تاریخچه نصب پیشرانه ۱۸ سیلندر در مرسدس بنز S کلاس!
اسب بخار/ در اين مطلب به بررسي روايت توليد نسخه ۱۸ سيلندر از «مرسدس بنز S کلاس» در دهه ۹۰ ميلادي مي پردازيم.
امروز به لطف به کارگيري پيشرانه توربوشارژ و تزريق مستقيم (GDI)، دست يابي به قدرتِ بيش تر با استفاده از حجم کم تر به يک فرهنگ در ميان خودروسازان صاحب نام تبديل شده است. با اين وجود، در دهه هاي ۸۰ و ۹۰ ميلادي، خودروسازان رويه اي کاملاً متفاوت را در پيش گرفته بودند و فکر توليد سدان هايي با پيشرانه هايي بيش از ۸ سيلندر را در سر مي پروراندند. پس از «ب ام و»، که پيشرانه ۱۶ سيلندر را براي سدان سري ۶ خود مورد آزمايش قرار داده بود، «مرسدس بنز» نيز به فکر استفاده از پيشرانه غول پيکر ۱۸ سيلندر براي کلاس S افتاده بود!
بله درست شنيديد، پيشرانه ۱۸ سيلندري، که در آن زمان بزرگ ترين پيشرانه از نظر تعداد سيلندر در صنعت خودرو به شمار مي رفت. مرسدس بنز در آن برهه مشغول ساخت S کلاس نسل “W140” بود. در همين راستا، مسئولان شرکت قصد داشتند پرچم دار جديدي را در خانواده S کلاس معرفي نمايند و مهندسان براي اولين بار ايده توليد پيشرانه ۱۸ سيلندر ۸ ليتري را ارائه دادند. اين پيشرانه با کد M126 شناخته مي شد و هيچ گاه فراتر از يک طرح نرفت.
به گفته سخنگوي بخش بايگاني شرکت مرسدس بنز
«مرسدس شرکتي است که بر پايه اصول فناورانه تأسيس شده است، بنابراين مهندسان آزادي عمل قابل توجهي را در مبحث ارائه راه حل هاي غيرمعقول در اختيار دارند. در همين راستا، در حالي که فرايند توليد پيشرانه هاي ۶ ليتري ۱۲ سيلندر ادامه داشت، گروهي از مهندسان شرکت کار تحقيق و توسعه براي توليد پيشرانه ۱۸ سيلندر را نيز آغاز کرده بودند.»
ايده نصب پيشرانه ۱۸ سيلندر حجيم، آن هم زير کاپوت خودرويي لوکسي همچون مرسدس بنز S کلاس در نگاه اول بسيار جذاب به نظر مي رسد، اما از ديدگاه فني، اين موضوع با چالش هاي فراواني همراه است. از جمله چالش هاي نصب چنين پيشرانه اي، مي توان به فضاي کافي زير کاپوت براي جانمايي آن، مصرف سوخت قابل قبول، سيستم خنک کاري مناسب در سرعت هاي بالا و ميزان آلايندگي مطابق با استانداردها در بازارهايي همچون اروپا و آمريکاي شمالي اشاره کرد.
شرکت مرسدس بنز با هدف کسب لقب اولين خودروي لوکس ۱۸ سيلندر جهان، تمامي اين چالش ها را به جان خريد و بودجه کافي را در اختيار مهندسان خود قرار داد. اسناد موجود در شرکت مرسدس بنز نشان مي دهد که دو نسخه از اين پيشرانه به طور پيشنهادي به اعضاي هيئت مديره ارائه شد. اولين پيشرانه با چينش دو سوپاپ در هر سيلندر طراحي شده بود تا ۴۹۰ اسب بخار قدرت توليد کند.
اين پيشرانه براي مدل ۸۰۰ SEL درنظر گرفته شده بود. نسخه دوم از پيشرانه ۱۸ سيلندر، از ۵ سوپاپ در هر سيلندر بهره مي برد و براي سوپراسپرت ها و پرچم دار کلاس S طراحي شده بود. اين پيشرانه ۶۹۰ اسب بخار قدرت توليد مي کرد. اعضاي هيئت مديره تمامي مراحل پروژه را با دقت دنبال کردند، اما درنهايت، پروژه توليد پيشرانه ۱۸ سيلندر توسط مرسدس بنز خط خورد.
مسئولان شرکت عقيده داشتند که پيشرانه ۱۲ سيلندر توليدي آن ها تمام نياز خودروهاي سدان و سوپراسپرت مرسدس را تأمين مي کند. اين پيشرانه ۱۲ سيلندر ۴۰۸ اسب بخاري بعدها در مدل هاي S کلاس W140 و “SL R129” نصب شد. مرسدس بنز براي خودروهاي مسابقه اي خود نيز پيشرانه ۳٫۵ ليتري ۱۲ سيلندر تختي را درنظر گرفته بود تا ديگر نيازي به طراحي پيشرانه جديد، آن هم با ۱۸ سيلندر و حجم ۸ ليتر وجود نداشته باشد.
با وجود اين که پيشرانه ۱۸ سيلندر مرسدس بنز هيچ گاه از مرحله بلوپرينت فراتر نرفت، اما اسناد و شماتيک رسمي آن هنوز در بايگاني شرکت موجود است. مشاهده اين سطح از پيچيدگي مهندسي حتا با وجود گذشت نزديک به سه دهه، هنوز هم جذابيت هاي خاص خود را دارد.