آشنایی با «کادیلاک الدورادو» مدل 1977 در شیراز
خودرو بانک/ در گذشتههاي دور يعني چيزي در حدود 70 سال پيش، زماني که حرف از لوکسگرايي در صنعت خودرو به ميان ميآمد، تنها نام تعداد معدودي از برندهاي خودرويي بر زبانها جاري ميشد که برند کاديلاک (با تلفظ صحيح کَديلَک/کاديلاک در زبان فارسي) يکي از سه برند برتر جهاني در اين بين بود. کاديلاک يکي از قديميترين خودروسازان جهان است که به ترتيب پس از برندهاي اولدزمبيل (1897) و بيوئيک (1899)، سومين خودروساز قديمي آمريکايي است که از ابتداي ظهور در سال 1902 زير سايه بزرگ جنرال موتورز به توليد خودروهاي سفارشي، لوکس و منحصر به فرد پرداخت. نام اين برند از نام مکتشف فرانسوي و موسس شهر ديترويت "آنتوني ديلا موث کديلک" برگرفته شد. همچنين لوگو رسمي کاديلاک نيز از نشان خانوادگي آنتوني کديلک الهام گرفته شده است. آنچه در ادامه اين مقاله از خودروبانک خواهيد خواند، معرفي الدورادو نسل نهم مدل 1977 است که در شيراز نگهداري ميشود. اولين استاندارد جهاني سابقه درخشان اين برند در مقياس جهاني باعث شد که واژه کاديلاک به معناي "منحصر به فرد و برتر از ديدگاه کيفيت، لوکسگرايي و ابعاد" بصورت رسمي به تمامي واژه نامههاي موجود در جهان راه يابد. اعتبار ملي اين برند در آمريکا به اندازهاي بالا است که بيش از دو برابر بيشتر از محصولات لوکس لينکلن (با تلفظ صحيح لينکِن – حرف لام دوم خوانده نميشود) به عنوان خودرو تشريفاتي رياست جمهوري ايالات متحده آمريکا برگزيده شده است. برند کاديلاک اولين خودروساز جهان بود با توليد ماژولار قطعات با سطح کيفي بسيار بالا امکان جايگزيني قطعات فرسوده و آسيب ديده را براي اولينبار در جهان فراهم آورد و پايههاي مورد نياز براي انبوهسازي خودرو در جهان را بنا نهاد و از آن پس شعار "مرجع استاندارد جهان" را براي خود برگزيد. اين خودروساز مخترع ترکيب کنترلي سه پدال (گاز، ترمز و کلاچ) در جهان است و اولين خودروسازي بود که اهرمهاي کنترلي خودرو را از روي فرمان خودرو برداشت و در زير پاها قرار داد. همچنين کاديلاک اولين خالق گيربکس اتوماتيک و خودرو سقف فلزي در جهان، اولين خودرو توليد انبوه تاريخ خودروسازي مجهز به سيستم روشنايي و استارت برقي است. اما بدون شک بزرگترين دستاورد اين برند توليد اولين پيشرانه V شکل (خورجيني) در جهان و در نتيجه آن خلق سه نوع پيشرانه قدرتمند V16، V12 و V8 بود که نمونه V8 براي هميشه با صنعت خودروسازي آمريکا عجين شد. با کسب شناخت بهتر از برند کاديلاک حال تصور کنيد که در اين مقاله به سراغ معرفي مدل الدورادو (El Dorado)، يکي از برترين خودروهاي توليدي تاريخ کمپاني خوش نام کاديلاک ميرويم که براي درک هرچه بهتر نام و ويژگيهاي آن لازم است ابتدا با مجموعه سري الدورادو آشنا شويم. الدورادو، معدن گم شده طلا توليد مداوم در دوازده نسل طي 50 سال متمادي و تشکيل سهم 10 درصدي از فروش کل برند کاديلاک در دوران توليد تنها گوشه کوچکي از افتخارات سري الدورادو است. نامگذاري اين مدل در سال 1952 و در طي يک رقابت درون شرکتي، به منظور نامگذاري محصول مفهومي جديد اين برند انجام شد. مريان ماريني، يکي از کارمندان بخش تجارت شرکت کاديلاک با ترکيب دو واژه لاتين کلمه El Dorado را خلق کرد که معناي "پوشيده از طلا" داشت. اين اسم همچنين نام منطقهاي در آمريکاي جنوبي است که شهر گمشده طلا نام دارد و براي ساليان دراز کاشفان اسپانيايي در راستاي يافتن آن زمين را ميکندند. نماي خارجي: وزينِ پر ابهت نهمين نسل از کاديلاک الدورادو در حقيقت نسخه باز طراحي شده نسل هشتم اين خودرو بود. اگرچه نسل اول الدورادو و نمونه بروم (در ايران به اشتباه بروگهام تلفظ ميشود) نسل سوم به عنوان زيباترين الدورادوهاي تاريخ شناخته ميشوند اما نسل هشتم نيز بدون شک يکي از زيباترين، با پرستيژترين و در عين حال سادهترين نمونههاي الدورادو بود که طراحي آن از سوي بيل ميشل، يکي از بزرگترين طراحان آمريکايي انجام شده بود. در اين بازطراحي ابعاد خارجي الدورادو به ترتيب طول×عرض×ارتفاع به 5700×2030×1380 ميليمتر رسيد که نشان دهنده افزايش 10 سانتيمتري در طول و افزايش 20 سانتيمتري در فاصله محورها در مقايسه با نسل هشتم بود. اين دو ويژگي باعث شد که نسل نهم کاديلاک الدورادو حتي سنگينتر و پهنتر و شکيلتر به نظر برسد. الدورادو از نسل هشتم به بعد پلتفرم خود را با پلتفرم E جنرال موتورز معروف به E-Body مشترک بين نسل دوم بيوئيک ريوييرا و اولدزمبيل تورونادو (Toronado/با کلمه تورنادو-Tornado به معناي گردباد اشتباه نشود) شريک شد. ساختار اتاق همچون سنت اصيل الدورادو بصورت دو در فرمت کوپه و کانورتيبل ساخته و ظرفيت نشيمن آن مناسب براي شش فرد بزرگسال طراحي شد. از اين رو همانند دو برادر خود، دربها بدون قاب و بسيار عريض ساخته شدند تا براي سوار شدن سرنشينان به رديف عقب نيازي به خم کردن پشتي صندليهاي جلويي نباشد. همچنين هر در داراي دو دستگيره براي باز شدن هستند که دو عدد از آنها در کنار سرنشينان جلو و در جاي استاندارد قرار گرفته اما دو تاي ديگر در نهاييترين نقطه دربها يعني پشت صندليهاي رديف جلو قرار دارند تا سرنيشنان عقب براي باز کردن در نيازي به کش و قوس دادن بدن خود به منظور دستيابي به دستگيرههاي رديف جلو نباشند. از ديگر ويژگيهاي بارز متمايز کننده الدورادو ميتوان به جلوپنجره و سپرهاي کرومي بسيار بزرگ، ساختار چهار چراغ گرد در مدلهاي پايين (1971-1974) و چهار چراغ مستطيل در مدلهاي بالاتر (1975-1978)، چراغهاي روشنايي موجود بر پايين گلگيرهاي جلو براي روشنايي در شب به هنگام پيچيدن (همانند شورولت کوروت C4)، وجود لچکي کوچک در ستون C (در نسل نهم)، سقف نيم وينيل (Vinyl-نوعي چرم مصنوعي) و مهمتر از همه چراغهاي عقب عمودي که از سنتهاي کاديلاک به شمار ميروند، نام برد. فضاي داخلي: حس آرامش ترکيب چوب و چرم ويژگي اصلي نماي داخلي کاديلاک هاي کلاسيک است. داشبورد پهن با چيدمان راننده محور که تنظيم و استفاده از همه آپشن ها را به آساني در دسترس راننده قرار داده است تا سرنشينان فقط تکيه داده و سواري نرم و راحت خود لذت ببرند. با کمي دقت مي توان دريافت نماي داخلي الدورادو 1975-1978 شباهت بسيار زيادي به مدل سِويل (SeVille-کاديلاک ايران) دارد. به عبارت ديگر با ورود مدل محبوب سِويل در سال 1975 به بازار، کاديلاک الهام بسيار زيادي از مدل الدورادو به عنوان يکي از لوکس ترين محصولات خود گرفت تا مدل موفق و پرفروش سويل را روانه بازار کند. تريم دو رنگ داخلي يکي ديگر از ويژگيهاي بارز و البته سنتي کاديلاک بود که در مدل الدورادو بصورت آپشن ارائه شد و مدل مورد بررسي فاقد آن است. اما صندليهاي بسيار پهن رديف جلو در آن با سيستم کنترلي برقي در 8 جهت، سيستم کروز کنترل برقي با قابليت افزايش يا کاهش سرعت، آنتن برقي اتوماتيک، سيستم راديو پخش AM/FM با قابليت جست و جو اتوماتيک کانالهاي راديويي، گرمکن شيشه عقب و سيستم شيشه شور و برف پاک کن شيشه جلو با قابليت تنظيم سرعت و تاخير که در آن زمان فقط بر محصولات لوکس خودروسازان آمريکايي عرضه ميشد، سيستم تهويه مطبوع با قابليت تنظيم دما مجهز به کمپرسو جديد با بازدهي بالا، سيستم روشنايي پيشرفته ويژه تنظيم نوردهي چراغها در شب مجهز به تايمر براي تعيين زمان خاموش شدن چراغها، سيستم تنظيم ارتفاع، قفل مرکزي هوشمند با قابليت قفل اتومات به هنگام حرکت و سيستم فيبر نوري نشانگر صحت و سلامت سيستم روشنايي و راهنماهاي خودرو تنها گوشهاي از ويژگيهاي لوکس اين سدان پهن پيکر است. ويژگيهاي فني: سنگين اما چالاک نزديک به 2.3 تن وزن. شايد قابل باور نباشد که اين الدورادو 2.3 تني از سيستم انتقال نيرو ديفرانسيل جلو بهره ميبرد. بله درست خوانديد، ديفرانسيل جلو! سال 1977 اولين سال در تاريخ جنرال موتورز بود که تمامي محصولات ساخته شده بر پلتفرم E (به استثنا بيوئيک ريويرا که در سال 1979 به اين تيم پيوست) در فرمت ديفرانسيل جلو ساخته شدند. دقيقاً به همين دليل است که خانواده خودروهاي ساخته شده بر پلتفورم E ازجمله الدورادو مورد بررسي، همگي فضاي نشيمن بسيار بزرگ و راحتي دارند چرا که ديگر از گلداني گيربکس و تونل ديفرانسيل خبري نيست و کف اتاق مسطح و فراخ ساخته شده است. کاديلاک براي الدورادو مدل 1977 به بعد پيشرانه V8 500CI عظيم 8.2 ليتري را کنار گذاشت و نمونه به روزتر V8 425CI به حجم 7 ليتر را برگزيد. اين پيشرانه توانمند به دليل محدوديتهاي بيمه و استانداردهاي آلايندگي قدرتي معادل 180 اسب بخار و 435 نيوتنمتر گشتاور به توليد ميرساند که چندان راضيکننده به نظر نميرسد. الدورادو خودرو سرعتي و عضلاني نيست و نيازي به شتابگيري سريع ندارد اما با کمک گيربکس عجيب و غريب ارتقا يافته اتوماتيک سه سرعت با کد شناسايي GM TH425 ميتواند تيکآف و هرزگردي در دنده 1 را تضمين کند. اين گيربکس نمونه تغيير يافته همان گيربکس GM TH400 معروف به گيربکس 400 جنرال موتورز است که براي انتقال نيرو از پيشرانه به چرخ مورد تغييرات اساسي قرار گرفته است. برخلاف خودروهاي ديفرانسيل جلو، در الدورادو پيشرانه به صورت طولي نصب شده است در حالي که گيربکس با طراحي ترنس اکسل (Transaxle-قرارگرفته بر محور جلو) به چرخها متصل شده است. اين طراحي عجيب و غريب که از ابداعات کمپاني مخترع و قدرتمند اولدزمبيل است به کمک زنجيرهاي تقويت شده موتورسيکلت انجام ميشود که در نوع خود کاملاً منحصر به فرد و يکتا است. با وجود وزن 2.3 تني و قدرت نهچندان زياد پيشرانه، الدورادو قادر است تا در حدود 13 ثانيه جثه عظيم خود را به سرعت 100 کيلومتر بر ساعت و در نهايت به سرعت 200 کيلومتر بر ساعت برساند که با مدنظر قرار دادن استانداردهاي آن زمان و مقايسه با لوکسهاي اروپايي چون رولزرويس سريع و تيزپا به حساب ميآيد. براي يکي از گرانترين و لوکسترين خودروهاي آمريکايي آن هم در دوران کلاسيک، بدون شک مصرف سوخت فاکتور مهمي نبود. الدورادو با توجه به شرايط رانندگي چيزي در حدود 17 تا 24 ليتر در هر صد کيلومتر سوخت ميل ميکند تا راننده و سرنشينان را در رضايت و رفاه کامل به مقصد برساند. الدورادو به دليل داشتن وزن قابل توجه از تايرهاي کلاسيک دور سفيد بهره ميبرد که با تايرهاي دور سفيد کلاسيک معمولي کاملاً متفاوت بود. اين تاير نيز از اختراعات کمپاني اولدزمبيل بود و اولين بار بر اولدزمبيل تورونادو با عنوان تايرهاي TFD (Toronado Front Drive) به معناي تورونادو ديفرانسيل جلو به بازار معرفي شد. اين تايرها داراي ديواره مستحکمتر و ضخيمتر بودند تا بتوانند وزن قابل توجه بخش جلويي خودرو را در مانورهاي تند و تيز و پيچهاي تند بدون بروز مشکل تحمل کنند. سخن نهايي الدورادو يکي از برترين مدلهاي کاديلاک است که تنها در نهمين نسل خود آن هم در تيراژ نسبتاً محدود موفق شد به خاک ايران راه يابد. اين خودرو تلفيقي از لوکسگرايي جهاني، کيفيت، اصالت و حس اسپرتگرايي است که از برادرش اولدزمبيل تورونادو الهام گرفته است. واردات محدود، طراحي منحصر به فرد، لوکسگرايي در سطح بالا، لذت سواري و اعتبار برند آن را به يکي از برترين انتخابها در ميان گزينههاي کلاسيک و لوکس بدل ميکند. اما بايد به خاطر داشت حفظ و نگهداري چنين جواهري ارزان نخواهد بود.