«فرزند صبح»؛ فرزند خلف کارنامه بهروز افخمی
فيلم نيوز/ هر چيزي که درباره « فرزند صبح» شنيديد و يا هر تصويري که از اکران سال 89 اين فيلم به خاطر داريد را کامل کنار بگذاريد، چون نسخه جديد و مورد تاييد بهروز افخمي هيچ قرابتي با آن تصاوير بي ربط به هم چسبانده شده نسخه جشنواره اي ندارد. «فرزند صبح» که تا پيش از رونمايي از نسخه جديد پاشنه آشيل کارنامه کارگردانش محسوب مي شد حالا تبديل به فرزند خلف افخمي شده، فيلمي که مي توان تمام قد پشتش ايستاد و از آن دفاع کرد. نسخه جديد «فرزند صبح» يا بهتر بگوييم نسخه نهايي و اصلي، حالا هويت يک اثر سينمايي را پيدا کرده و مي توان آن را ارزيابي کرد و نقاط ضعف و قوتش را ديد و درباره اش حرف زد. سال 89، نسخه اي از فيلم «فرزند صبح»، بدون رضايت و نظارت بهروز افخمي، تدوين و به جشنواره بيست و نهم ارائه شد. افخمي چه قبل از تحويل فيلم به جشنواره و چه بعد از پذيرش آن براي بخش مسابقه، اعتراض خود را به انحاي مختلف نسبت به نسخه آماده شده اعلام کرد. او طي بيانيه اي از کارگرداني فيلم اعلام برائت کرد و گفت نسخه ارائه شده ، کاملا غلط است. افخمي در بيانيه اش به تک تک ايرادات فيلم اشاره کرد، اما گوش تهيه کننده به اين اعتراض ها بدهکار نبود ، او فيلم را نه تنها از جشنواره بيرون نکشيد که بر اکران آن اصرار کرد. فيلم در نهايت روي پرده رفت، تا يکي از جنجالي ترين اکران هاو البته نشست هاي خبري به نام افخمي و «فرزند صبح»اش ثبت شود. خبرنگاران که از نسخه اکران شده عصباني بودند، به شديدترين شکل ممکن به افخمي حمله کردند، اما او ضمن برائت از نسخه نمايش داده شده با قاطعيت از کارش در بخش کارگرداني دفاع کرد و گفت فيلم به خاطر غلط بودن تدوين، موسيقي و دوبله اش به چنين سرنوشتي دچار شده، اما همه حاضران در جلسه و کساني که فيلم را ديده بودند، حرف هايش را قبول نکردند و مستقيم و غير مستقيم گفتند که افخمي به خاطر اينکه فيلم درنيامده، بهانه تراشي کرده و با اين اعتراض ها و جنجا ل ها خواسته تا مسوليت شکست فيلم، که هزينه زيادي هم بابت توليدش شده را نپذيرد. با وجود همه اين هجمه ها اما افخمي همچنان براين موضع پافشاري ميکرد که اگر « فرزند صبح» طبق آنچه که او طراحي کرده تدوين، دوبله و موسيقي اش ساخته شود ، تازه سر و شکل سينمايي پيدا مي کند و مي شود درباره آن به عنوان يک فيلم سينمايي حرف زد. ادعايي که البته خيلي هايي که نسخه جشنواره اي آن را ديده بودند ، باور نداشتند و مي گفتند چطور مي شود با تدوين مجدد و… از آن اعوجاج تصويري ، يک فيلم سر وشکل دار درآورد. اما اين اتفاق در عمل افتاده، نسخه نهايي «فرزند صبح» هيچ ربطي به آن نسخه سال 89 ندارد. با مقايسه دو نسخه کاملا مشخص مي شود که در نسخه اوليه فقط سکانس ها بهم چسبانده شده و ربطي هم بهم ندارند. براي مثال فقط کافي است به دو مورد اشاره شود. يکي از سکانس هاي طولاني و بي ربط نسخه اوليه که حاضران در سالن مطبوعات با کف و سوت به آن واکنش نشان دادند ، مربوط است به صحنه هايي که خميني جوان سوار بر کالسکه به سمت منزل پدري اش در حرکت است . او در طول مسير شروع به پيچيدن عمامه اش مي کند و… اين سکانس هيچ ديالوگي ندارد و حدود چهار دقيقه و چند ثانيه زمان آن است. در نسخه جشنواره اين سکانس وسط فيلم استفاده شده، در حاليکه افخمي آن را براي تيتراژ طراحي کرده بود. در نسخه جديد اين سکانس را ترانه اي از فرهاد مهراد همراهي مي کند و اسامي عوامل در طول آن روي تصاوير حک مي شود. يا مثالي ديگر درباره کاراکتر ننه خاور دايه حضرت امام که هديه تهراني نقش آن را بازي مي کند. در نسخه جشنواره اي ننه خاور را فقط در چند سکانس مي بينيم ، طوريکه مخاطب حس مي کند هديه تهراني به عنوان بازيگر مهمان در فيلم حاضر شده، در حاليکه در نسخه جديد ننه خاور حضوري جدي در فيلم دارد و مخاطب کاملا متوجه مي شود که او چه نقش و تاثير مهمي در زندگي حضرت امام داشته است. «فرزند صبح» محصول يک کارگردان مولف است، به همين خاطر است که اگر پلاني بدون نظارت و تفکر کارگردان کم و زياد شود، شاکله اثر بهم مي ريزد. افخمي «فرزند صبح» را در ادامه ماجراجويي هايش در تصوير کردن رويا و واقعيت ساخته. مسيري که با «گاوخوني» آن را تجربه کرد و در «فرزند صبح» آن را به تکامل مي رساند. او با ظرافت با در هم تنيدن چهار دوره زندگي امام مخاطب را وارد فضايي مي کند که بين رويا و واقعيت معلق مي ماند و به بي وزني کامل مي رسد، دقيق مثل خواب ديدن . انتخاب مناسب ترانه هايي از فرهاد مهراد براي همراهي سکانس ها هم به اين حس معلق بيش از پيش کمک مي کند. وحيد سعيدي