ادبیات مهمترین نقش در راستای ثبت فجایع بشری را دارد
مهر/ شاعر و نويسنده کردستاني گفت: ادبيات به ويژه شعر مهمترين نقش را در راستاي ثبت فجايع بشري دارد و ادبيات اجازه نمي دهد که اين گونه اقدامات به فراموشي سپرده شود. شامگاه چهارشنبه و با حضور جمع کثيري از علاقمندان به ادبيات و شعر کردي، مراسم رونمايي از کتاب يک ربع به نسيان به نويسندگي کمال شنگالي در کافه کتاب سنندج برگزار شد. در اين مراسم کامبيز کريمي، نويسنده و پژوهشگر تاريخ و ادبيات کردي به ايراد سخن پرداخت و گفت: ميلان کوندار در رمان خنده و فراموش که از زبان ۷۰ نفر روايت مي شود به اين مسئله اشاره دارد که چگونه فراموشي تاريخي دامان بسياري از جوامع امروزي را گرفته است. وي افزود: براي نيل به فراموشي تاريخي قدرت هاي استعماري در طول تاريخ از ۳ گزينه، پاک کردن حافظه افراد جامعه، تاريخسازي و آموزش تاريخ ساخته شده بهره بردند و بدين طريق هدف تغيير فرهنگي خويش را به جامعه مورد نظر تحميل کردند، نمونه واضح آن قبطي هاي مصر است که بعد از حمله اعراب تاريخ، فرهنگ و حتي زبان خويش را از دست دادند. اين شاعر کرد در ادامه تاکيد کرد: ما براي جلوگيري از چنين هجمه اي دو راهحل داريم، يک بازنويسي تاريخ، دوم ادبيات. اينجاست که نقش ادبيات پر رنگ تر مي شود. مجموعه شعر حاضر درباره تاثير کشتار ايزدي هاي عراق و سوريه توسط داعش بر شاعر است، آنها در طول تاريخ ۷۲ بار ژينوسايد شدند. ما از اين دست وقايع تلخ در تاريخ معاصر کردها فراوان داريم، حلبچه، انفال، کشتار درسيم در ترکيه و غيره. وي گفت: ادبيات به عنوان يک عنصر مهم فرهنگي سعي در ثبت چنين فاجعه هاي دارد، در حقيقت اديب خواهان ثبت و تاريخ نويسي نيست، اما تاثير فاجعه بر روح و روان وي، آنچنان او را منقلب مي کند که ناچار از بازگويي فاجعه مي شود و از اين رهگذر شاعر به نبرد فراموشي تاريخي بر مي خيزد و در قامت ثبت فاجعه هم ايفاي نقش مي کند. کريمي در ادامه افزود: در اين ميان خود اديبان و شاعران هم به سه دليل عمده مي نويسند، ابتدا ترس از به فراموشي سپرده شدن شاعر بعد از مرگ او، دوم واهمه از فراموش شدن ارزش هاي انساني در جامعه چون عشق و برابري، سوم هراس از فراموشي فاجعه ها. به نظر من سومين شقه هراس اديبان مهمترين بخش کار ادبي است. براي نمونه کتاب حاضر تلاش شاعر و هراس وي از فراموشي دوباره فاجعه شنگال است که بر سر ايزدي هاي آمده است. وي در پايان با اشاره به زندگي خود شاعر گفت: من از نزديک با شاعر آشنا هستم، پدر ايشان با بيماري آلزايمر دست و پنجه نرم کرده بود و زماني فوت کرد که فاجعه شنگال رخ داد، شاعر اين تجربهي زيستي خانوادگي و امر فراموشي پدر خويش را به گونه اي بسيار زيبا به فاجعه و هراس از فراموشي قتل عام ايزدي هاي پيوند زده است. البته تمامي اينها در چهارچوب شعر نو کردي سروده شده است که اينجا مجالي براي سخن گفتن از ساختار و فرم شعرهاي ايشان نيست. با کانال تلگرامي «آخرين خبر» همراه شويد