت پالايشگاههاي کشور دارد. با افزايش عرضه از سوي ساير کشورهاي توليدکننده نفت، پالايشگاههاي هند در تأمين سوخت و فرآوردههاي مورد نياز کشور مشکلي ندارند.» اما در حالي که هند براي کاهش واردات نفت خود از ايران آماده شده بود، به هيچوجه آمادگي قطع کامل واردات را نداشت. اين تصميم ممکن است با واکنش منفي دهلينو مواجه شود و گفتمان بياعتمادي به واشنگتن و ناديده گرفتن منافع و حق حاکميت هند توسط آمريکا، بار ديگر در هند مطرح خواهد شد. اما حقيقت اين است که هند، گزينههاي ديگري براي جايگزيني نفت ايران دارد. عربستان سعودي، امارات و حتي آمريکا آمادگي دارند که نفت خام در اختيار هند بگذارند. با وجود اين گزينهها، به دلايلي چند، هند ترجيح ميدهد که نفت خود را از ايران بخرد. به عنوان مثال، ايران شيعه در هند يک متحد عليه پاکستان سني تلقي ميشود. روابط سنتي پاکستان با عربستان سعودي، ايران را به يک متحد براي هند تبديل کرده است. اين تصور وجود دارد که منافع مشترک ايران و هند در افغانستان، با منافع پاکستان در اين کشور ضديت دارد. در ديدي وسيعتر، ايران پل دسترسي هند به منطقه آسياي مرکزي تلقي ميشود که از اهميت حياتي در راهبرد هند برخوردار است. هند در بندر چابهار و بزرگراههاي ايران سرمايهگذاري کرده که مسير دور زدن پاکستان براي دسترسي به بازار افغانستان و آسياي مرکزي تلقي ميشود. همچنين عليرغم نزديکي به آمريکا، راهبرد هند نزديکي به کشورهايي مانند ايران بوده است. مسأله زمانبندي اين تصميم نيز مطرح است. هند در بحبوحه برگزاري انتخابات است و مودي تمايلي ندارد که خود را مجري سياستهاي ديکته شده واشنگتن نشان دهد. اما بايد توجه داشت که تصميم آمريکا، در سايه چالشهاي داخلي هند در مسير تعامل با ايران قرار ميگيرد. هند براي توسعه روابط خود با عربستان سعودي و ساير کشورهاي عرب حاشيه خليجفارس، اهميت بيشتري قائل است. توسعه اين روابط مانعي در حمايت هند از ايران است. همچنين هند روابط نزديکي با اسراييل دارد که يکي از منابع تأمين نيازهاي تسليحاتي هند است. اما اين دولت نيز درگير رقابت منطقهاي با تهران است. تاکنون هند در مديريت اين روابط موفق بوده اما معنايش اين نيز هست که هند نميتواند در حمايت از ايران، مسير فعلي خود را تغيير دهد. تغيير برخي مواضع ايران نيز چندان باب ميل دهلينو نبوده است. مثلاً به نظر ميرسد ايران درخصوص مسائل افغانستان در حال نزديک شدن به پاکستان است و سفر اخير عمران خان به ايران مويد اين ادعاست. در نهايت از همه مهمتر اين است که واشنگتن مهمترين شريک راهبردي هند قلمداد ميشود. با توجه به گستردگي منافع مشترک دهلينو و واشنگتن، براي هند معقول نيست که در اعتراض به تصميم آمريکا، کنار پکن قرار بگيرد. اين عوامل به اين معناست که طي هفتههاي آتي، دهلينو خود را در وضعيت راهبردي پرچالشي خواهد ديد.