برجسته‌ترین خودروها در تاریخ برگزاری نمایشگاه ژنو

زوميت/ در تاريخ برگزاري نمايشگاه خودرو ژنو، مدل‌هاي جالبي رونمايي شده‌اند. در اين مقاله، جالب‌ترين خودروهاي ژنو را معرفي ‌مي‌کنيم. تنها چند روز تا برگزاري هشتادونهمين دوره‌ي بزرگ‌ترين نمايشگاه خودروِ دنيا فاصله داريم. گردهمايي سالانه خودروسازان در ژنو با تمام نمايشگاه‌هاي خودرو ديگر تفاوت دارد. برخلاف ديگر نمايشگاه‌ها، تمام برندها سعي مي‌کنند نمايشي جذاب و ماندگار در ژنو داشته باشند. نمايشگاه ژنو محلي براي رقابت، شکل‌گيري گفت‌وگوها، نمايش فناوري‌هاي آينده‌ي خودروسازي و تماشاي آخرين محصولات برندهاي بزرگ‌وکوچک است. اين نمايشگاه به‌قدري مهم است که در تاريخ برگزاري آن، رونمايي برجسته‌ترين خودروهاي مفهومي و توليدي را شاهد بوده‌ايم. باتوجه‌به گمانه‌زني‌ها و بيانه‌هاي رسمي شرکت‌هاي خودروسازي، به‌نظر مي‌رسد نمايشگاه خودرو ژنو ۲۰۱۹ ادامه‌‌دهنده‌ي سنّت گذشته خواهد بود. در اين مقاله، همين سنّت، يعني مهم‌ترين رونمايي‌هاي تاريخ نمايشگاه ژنو را بررسي مي‌کنيم. در ۸۸ دوره‌ي گذشته‌ي نمايشگاه ژنو، خودروسازان با کدام مدل‌هاي جذاب نظر علاقه‌مندان را جلب کرده‌اند؟ مدل‌هايي به‌دليل طراحي، قواي فني، مهندسي ساخت و... گامي مهم در پيشرفت صنعت محسوب مي‌شوند. سال ۱۹۵۹؛ سيمکا فولگور در نمايشگاه‌هاي خودرو مختلف امروز، يکي از شعارهاي هميشگي توليدکنندگان به آينده‌ي حمل‌ونقل اشاره مي‌کند. البته اين شعار کليشه‌اي از دهه‌ي ۱۹۵۰ تاکنون، در مفهوم‌هاي مختلف وجود داشته است. خودروساز فرانسوي سيمکا (Simca) سال‌ها پيش از آنکه به‌تاريخ بپيوندد، در نمايشگاه ژنو خبرساز شد. مدل مفهومي فولگور (Fulgur) که پيش‌نمايشي از خودروهاي خانوادگي سيمکا در سال ۲۰۰۰ بود، يکي از خودروهاي برتر رونمايي‌‌شده در تاريخ ژنو محسوب مي‌شود. روبرت اوپرون که درحال‌حاضر ۸۶ ساله است، سيمکا فولگور را با قواي فني اتمي‌برقي با توانايي پيمايش نزديک به ۵,۰۰۰ کيلومتر طراحي کرد. تصور بر اين بود که مدل مفهومي فولگور با سيستم شارژ بي‌سيم شهري آينده در جاده‌ها تردد کند. در اين مدل، چرخ‌‌هاي جلو با رسيدن به سرعت ۱۵۰ کيلومتربرساعت به داخل بدنه جمع مي‌شدند و کنترل خودرو به‎وسيله‌ي باله‌ي بزرگ عقب بدنه انجام مي‌شد. از ديگر ويژگي‌هاي برجسته‌ي سيمکا فولگور بايد به کنترل صوتي، سيستم تعليق برقي و نمايشگري بزرگ به‌جاي عقربه‌هاي سنّتي پنل پشت فرمان اشاره کرد. سيمکا فولگور همان‌طورکه همه انتظار داشتند، به مرحله‌ي توليد نرسيد؛ اما چشم‌اندازي هيجان‌انگيز از آينده‌ي خودروسازي نشان داد. سال ۱۹۶۱؛ جگوار E-Type مدل اسپرت E-Type فصلي جديد در تاريخ برند جگوار بود. اين مدل با کاپوت بلند و چراغ‌هاي کشيده‌ و شيب شديد سقف که قطعا يکي از خودروهاي زيباي تاريخ است، ستاره‌ي نمايشگاه ژنو در سال ۱۹۶۱ بود. جگوار E-Type از سال ۱۹۶۱ تا سال ۱۹۷۵ در سه سري با پيشرانه‌هاي ۶ سيلندر خطي و ۱۲ سيلندر Vشکل توليد شد. از ويژگي‌هاي مهم اين مدل بايد به نهايت سرعت ۲۴۱ کيلومتربرساعت، زمان حدود ۷ ثانيه در آزمون سرعت صفر تا ۱۰۰ کيلومتربرساعت، شاسي يکپارچه، ترمزهاي ديسکي و سيستم تعليق مستقل اشاره کرد. انزو فراري بزرگ در سال ۱۹۶۱ و هنگام رونمايي جگوار E-Type گفت: E-Type زيباترين خودروِ جهان است. سال ۱۹۶۹؛ پژو 504 کوپه و کبريوله مدل‌هاي سدان و استيشن پژو 504 سال ۱۹۶۸ رونمايي شدند. يک سال بعد، فرانسوي‌ها با همکاري استوديوِ طراحي ايتاليايي پينين فارينا، مدل‌هاي کوپه و کروک 504 به‌يادماندني را در ژنو به‌نمايش گذاشتند. پژو 504 کوپه و کروک با طراحي زيبا، قواي فني درخورتوجه، کابين خوش‌ساخت و قيمت مناسب در نمايشگاه ژنو ۱۹۶۹ طرفدار پيدا کردند. پژو 504 بهترين خودروِ اروپا در سال ۱۹۶۹ شد. جالب اين است که با وجود محبوبيت 504 سدان در آمريکا، مقام‌هاي پژو مدل‌هاي کوپه و کبروليه اين مدل را در آمريکا عرضه نکردند. سال ۱۹۷۱؛ لامبورگيني LP500 پروتوتايپ خودروساز ايتاليايي لامبورگيني هنوز دو سال با جشن ۱۰ سالگي تأسيس فاصله داشت که مدل LP500 پروتوتايپ را رونمايي کرد. کد LP که هنوزهم در محصولات اين شرکت استفاده مي‌شود از عبارت ايتاليايي longitudinale posterior به‌معني «طولي در عقب» گرفته شده و به محل و جهت نصب پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر Vشکل اشاره مي‌کند. 500 هم اشاره‌اي به حجم ۵ ليتر پيشرانه است. اين مدل مفهومي که پيش‌درآمدي بر لامبورگيني Countach بود، در نمايشگاه خودروِ ژنو ۱۹۷۱ با طراحي منحصربه‌فرد برتونه (Bertone) و درهاي قيچي‌شکل، همه‌ي توجه‌ها را جلب کرد. مدل مفهومي LP500 در جريان آزمون‌هاي پيش‌توليد تصادف کرد و از بين رفت. پس از LP500، لامبورگيني دو مدل پروتوتايپ ديگر در سال‌هاي ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ توليد و رونمايي کرد. سرانجام، مدل توليدي Countach با کد لامبورگيني LP400 و شباهت نزديک به نمونه‌هاي پروتوتايپ، به‌عنوان جايگزين مدل ميورا در سال ۱۹۷۴ توليد شد. سال ۱۹۷۴؛ فولکس واگن شيروکو غرفه‌ي فولکس واگن در نمايشگاه خودرو ژنو ۱۹۷۴ عجيب بود. اين شرکت آلماني با مدل کاملا جديد شيروکو (Scirocco) به‌عنوان جايگزين Karmann Ghia در نمايشگاه حاضر شد. شيروکو از زيربندي هاچ‌بک گلف استفاده مي‌کرد. درواقع، گلف هنوز رونمايي نشده بود. حاصل قلم جورجتو جوجارو شروعي غيرمنتظره در فولکس واگن بود که پيش‌ازاين، خودروهاي چندان هيجان‌انگيزي در خط‌توليد نداشت. از سال ۱۹۷۴ تا سال ۲۰۱۷، سه نسل فولگس واگن شيروکو توليد شد. اين مدل هنوز جايگزين نداردو از نسل چهارمش هم خبري نيست. سال ۱۹۷۵؛ پژو 604 موفقيت مدل 504 باعث شد مقام‌هاي پژو بازهم با استوديو طراحي پينين فارينا همکاري کنند تا مدل 604 توليد شود. پژو 604 رقيب مستقيم رنو 30 و سيتروئن CX بود؛ اما محصول جديد پژو سرنوشت 504 را نداشت. بزرگ‌ترين مشکل‌هاي پژو 604 ساده‌بودن طراحي و توان اندک قواي فني بود. با اينکه 604 به پيشرانه‌ي ۶ سيلندر Vشکل هم مجهز شد، اين مدل به‌موفقيت نرسيد. البته، پژو برخلاف رقباي خانگي، مدل 604 را در آمريکا هم عرضه کرد. سال ۱۹۷۷ گران‌ترين نسخه از پژو 604 در آمريکا با قيمت ۱۰،۹۹۰ دلار (حدود ۴۵,۰۰۰ دلار با نرخ امروز) عرضه شد. در مقام مقايسه مرسدس بنز 280E در همان سال با قيمت ۱۶،۶۱۶ دلار (حدود ۶۸,۰۰۰ دلار با نرخ امروز) و جگوار XJ6 با قيمت ۱۵،۰۰۰ دلار (حدود ۶۱,۰۰۰ دلار با نرخ امروز) فروخته شد. بنابراين، پژو 604 قيمت بسيار ارزان‌تري داشت؛ اما بازهم آمريکايي‌ها طرفدار اين مدل نشدند. سال ۱۹۷۷؛ مونتِوِردي سافاري خودروساز سوئيسي مونتوردي (Monteverdi) از سال ۱۹۶۷ تا سال ۱۹۸۴ فعال بود. سال ۱۹۷۷ اين برند که به توليد خودروهاي اسپرت شهرت داشت، با شاسي‌بلند لوکس Safari در نمايشگاه ژنو خبرساز شد. سافاري براساس شاسي‌بلند آمريکايي International Harvester Scout طراحي شده بود و هدف مونتورد رقابت با رنجرور بود. سافاري از پيشرانه‌ي V8 کرايسلر با حجم ۵.۲ ليتر و قدرت ۱۵۲ اسب‌بخار استفاده مي‌کرد. البته پيشرانه‌ي ۵.۷ ليتري Scout هم در اين مدل عرضه شد. به‌دليل اشتراک فراوان قطعات بين سافاري و Scout، با توقف توليد شاسي‌بلند آمريکايي، عمر محصول سوئيسي‌ها هم در سال ۱۹۸۲ با توليد حدود ۱۰۰ دستگاه به‌پايان رسيد. سال ۱۹۸۰؛ آئودي کواترو امروزه از ديدگاه بسياري از خريداران خودرو، سيستم تمام‌چرخ محرک ويژگي استاندارد يا آپشن عادي است. خودروسازان هم اين سيستم انتقال قدرت را با کدهاي مخصوص به‌ خود مثل 4Motion در فولکس واگن، xDrive در بي‌ام‌و، 4Matic در مرسدس بنز و All4 ميني عرضه مي‌کنند. بااين‌حال در چند دهه‌ي پيش، وضعيت بسيار متفاوت بود. تا دهه‌ي ۱۹۷۰، بهترين گزينه براي خودرو دوديفرانسيل که در آن قدرت پيشرانه به تمام چرخ‌ها منتقل شود، جيپ بود؛ اما اين روند در سال ۱۹۸۰ و با تولد آئودي کواترو (Quattro) تغيير کرد. سيستم چهارچرخ محرک کواترو، ابتدا براي عبور از قوانين مسابقات رالي ايجاد شد. آئودي براي شرکت در مسابقات، بايد تعداد مشخصي از خودروِ رالي خود را با مجوز تردد جاده‌اي عرضه مي‌کرد. آئودي کواترو پديده‌ي رالي در آن دوران بود که باعث شد شرکت‌کنندگان ديگر هم به سيستم‌ انتقال قدرت تمام‌چرخ محرک روي بياورند. سال ۱۹۸۴؛ فراري 288GTO زماني‌که بازديدکنندگان از نمايشگاه خودرو ژنو ۱۹۸۴ به غرفه‌ي فراري رسيدند، با مدلي عجيب رو‌به‌رو شدند. در نگاه افرادي که اطلاعات زيادي از محصولات فراري نداشته باشند، مدل 288GTO نسخه‌اي متفاوت از 308GTB با کيت بدنه‌ي تهاجمي‌تر به‌نظر مي‌رسد؛ اما اين مدل داستان بسيار متفاوتي دارد. قوانين مسابقات اتومبيل‌راني دليل اصلي تولد فراري 288GTO بود. درواقع، 288GTO نمونه‌ي جاده‌اي مدل مسابقه‌اي براي کلاس Group B Circuit Racing بود. قوانين مسابقات فراري را مجبور کرد بيش از ۲۰۰ دستگاه 288GTO توليد کند؛ اما کلاس Group B Circuit Racing پيش از برگزاري اولين دوره، کاملا متوقف و منحل شد. بنابراين، اصلا نمونه‌ي مسابقه‌اي 288GTO توليد نشد تا تمام نسخه‌هاي جاده‌اي جزو خودروهاي ارزشمند و کمياب‌ اسپرت تاريخ باشند. انزو فراري مدل 288GTO را به چند راننده‌ي فرمول يک ازجمله ميکل آلبورتو، کِکِ روزبرگ و نيکي لائودا هديه داد. سال ۱۹۸۶؛ ولوو 480 ولوو 480 در نمايشگاه خودرو ژنو ۱۹۸۴ رونمايي شد تا نمايشي از تغيير روند اين برند سوئدي در آينده باشد. 480 اولين خودرو ولوو با سيستم انتقال قدرت محور جلو بود و طراحي آن هيچ شباهتي به محصولات گذشته اين شرکت نداشت. ولوو 480 يکي از خودروهاي ابتدايي بود که براساس قوانين NHTSA آمريکا توليد شد. اين مدل همچنين تنها محصول ولوو با چراغ‌هاي جلو مخفي شونده است. ولوو 480 واقعا خودرويي مناسب براي بازار آمريکا بود؛ اما به‌دليل نرخ نامناسب دلار و کرون سوئد، برنامه‌ي فروش اين مدل در ايالات متحده‌ي آمريکا متوقف شد. سال ۱۹۸۹؛ مرسدس بنز SL و فولکس واگن گلف کانتري مرسدس بنز از سال ۱۹۷۱، مدل R107 کلاس SL را توليد مي‌کرد. نسل جديد SL با کد R129 که در نمايشگاه ژنو ۱۹۸۹ رونمايي شد، کاملا با R107 متفاوت بود. تا وقتي SL جديد رونمايي شد، مرسدس بنز دو زبان طراحي را پشت‌سرگذاشته بود؛ بنابراين، تفاوت بين R107 و R129 پيش‌بيني‌پذير بود. براساس گمانه‌زني‌ها، مرسدس بنز قصد داشت نسل جديد SL را در اواخر دهه‌ي ۱۹۷۰ توليد کند؛ اما به‌دليل تمرکز بيشتر بر W201 يا 190 که سال ۱۹۸۲ رونمايي شد، توسعه‌ي SL جديد تا اواخر دهه‌ي ۱۹۸۰ طول کشيد. مرسدس بنز R129 ابتدا، با پيشرانه‌‌هاي ۶ و ۸ سيلندر و سپس، با نمونه‌ي V12 عرضه شد. اين مدل در بخش‌هاي زيادي از قطعات کلاس S استفاده مي‌کرد؛ اما پلتفرمش همان نمونه‌ي W124 بود. چند سال پس از رونمايي نسل دوم هاچ‌بگ گلف، فولکس واگن نسخه‌اي جالب از اين مدل توليد کرد. آلماني‌ها براي رقابت با لادا نيوا و فيات پاندا 4x4، گلف دوست‌داشتني را با صفحه‌ي محافظ کف بدنه و ارتفاع بالاتر سيستم تعليق تا ۲۱ سانتي‌متر همراه کردند. اين مدل که گلف کانتري (Golf Country) نام گرفت، به‌دليل تجهيز به سيستم چهارچرخ محرک سينکرو فولکس واگن (Syncro) از قابليت‌هاي رانندگي آف‌رود هم برخوردار بود. حدود ۳,۰۰۰ دستگاه فولکس واگن گلف کانتري فروخته شد تا اين مدل براي هميشه کنار گذاشته شود. باتوجه‌به تقاضاي امروز بازار، شايد ايده‌ي گلف کانتري جديد بهتر از دهه‌ي ۱۹۹۰ خريدار داشته باشد. سال ۱۹۹۱؛ مرسدس بنز S کلاس مرسدس بنز هميشه براي توليد مدل جديد S کلاس، صبور بوده است. طرح‌هاي اوليه براي توسعه‌ي نسل سوم S کلاس با کد W140 سال ۱۹۸۱، حدود دو سال پس از عرضه‌ي نسل دوم (W126) شروع شد. هدف تيم مهندسي مرسدس اين بود که W140 تا سال ۱۹۸۹ رونمايي شود؛ اما مقام‌هاي اين برند خوش‌نام آلماني براي پاسخ تمام‌عيار به لکسوس LS400 و افزايش ظرفيت W140، زمان عرضه را تا سال ۱۹۹۱ عقب انداختند. زماني‌که S کلاس جديد در نمايشگاه خودرو ژنو ۱۹۹۱ رونمايي شد، پيشرفته‌ترين و مجهزترين سدان لوکس موجود در جهان بود. سال ۱۹۹۴؛ اولين نسل آئودي A8 و فولکس واگن Concept One خودروساز اينگولشتات سال‌ها تلاش کرد تا سرانجام در سال ۱۹۹۴، برگ برنده‌ي خود را براي رقابت با پرچم‌داران مرسدس بنز و بي‌ام‌و رو کند. اولين نسل از سدان لوکس A8 که تا امروز چهار نسل از آن توليد شده، با قواي فني پرقدرت شامل پيشرانه‌هاي ۶ و ۸ سيلندر Vشکل و سپس، ۱۲ سيلندر Wشکل در مدل ۲۰۰۱ توجه تمام علاقه‌مندان دنياي خودرو را جلب کرد. از ويژگي‌هاي برجسته آئودي A8 که سران اين برند حساب ويژه‌اي روي آن بازکرده بودند، سيستم تمام‌چرخ محرک کواترو بود. البته وجود اين سيستم به‌معني چسبندگي بسيار لاستيک‌ها درکنار وزن بيشتر خودرو بود. تيم مهندسي آئودي براي جبران وزن بيشتر سيستم کواترو و افزايش مقاومت بدنه، از شاسي يکپارچه آلومينيومي استفاده کرد که فراتر از مهندسي ساخت خودرو در بيشتر شرکت‌ها بود. فولکس واگن طرح مفهومي وان (Concept One) اولين‌بار در نمايشگاه خودرو ديترويت ۱۹۹۴ رونمايي شد و طرفداران بي‌شماري پيدا کرد. رسانه‌هاي خودرويي جهان طراحي اين نمونه‌ي مفهومي را ستايش کردند که يادآور مدل کلاسيک بيتل بود. غول خودروسازي آلمان براي جلب توجه بيشتر، مدل کروک Concept One را هم در نمايشگاه ژنو ۱۹۹۴ رونمايي کرد. فولکس واگن که در دهه‌ي ۱۹۹۰ محصولات جذابي نداشت، بيش از هر زمان ديگري نيازمند مدلي جديد با طراحي الهام گرفته از بيتل بود. باتوجه‌به پاسخ علاقه‌مندان به Concept One، چراغ سبز توليد مدلي جديد براساس اين مدل مفهومي داده شد. محصول نهايي نيو بيتل (New Beetl) بود که سال ۱۹۹۸ در نمايشگاه خودرو ديترويت رونمايي شد. سال ۱۹۹۵؛ مرسدس بنز VRC در نمايشگاه خودرو ژنو ۱۹۹۵، مرسدس بنز با مدل مفهومي جذابي شرکت کرد. مدل مفهومي مرسدس بنز موسوم به Vario Research Car يا VRC، پروژه‌ي تحقيقاتي اين شرکت آلماني براي نمايش مدل‌هاي کوپه، سدان، استيشن پيکاپ و کروک در يک خودرو بود. تغيير مدل در VRC، تنها حدود ۱۵ دقيقه طول مي‌کشيد. دلايلي چون نگراني درباره‌ي ايمني درکنار هزينه‌ي هنگفت توليد و بسته‌بندي قطعات مختلف، مرسدس بنز VRC را به‌حاشيه برد. علاوه‌براين در آن دوران، مرسدس مدل‌هاي کوپه و کروک و SLK هم فروش درخورتوجهي را تجربه کرد؛ بنابراين نيازي به مدل دودر جديد نبود. افزون‌براين، هيچ‌کس باتوجه‌به اصالت مرسدس بنز انتظار پيکاپ با اين برند نداشت. در دهه‌ي ۱۹۹۰، توليد مرسدس بنز X کلاس گناه بزرگي تلقي مي‌شد. درهرصورت، مدل مفهومي VRC کاملا بيهوده نبود و مقدمه‌اي براي توليد A کلاس در سال ۱۹۹۷ شد. A کلاس درست مانند VRC، از سيستم انتقال قدرت محور جلو استفاده مي‌کرد. درحقيقت، A کلاس اولين خودروِ توليدي محور جلوِ تاريخ مرسدس بنز است. سال ۱۹۹۸؛ فولکس واگن W12 رودستر در اواخر دهه‌ي ۱۹۹۰، فولکس واگن تمام تلاش خود را براي جذب بيشتر علاقه‌مندان دنياي خودرو به‌کار برد. اين تلاش‌ها به‌قدري بود که بزرگ‌ترين خودروساز آلمان به محدوده‌ي سوپراسپرت و ابرخودروها و رقابت با ايتاليايي‌ها وارد شد. مدل مفهومي فولکس واگن W12 سلاح اصلي اين برند دربرابر فراري بود. فولکس واگن W12 با لقب Nardò ابرخودرويي با پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر Wشکل، سيستم تمام‌چرخ محرک سينکرو و طراحي مشترک جورجتو جوجارو و ايتال ديزاين (ItalDesign) بود که نسخه‌ي ‌کوپه‌ي آن در نمايشگاه خودرو توکيو ۱۹۹۷ رونمايي شد. فولکس واگن مدل کروک W12 را يک سال بعد در ژنو به‌نمايش گذاشت تا مقدمه‌اي از برنامه‌هاي جذاب اين خودروساز براي آينده باشد. W12 هيچ‌وقت به جاده نرسيد و بيشتر در بازي‌هاي ويدئويي مثل Gran Turismo ،Asphalt ،Project Gotham Racing 3 و Test Drive دردسترس بود. بااين‌حال، مهم‌ترين نقش مدل مفهومي W12 پايه‌گذاري محصولات بعدي و نمايش توانايي فولکس واگن در توليدابرخودرويي با پيشرانه‌ي مطمئن است. پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر مدل مفهومي فولکس واگن W12 اساس قواي فني در مدل‌هاي Phateon، پاسات، توارگ و حتي بوگاتي ويرون را تشکيل داد. سال ۱۹۹۹؛ فورد فوکوس کازوِرث در نمايشگاه ژنو ۱۹۹۹، خودروساز آمريکايي فورد به‌مناسبت همکاري چندساله با شرکت تيونينگ انگليسي کازورث (Cosworth)، مدل مفهومي Focus Cosworth را به‌نمايش گذاشت. اين مدل نمايشي از آخرين محصول مشترک فورد و کازورث، خودرويي جاده‌اي کوچک و اقتصادي با توانايي فني چشمگير بود. مدل مفهومي کازورث مجهز به پيشرانه‌ي ۴ سيلندر ۲ ليتري با قدرت ۱۹۷ اسب‌بخار و جعبه‌دنده‌ي ۵ سرعته‌ي دستي در‌مقايسه‌با نمونه‌ي استاندارد فوکوس، تغييراتي چون چراغ‌هاي سياه جلو و عقب، گِل‌گيرهاي برجسته، ارتفاع کمتر و سيستم تعليق تقويت شده داشت. فوکوس کازورث سال ۱۹۹۹ فقط مدلي مفهومي باقي ماند؛ اما تمام نسخه‌هاي RS هاچ‌بک جذاب فورد از اين مدل مفهومي ريشه گرفته‌اند. سال ۲۰۰۱؛ اسمارت کراس‌بلِيد برند آلماني اسمارت که زيرمجموعه‌ي دايملر است، سال ۲۰۰۱ با مدل مفهومي کراس‌بلِيد (Crossblade) نمونه‌ي جذاب‌تري از هاچ‌بک کوچک فورتو (ForTwo) را نمايش داد. کراس‌بلِيد با ويژگي‌هايي نظير نداشتن شيشه جلو و سقف و درها، ظاهري متفاوت و جذاب داشت. مديرهاي ارشد اسمارت (Smart) در نمايشگاه ژنو اعلام کردند کراس‌بلِيد فقط براي جلب توجه بازديدکنندگان طراحي شده است؛ اما نمونه‌ي توليدي اين مدل سال ۲۰۰۲ درحدود ۲,۰۰۰ دستگاه به جاده‌هاي اروپا رسيد. سال ۲۰۰۳؛ آلفارومئو کمال و پورشه Carrera GT خودروهاي آلفارومئو هميشه از خودروهاي زيباي تاريخ بوده‌اند. اين شرکت ايتاليايي سال ۲۰۰۳، زبان طراحي برند با کراس‌اور و شاسي‌بلند ترکيب کرد و مدل مفهومي کمال (Kamal) با کد CXover طراحي شد. کمال براساس پلتفرم پريميوم فيات شکل گرفت که در مدل‌هاي آلفارومئو 159 و بِرِرا استفاده شده بود؛ اما اين مدل مفهومي در دوراني طراحي شد که آلفارومئو وضعيت مطلوبي نداشت. کمال هيچ‌وقت توليد نشد؛ ولي زمينه‌هاي لازم براي اولين شاسي‌بلند/کراس‌اور آلفارومئو را فراهم کرد. مدل زيباي آلفارومئو استلويو (Stelvio) را مي‌توان حاصل پروژه‌ي کمال دانست. نمايشگاه ژنو ۲۰۰۳ علاوه‌بر کراس‌اور جذاب ايتاليايي‌ها، ميزبان يکي از سوپراسپرت‌هاي برتر تاريخ هم بود. پورشه که از سال ۲۰۰۰ با نمايش مدل مفهومي کاررا جي تي مجهز به پيشرانه‌ي ۱۰ سيلندر Vشکل تنفس طبيعي علاقه‌مندان دنياي خودرو را چشم انتظار نگه داشته بود، سرانجام در نمايشگاه ژنو ۲۰۰۳، مدل توليدي اين سوپراسپرت خوش‌صدا را رونمايي کرد. کاررا جي تي از آخرين محصولات پورشه بود که بدون سيستم کمک‌راننده برقي عرضه شد. جايگزين پورشه کاررا جي تي ابرخودروِ 918 اسپايدر است که سال ۲۰۱۳ با انواع فناوري‌هاي پيشرفته و قواي محرکه‌ي پلاگين هيبريد عرضه شد. سال ۲۰۰۴؛ فيات تِرِپيونو مدل مفهومي و جذاب ترپيونو (Trepiùno، در زبان ايتاليايي به‌معني ۱+۳) در نمايشگاه ژنو ۲۰۰۴ رونمايي شد و برخلاف گفته‌هاي توليدکننده، سرانجام به خط‌توليد فيات رسيد. همان‌طورکه کاملا مشخص است، ترپيونو پيش‌درآمدي بر فيات 500 دوست‌داشتني سال ۲۰۰۷ و جايگزين مدرن مدل ۱۹۵۷ است. فيات 500 با ابعاد بزرگ‌تر و کابين جادارتر مجهز به چهار صندلي (ترپيونو سه صندلي داشت) از مدل مفهومي سال ۲۰۰۴ متمايز مي‌شود؛ اما اساس طراحي اين دو مدل تفاوت بزرگي ندارد. سال ۲۰۰۵؛ ميباخ 57S پيش از پيوستن بنتلي به مجموعه‌ي فولکس واگن و توليد خودروهاي رولز رويس با مهندسي بي‌ام‌و، دايلمر و مرسدس بنز درباره‌ي رقباي جدي در کلاس مدل‌هاي لوکس و گران‌قيمت نگراني نداشتند. بنتلي و رولز رويس هر دو با مشکلات مالي دست‌وپنجه نرم مي‌کردند و تهديدي براي خودروساز آلماني نبودند؛ اما اين شرايط کاملا دگرگون شد. دايملر براي پاسخ‌گويي به رقباي داخلي که با بريتانيايي‌ها همکار شده بودند، به‌سراغ برند ميباخ (Maybach) رفت. طولي نکشيد که ميباخ با دو مدل 57 و 62 به بازار وارد شد که براساس نمونه‌ي مفهومي سال ۱۹۹۷ طراحي شده بودند. مدل 57S که سال ۲۰۰۵ رونمايي شد، پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر Vشکل ۶ ليتري تويين‌توربوشارژ را به‌همراه داشت. پرچم‌دار ميباخ در دهه‌ي ۲۰۰۰ مدل 62 Landaulet بود که به‌دليل قيمت بسيار گران، ازنظر تجاري چندان موفق نشد. سال ۲۰۰۶؛ پورشه 911GT3 براي نمايشگاه ژنو ۲۰۰۶، پورشه با مدل پرقدرت 911GT3 از سري 997 از راه رسيد. درست مانند سري 996، مدل جديد هم با تمرکز ويژه بر رانندگي تهاجمي و اسپرت مهندسي شده بود. 911GT3 سال ۲۰۰۶ از پيشرانه‌ي ۶ سيلندر تخت ۳.۶ ليتري تا ۴۰۹ اسب‌بخار قدرت مي‌گرفت. کد GT3 تاکنون در پورشه ادامه داشته است. به‌عقيده‌ي بسياري از کارشناسان، مدل ۲۰۱۱ پورشه 911GT3 RS 4.0، آخرين نسخه‌ي ويژه از سري 997، بهترين محصول اين برند آلماني در سال‌هاي اخير است. سال ۲۰۱۱؛ ميني راکت من و رولز رويس 102EX خودروساز انگليسي ميني نمونه‌ي مفهومي راکت من (Rocketman) را به‌ياد مدل ۱۹۵۹ با طراحي مدرن رونمايي کرد. مقام‌هاي ميني پس از رونمايي اين مدل و واکنش مثبت علاقه‌مندان، توليد نسخه‌ي برقي راکت من را در نظر گرفته‌اند؛ اما پروژه‌ي ميني برقي هيچ‌وقت عملي نشد. در ژنو ۲۰۱۱، رولز رويس با نسخه‌ي برقي سدان فوق لوکس فانتوم خبرساز شد. مقام‌هاي رولز رويس مدل 102EX را براي بررسي تقاضاي مدل‌هاي برقي و بنزيني لوکس طراحي کردند. واکنش‌ها به 102EX متفاوت بود؛ اما بيشتر افرادي که توانايي خريد محصولات رولز رويس را داشتند، به نمونه‌ي برقي اين برند پاسخ منفي دادند. پروژه‌ي توليد مدل برقي رولز رويس خيلي زود کنار گذاشته شد تا همچنان پيشرانه‌ي V12 قلب محصولات گران‌قيمت اين شرکت باشد. هنوز يک دهه از رونمايي 102EX نگذشته است، اما به‌نظر مي‌رسد بازار آماده‌ي رولز رويس تمام‌برقي باشد. درهرصورت، وضعيت امروز متفاوت است. رولز رويسِ بااصالت حالا شاسي‌بلند توليد مي‌کند و مدل‌هاي پلاگين هيبريد و برقي هم در آينده‌اي نزديک استارت خواهند خورد. سال ۲۰۱۳؛ فولکس واگن XL1 مدل مفهومي XL1 تلاش فولکس واگن براي توليد خودرويي بود که به‌اندازه‌ي سرعت بوگاتي شيرون کم‌مصرف باشد. XL1 حاصل فرايند توسعه و تلاش مهندس‌هاي فولکس واگن از سال ۲۰۰۲ و توليد مدل مفهومي 1-Litre محسوب مي‌شد. مقام‌هاي بزرگ‌ترين گروه خودروسازي آلمان وعده دادند براساس تجربه‌هاي کسب‌شده در مدل‌هاي مفهومي سال‌هاي گذشته، سرانجام خودرويي تمام‌عيار و انقلابي عرضه کنند. XL1 درنهايت به‌توليد رسيد؛ اما با تيراژ محدود ۲۰۰ دستگاه هرکدام به‌قيمت حداقل ۱۵۰,۰۰۰ دلار، علامت سؤال بزرگي در بازار شد. اين قيمت براي بسياري از افراد باورکردني نبود؛ اما خريداراني که واقعا حاضر بودند چنين مبلغي براي محصول فولکس واگن بپردازند، خودرويي دوسرنشينه با فناوري‌ پشرفته، آيروديناميک پرجزئيات، قواي محرکه‌ي پلاگين هيبريد و مصرف ۰.۹ ليتر سوخت در هر ۱۰۰ کيلومتر دراختيار مي‌گرفتند. سال ۲۰۱۴، فولکس واگن مدل اسپرت XL1 مجهز به پيشرانه‌ي دوکاتي را به ژنو آورد؛ اما اين نمونه توليد شد. سال ۲۰۱۶؛ شورولت کوروت گرند اسپرت کسي انتظار ندارد شورولت کوروت در ژنو شکوهمندانه رونمايي شود؛ چراکه مهم‌ترين خودروِ اسپرت آمريکايي‌ها نمايشگاه مخصوص خود در ديترويت يا لس‌آنجلس را دارد؛ اما در سال ۲۰۱۶، شورولت محصولي غيرمنتظره داشت و نسخه‌ي گرند اسپرت کوروت را در ژنو رونمايي کرد. احتمالا دليل اصلي اين رونمايي در ژنو، لوئيس شورولت يکي از بنيان‌گذاران اين برند و تولد او در سوئيس باشد. سال ۲۰۱۸؛ جگوار I-Pace از سال ۲۰۱۲ و با عرضه‌ي تسلا مدل S، متقاضيان خودروِ برقي با سواري راحت و سرعت زياد و مسافت پيمايش درخورتوجه تنها يک انتخاب داشتند. زماني‌که تسلا ظرفيت خط‌توليد خود را بيشتر مي‌کرد، ديگر برندهاي خودروسازي قديمي در‌حال‌توسعه‌ي مدل‌هاي الکتريکي بودند. جگوار I-Pace اولين خودروِ برقي لوکس بود که براي رقابت با تسلا به‌حرکت افتاد. محصول بريتانيايي‌ها به‌زودي با ديگر مدل‌هاي برقي ساخت اروپا همراه مي‌شود تا نبردي کامل بين نسل جديد خودروهاي برقي و توليدکننده‌هاي قديمي و جديد شکل بگيرد. سال ۲۰۱۹؛ ابرخودروهاي قدرتمند و مدل‌هاي برقي جديد در نمايشگاه خودرو ژنو ۲۰۱۹، مدل‌هاي جذابي در انواع کلاس‌ها رونمايي خواهند شد. شايد ابرخودروِ تمام‌برقي باتيستا (Battista) محصول Automobili Pininfarina، با قدرت ۱۹۰۰ اسب‌بخار و نهايت سرعت بيش از ۴۰۰ کيلومتربرساعت ستاره‌ي ژنو ۲۰۱۹ باشد. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد