چهره ها/ دل نوشته مهراوه شریفی نیا در اینستاگرام

آخرین خبر/ مهراوه شریفی نیا در توضیح این عکس نوشت:
بالاخره زمستون از تراس بیرون می‌ره، گل و لای و گرد و خاک از هره و کف شسته می‌شن، شمعدونی‌ها از زندونِ پلاستیکی درمیان و دو تا صندلی با کوسن قرمز کنارشون جا خوش می‌کنن.
برای خودم یه لیوان چایِ کهنه‌دم می‌ریزم و یه دونه عناب توش می‌ندازم و سعی می‌کنم به این‌که چای بعد از دو ساعت دم کشیدن حتماً چیز گندی شده و نباید نوشیده بشه فکر نکنم و می‌شینم روی یکی از صندلی‌ها و به رنگ سبزِ نورسِ برگِ شمعدونی‌ها خیره می‌شم.

قبل‌تر، تو مأمن که بودم، اوایل بهار، عصر،
قرص ضد حساسیت می‌خوردم و
پیاده راه می‌افتادم تو کوچه‌پس‌کوچه‌های دور و بر خونه.
از سبزیِ تر و تازه‌ی چنارها و زیبایی گل‌های ریزِ سرخابی و زردی که مثل آبشار از بالا و اطراف در و دیوار ریخته بود تو خیابون مست می‌شدم و احساس می‌کردم به جای خون، بهار توی رگ‌هام جاریه.

قبل‌تر، تو مأمن،...
چقدر حوصله داشتم... .

این تراس هیچ‌وقت به خوشگلی اون تراس نشد، دو سه بار براش گل خریدم ولی همه داغون شدن، فقط شمعدونی‌ها موندن. این مدت خوب ازشون مراقبت کردم، سرحالن ولی گل ندارن. باید برم از اون کود قرمزها که رفیق‌ جان می‌گفت بخرم و هر ده روز یه بار بریزم به پاشون تا غرق گل بشن.
کودِ قرمز خرید ضروری حساب می‌شه؟
نه نمی‌شه...
ولی من ویرم گرفته...!
باید خودمو کنترل کنم.
چقدر این مدت مجبوریم هی خودمون و اطرافیان‌مون رو کنترل کنیم...!
وسط این کنترل کردن‌ها یهو از خودمون یا از اونا عصبانی می‌شیم و همه چی از دست‌مون در می‌ره.
مثل پریشب که از دستم در رفت، یا هفته‌ی پیش، یا خیلی قبل‌تر...
چی می‌شه که گاهی یه چیزی از دست آدم در می‌ره؟
گاهی خشم، گاهی احساسات، گاهی عقل، گاهی بچه‌بازی،
گاهی پرحرفی، گاهی لجبازی، گاهی محبت اضافی،
گاهی درک کردن‌ِ افراطی، گاهی نفهمیدن،
گاهی عشق، گاهی نفرت،
گاهی گریه، گاهی خنده، آخه این چه کاریه...!ا

دلم شمعدونی‌های غرق گل می‌خواد.
'
پی‌نوشت:
'
هر روز بارون میاد.
ابرها تبدیل به مه می‌شن و مرز بین کوه‌ و آسمون رو محو می‌کنن.
هوا سرد می‌شه، گرم می‌شه، ده دقیقه می‌باره، ده دقیقه آفتاب می‌شه، ده دقیقه ابر می‌شه، یهو رعد و برق می‌زنه ولی نمی‌باره، تگرگ میاد و بعد دوباره آفتاب می‌زنه و همین‌جوری تغییرات ادامه داره...
فروردینه.
غیرقابل‌پیش‌بینی و جذاب.
'

'
'
متن این‌قدر الکی الکی طولانی شد که بقیه‌ی پی‌نوشت‌ها جا نمی‌شه،
بمونه برای بعد یا کانال اگه حال داشتم.