نقدی بر کتاب «عبور از خود، از سرگذشت»؛ چند قدم دورتر از نثر دولت آبادی

خراسان/ «عبور از خود، از سرگذشت» نام کتاب تازه محمود دولت‌آبادي، نويسنده معاصر است که اين روزها به چاپ دوم رسيده است. اين کتاب داراي شش فصل است که به بيان حالات شخصي، نکته‌هايي درباره ادبيات، نويسندگي و روزگار زندان در دوران قبل از انقلاب مي‌پردازد. «عبور از خود» ده سال صبر کرد تا توانست از سد مميزي عبور کند و به دست مخاطب برسد. در ادامه به چند اشکال اين کتاب اشاره مي‌کنيم. در بابِ «گفتانوشت» قاعده اين است که وقتي مصاحبه‌اي مکتوب مي‌شود از اصول نوشتاري پيروي کند و زبان گفتار به متن تبديل شود. در فصل «گفتانوشت» که متن مصاحبه دولت‌آبادي با جمعي از دوستداران ادبيات است، گفتار عينا به نوشتار تبديل شده است و خواننده در مواردي با اشکال مواجه مي‌شود. براي نمونه در جايي از اين فصل مي‌خوانيم: «هنوز هم معتقدم که تا اين مقوله هم آزمايش بشود ازش دست برنبايد بداريم». اين اشکالات حتي اگر خود آقاي دولت‌آبادي نخواسته باشد در متن مصاحبه دست برده شود، باز هم قابل توجيه نيست. ما که خاطره خواندن «کليدر» و «جاي خالي سلوچ» را در ذهن داريم و صلابت قلم فاخر ايشان را چشيده‌ايم، انتظار داريم که نثر ديگر آثار هم به همان آراستگي باشد.