کمند امیرسلیمانی: بعد از ۲۶ سال هنوز میپرسند چرا بدجنسبازی درمیآوری؟!
ايسنا/ شبکه آيفيلم از اواخر اسفند ماه پخش سريال نوستالژيک «پدرسالار» را آغاز کرد؛ سريالي که اولين بار سال ۷۲ روي آنتن رفت و بعد از گذشت حدود ۲۶ سال اين روزها بازپخش ميشود. اما کمند اميرسليماني که در اين سريال يکي از نقشهاي اصلي سريال (عروس خانواده) را بازي ميکند، در زماني که اين مجموعه براي نخستين بار پخش شد، تا مدتها از سوي بينندگاني که نميتوانستند بين شخصيت واقعي يک بازيگر و نقشي که بازي ميکند، تفکيک قائل شوند، به باد انتقاد گرفته ميشد و جالب اينجاست که پس از ۲۶ سال با پخش اين سريال همچنان از سوي بيننده امروزي هم سرزنش ميشود! کمند اميرسليماني که امروز در راديو نوروز حاضر شده بود، اينگونه عنوان کرد که اين روزها با بازپخش اين سريال، هر شب «پدرسالار» را تماشا ميکند. او ادامه داد: داستان «پدرسالار»، داستان روز جامعه ماست؛ اين قصه همچنان در خيلي از خانوادهها وجود دارد ولي برايم خيلي جالب است که بعضي از مردم جامعه ما هنوز سخت قضاوت ميکنند و گوش نميدهند. با وجودي که اين سريال براي دو دههي قبل است، اما باز هم من کامنتهايي از طرف مردم ميگيرم، مبني بر اينکه چرا اينقدر بدجنس بازي درميياري؟ چرا همه را به هم ميريزي؟ چقدر اذيت ميکني؟ تصورم اين بود که بعد از دودهه ديدگاه مردم عوض شده باشد، بازتر به مسايل نگاه کنند اما اين قضاوت همچنان در بين مردم ما وجود دارد. در فرهنگ ما احترام به بزرگترها از واجبات است. اگر از اين منظر به قضيه نگاه کنيم، همه طوري وسوسه ميشويد که بايد در خانه پدرسالار زندگي کرد، هر چند که خيلي از جوانها دوست دارند، حداقل زندگي مستقلي را داشته باشند. کمند اميرسليماني درباره راهکارهاي مقابله با کرونا با تاکيد بر خانهنشيني گفت: به مدد تکنولوژي مردم ميتوانند در زمان قرنطينه ديدار تصويري داشته باشند. اين بازيگر اضافه کرد: چون من آدم مثبتي هستم تصورم اين طور هست که اين اتفاق (موضوع شيوع کرونا) براي ما، درسي به دنبال دارد و اينکه بايد صبر کنيم تا اين موضوع تمام بشود و دستاوردي از اين اتفاق به دست بياوريم. کمند اميرسليماني در پاسخ به پرسش مجري درباره اينکه حال پدرش چطور است؟ جواب داد: حال پدرم خوب است و در قرنطينه بسيار جدي هستند. او درباره شرايط اين روزهاي خانوادهاش در قرنطينه، گفت: شرايط ما مقداري با ديگران متفاوت است. من و پدر و مادرم و سپند همه در يک ساختمان هستيم و با حفظ نکات بهداشتي روزي يک بار توي حياط ميرويم، حياط را آب ميزنيم، چاي ميخوريم. ولي کساني که اين شرايط را ندارند، به مدد تکنولوژي ميتوانند ديدار تصويري با دوستان و اقوام داشته باشند. شايد باور نکنيد خود من دلم لک زده پسرم را بغل کنم، تولدش هم هست اما من حتي دستش را نميگيرم. به نظر من مکالمه تصويري بسياري از دلتنگيها را برطرف ميکند.