۱۰ فناوری که تاریخ خودروسازی را تغییر داد

صبحانه آنلاين/ بدون شک خودرو يکي از تحسين برانگيزترين ماشين‌هاي ساخت بشر بوده که از زمان اختراع تا به‌امروز، هيچوقت روند تکاملي آن متوقف نشده است. تکامل خودرو در طول تاريخ را مي‌توان در چند دسته طبقه‌بندي کرد، اما هميشه يکي از مهم‌ترين بخش‌هاي پيشرفت صنعت خودروسازي، افزايش ايمني و بهتر کردن تجربه‌ي سواري سرنشينان بوده است. مسلماً ايمني و راحتي سرنشينان در کنار موارد ديگري چون مصرف سوخت بهتر يا به‌طور کلي رقابت نزديک برندهاي خودروساز در ارائه بهترين محصول، منجر به پيشرفت قابل توجه صنعت خودروسازي شده است. برخلاف صنعت خودروسازي کشورمان، باتوجه به شرايط رقابتي هميشگي بازار جهاني و روابط نزديک بيشتر کشورهاي جهان، آينده‌ي صنعت خودروسازي تا ۲۰ بعد چيزي جز پيشرفت بيشتر نخواهد بود. در ادامه‌ي اين مقاله به معرفي ۱۰ فناوري و سيستم جديد که در طول تاريخ، نقش مهمي در پيشرفت صنعت خودروسازي داشته‌اند، مي‌پردازيم. کمربند ايمني؛ ايده‌ي برتر سوئدي‌ها بدون شک، با اخترع کمربند ايمني رانندگي به سطح جديدي وارد شد و اين فناوري جان بسياري از انسان‌ها را نجات داد. براي بررسي اولين کمربندهاي ايمني، بايد به هواپيما‌هاي اوايل قرن بيستم مراجعه کنيم. اما کمربندهاي سه نقطه‌اي خودروها اولين بار توسط مهندسان شرکت خودروساز سوئدي ولوو به‌کار برده شد. مدل آمازون ولوو در سال ۱۹۵۸ ميزبان اولين کمربندهاي سه نقطه‌اي صنعت خودروسازي بود. کيسه هوا؛ طرح اوليه از آمريکا، تکامل توسط اروپايي‌ها در نگاه اول، ايده‌ي اصلي کيسه‌هاي هوا (ايربگ) چندان انقلابي به‌نظر نمي‌رسد؛ کيسه‌هايي که در تصادف ظرف چند ميلي‌ثاينه پر شده تا از برخورد شديد و مستقيم سرنشينان با اجزاي مختلف خودرو و بدنه جلوگيري کنند. طرح اوليه‌ي کيسه هوا که عملکرد کاربردي چنداني نداشت، اولين بار در مدل سال ۱۹۷۳ تورونادو (Toronado) محصول شرکت آمريکايي اولدزموبيل (Oldsmobile) استفاده شد. کيسه‌ هوا به‌عنوان آپشن با قيمت ۲۵۰ دلار در دسترس بود که به‌دليل طراحي نامناسب، عملکرد مطلوبي نداشت. اولين کيسه‌هاي هواي مدرن و ايمن سال ۱۹۸۱ در سدان لوکس مرسدس‌بنز S کلاس وجود داشت. پس از نوآوري مرسدس، طرح کيسه هوا پيشرفت قابل توجهي کرد. سال ۱۹۹۴ ولوو در مدل 850 کيسه‌هاي هوا و پرده‌‌اي جانبي را رونمايي کرد و دو سال بعد، کيسه‌هاي هواي مخصوص زانو به محصولات اين شرکت سوئدي رسيد. شرکت آمريکايي فورد در سال ۲۰۰۹ اولين کمربند ايمني مجهز به کيسه هوا را در مدل فيوژن به‌کار برد. متخصصان ولوو دوباره در سال ۲۰۱۱ و عرضه مدل V40 طرح جديدي استفاده کردند. ولوو V40 از کيسه‌هاي هوا خارجي براي ايمني عابرين پياده در تصادفات بهره مي‌برد. سيستم کنترل پايداري الکترونيکي؛ ميراث مهم مرسدس‌بنز سيستم کنترل پايداري الکترونيکي (ESP) پس از کمربند ايمني، مهم‌ترين ناجي انسان‌ها است. جالب اين است که ايده‌ي اوليه اين سيستم کاملاً اتفاقي به ذهن مخترع آن خطور کرده است. سال ۱۹۸۹، فرانک ورنر مون مهندس شرکت مرسدس‌بنز در حال رانندگي با E کلاس (کد W124) و حرکت به سمت پيست آزمايشي شرکت در سوئد بود که کنترل خودرو را از دست داد و از جاده منحرف شد. هنگامي که منتظر رسيدن نيروي کمکي بود، ايده‌ي استفاده از سنسورهاي ABS براي نظارت سرعت هر چرخ و ترمزگيري هوشمند و مستقل جهت جلوگيري از انحراف خودرو به ذهن او وارد شد. خوشبختانه مقامات مرسدس‌بنز کاملاً ايده‌ي اين مهندس را درک کردند و مجوز ساخت آن داده شد. مون پس از موافقت مديران ارشد شرکت، شروع به طراحي يک الگوريتم براي محسابه‌ي ترمزگيري هر چرخ جهت پايدار کردن حرکت خودرو کرد. در طرح اوليه‌ي اين مهندس بااستعداد، سنسورهاي ABS بيشتر و قطعه‌اي شامل يک ژيروسکوپ به خودرو اضافه شد. اين ژيروسکوپ از يک هليکوپتر راديو کنترلي برداشته شده بود و قابليت اندازه‌گيري چرخش خودرو در محور عمودي را داشت. پس از آزمايش‌هاي فراوان چند طرح، سرانجام در سال ۱۹۹۲ مرسدس‌بنز با همکاري شرکت بوش سيستم ESP را براي استفاده در محصولات خود معرفي کرد. مدل CL600 مرسدس‌بنز اولين خودروي مجهز به ESP بود؛ اين سيستم به‌قدري در صنعت خودروسازي مهم است که از سال ۲۰۱۱ اتحاديه‌ي اروپا خريد و فروش خودروهاي فاقد سيستم کنترل پايداري در اروپا را ممنوع اعلام کرده است. سيستم ترمز اضطراري خودکار با قابليت شناسايي عابرپياده؛ طرح قديمي ولوو اولين سيستم‌هاي ترمز اضطراري خودکار در جاده‌هاي شهري، حدود يک دهه پيش در محصولات ولوو استفاده شدند. سيستم‌هاي استفاده شده در آن دوران براي شناسايي موانع روبرو به دوربين ليزري فروسرخ مجهر بودند تا در سرعت‌هاي کمتر از ۳۰ کيلومتر بر ساعت، خودرو به‌صورت خودکار ترمزگيري کند. پس از خودروهاي ولوو، طرح ترمز اضطراري خودکار پيشرفت زيادي کرده است و امروز در مدل‌هايي چون مرسدس‌بنز E و S کلاس تا سرعت‌ ۲۰۰ کيلومتر بر ساعت ترمزگيري خودکار انجام مي‌شود. با استفاده از دوربين‌هاي استريوسکوپ و سرعت شناسايي عابرهاي پياده نيز در شرايط مختلف امکان پذير است. کروز کنترل هوشمند؛ سواري راحت به شيوه‌ي آمريکايي اساس عملکرد کروز کنترل هوشمند، حفظ سرعت حرکت خودرو و فاصله‌ي آن با خودروهاي جلو و ترافيک به‌صورت خودکار است. اولين بار در سال ۱۹۴۸ بود که کروز کنترل مدرن توسط رالف تيتور آمريکايي اختراع شد. ايده‌ي کروز کنترل هنگامي رانندگي وکيل تيتور ايجاد شد؛ وکيل او در رانندگي هنگام صحبت کردن سرعت خودرو را کم و هنگام گوش دادن سرعت را زيادتر مي‌کرد که اين‌کار باعث نارحتي تيتور مي‌شد. اولين خودرويي که از سيستم کروز کنترل تيتور استفاده کرد، مدل ۱۹۵۸ کرايلسر ايمپريال بود که پس از آن اين سيستم روز به روز پيشرفته‌تر شد. خودروهاي مجهز به کروز کنترل هوشمند از رادار و دوربيني که معمولاً در جلوپنجره يا پيست آينه‌ي ديد به عقب راننده نصب شده است، استفاده مي‌کنند. تشخيص دوربين کروز کنترل هوشمند در جلوپنجره بسيار آسان است که گاهي در نماي کلي خودرو هم تأثير مي‌گذارد. کروز کنترل هوشمند از حدود ۱۰ سال پيش طرفدار پيدا کرد که امروز به‌عنوان ويژگي استاندارد فناوري خودران شناخته مي‌شود. فناوري خودران؛ ژاپن، آلمان و آمريکا جديدترين فناوري صنعت خودروسازي که ميليون‌ها دلار سرمايه‌ صرف توسعه و پيشرفت آن مي‌شود، فناوري خودران است. ايده‌ي خودروهاي خودران از اوايل قرن بيستم تا به‌امروز هميشه وجود داشته است. اولين خودروي خودران جهان در سال ۱۹۷۷ توسط تيمي مهندسي مکانيک سوکوبا ژاپن توليد شد. اين خودرو با شناسايي خطوط سفيد رنگ جاده تا حداکثر سرعت ۳۰ کيلومتر بر ساعت حرکت مي‌کرد. پس از اين، همکاري مهندسان مرسدس‌بنز و متخصصان دانشگاه کارنگي ملون آمريکا با حمايت مالي آژانس پروژه‌هاي تحقيقاتي پيشرفته‌ي دفاعي آمريکا (دارپا، DARPA) مدل‌هاي خودران نولب (Navlab) را به‌وجود آورد. از آن سال‌ها تا به‌امروز، آمريکايي‌ها در حال تست‌هاي متنوع و ميداني هستند و از طرفي ژاپني‌ها در سکوت خبري خودروهاي خودران خود را توسعه مي‌دهند. سطح‌هاي ابتدايي فناوري خودران به‌عنوان ويژگي مهم خودروهاي آينده در حال حاضر در برخي محصولات برندهايي چون آئودي، بي‌ام‌و، مرسدس‌بنز، تسلا و ولوو استفاده شده است. در حال حاضر تنها يک خودرو از سطح ۳ فناوري خودران استفاده مي‌کند؛ نسل جديد آئودي A8 که شايد پيشرفته‌ترين خودروي فعلي جهان باشد. فناوري خودران موجود در سدان لوکس A8 بدون نياز به راننده و به‌لطف سيستم پيشرفته‌ي بررسي محيط پيرامون خودرو، تا حداکثر سرعت ۶۰ کيلومتر کنترل خودرو را به دست مي‌گيرد. علاوه بر اين در فناوري سطح ۳ که به‌زودي خودروهاي برندهاي ديگر هم به آن مجهز مي‌شوند، تغيير هوشمند سرعت بر اساس تابلوهاي راهنمايي و رانندگي و تغيير مسير بين خطوط نيز وجود دارد. پيشرانه ديزل؛ اختراع جريان‌ساز آلمان رودلف ديزل، در سال ۱۸۸۳ پيشرانه‌ي ديزل را اختراع کرد اما اولين خودروي جاده‌اي مجهز به اين موتور در سال ۱۹۳۶ در قالب مدل 260D مرسدس‌بنز توليد شد. مرسدس 260D از پيشرانه‌ي ديزل ۴ سيلندر با قدرت ۴۵ اسب بخار در دور موتور ۳۲۰۰ دور بر دقيقه استفاده مي‌کرد. مصرف اين پيشرانه بسيار کم بود و 260D تا ۴۰۰ کيلومتر بدون سوخت‌گيري حرکت مي‌کرد. پس از عرضه‌ي مرسدس 260D توجه به پيشرانه‌هاي ديزل به‌دليل مصرف پايين آن‌ها، در صنعت خودروسازي بيشتر شد. در دهه‌ي ۱۹۸۰ پيشرانه‌هاي ديزل به توربوشارژر مجهز شدند که عملکرد فني و کارايي آن‌ها افزايش قابل توجهي پيدا کرد. شايد امروز واژه‌ي «ديزل» به‌خصوص براي آلماني‌ها و آمريکايي‌ها ترسناک باشد، اما هنوز هم شرکت‌هايي وجود دارند که در توسعه و پيشرفت اين نوع پيشرانه‌ سرمايه‌گذاري مي‌کنند. فرمان‌پذيري چهار چرخ؛ خودروي نظامي مرسدس‌بنز اولين بار در دهه‌ي ۱۹۳۰ بود که مرسدس‌بنز از سيستم فرمان‌پذيري چهار چرخ در خودروي نظامي VL 170 استفاده کرد. در اين سيستم هر دو محور جلو و عقب در زاويه‌ي مخالف چرخش پيدا مي‌کنند تا شعاع پيچ خودرو کمتر شود. اولين خودروي جاده‌اي که از اين سيستم با کنترل الکترونيکي استفاده کرد، اسپرت کوپه‌ي هوندا پريلود (Prelude) محصول سال ۱۹۸۸ است. در دهه‌ي ۱۹۹۰ سيتروئن ZX نيز از طرحي مشابه استفاده کرد و در سال ۲۰۰۷ رنو لاگونا GT با اين سيستم معرفي شد. امروز اما بيشتر خودروي اسپرت و سوپراسپرت همچون پورشه 911، مرسدس‌بنز AMG GT R، نيسان GT-R و لامبورگيني اونتادور از سيستم فرمان‌پذيري چهار چرخ براي بهبود عملکرد و به‌خصوص رانندگي در پيست استفاده مي‌کنند. سيستم تهويه؛ ابتکار اصيل آمريکايي شرکت آمريکايي پکارد (Packard) در سال ۱۹۳۹ مدل پکارد 21 را با اين جمله‌ي تبليغاتي رونمايي کرد: با نشستن در تنها خودروهاي مجهز به سيستم تهويه دنيا، گرماي تابستان را فراموش کنيد. اما سيستم تهويه‌ي پکارد 120 با يک مشکل بزرگ همراه بود. سيستم سردسازي آن (نوع اوليه از کمپرسورهاي امروزي) تمام فضاي صندوق عقب را اشغال مي‌کرد و فقط دو دکمه روي آن تعبيه شده بود؛ خاموش و روشن. سيستم تهويه در طول چند دهه‌ي اخير پيشرفت قابل توجهي کرده است و قابليت‌هايي چون کنترل دما و جريان هوا براي تک تک سرنشينان به‌صورت مستقل در سيستم‌هاي چندگانه وجود دارد. سيستم تمام چرخ محرک؛ از انگليس تا آلمان معمولاً آئودي کواترو (Quattro) به‌عنوان اولين سيستم تمام چرخ محرک (AWD) دنيا شناخته مي‌شود ولي اولين خودروي مجهز به اين فناوري، محصول شرکت انگليسي جنسن (Jensen) بود. جنسن FF محصول سال ۱۹۶۶ گرندتورر زيباي اين برند انگليسي بود که از سيستم تمام چرخ محرک ساخته‌ي فرگوسن فرمولا استفاده مي‌کرد. در سيستم تمام چرخ محرک جسنس FF که پس از عرضه به بنچمارک سواري در جاده‌هاي برفي و باراني تبديل شد، ۳۷ درصد قدرت به محور جلو و ۶۳ درصد قدرت به محور عقب خودرو فرستاده مي‌شد. جنسن FF يکي از مدل‌هاي متنوع جنسن اينترسپتور خودروي مورد علاقه‌ي جرمي کلارکسون، مجري پرطرفدار برنامه‌هاي تاپ گير و گرندتور است. سيستم تمام چرخ محرک پيش از استفاده در خودروهاي اسپرت و سوپراسپرت مدرن، قهرمان اصلي مسابقات رالي شناخته مي‌شد. در سال ۱۹۸۰ هانو ميکولا راننده‌ي تيم آئودي در رالي پرتغال با استفاده از سيستم تمام چرخ محرک کواترو ۲۹ دقيقه زودتر از ديگر رانندگان به خط پايان رسيد، اما به‌دليل جواز نداشتن خودروي آئودي، زمان او در مسابقه منظور نشد. پس از مسابقات رالي دهه‌ي ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، سيستم تمام چرخ محرک مورد توجه بيشتري قرار گرفت، به‌طوريکه در خودروهاي مدرن، امکان انتقال قدرت به هر چرخ با درصد متفاوت براي ايجاد چسبندگي بيشتر وجود دارد. برخي مدل‌هاي هيبريد و برقي از طرح موتور الکتريکي در محور جلو و محور عقب استفاده مي‌کنند که ديگر نيازي به ميل کاردان براي اتصال موتور به محور محرک نيست. همراهان عزيز، آخرين خبر را بر روي بسترهاي زير دنبال کنيد: آخرين خبر در سروش http://sapp.ir/akharinkhabar آخرين خبر در ايتا https://eitaa.com/joinchat/88211456C878f9966e5 آخرين خبر در آي گپ https://igap.net/akharinkhabar آخرين خبر در ويسپي http://wispi.me/channel/akharinkhabar آخرين خبر در بله https://bale.ai/invite/#/join/MTIwZmMyZT آخرين خبر در گپ https://gap.im/akharinkhabar