تاثیر مخرب افسردگی پس از زایمان مادر بر کودک
خانواده سبز/ کارشناسان مي گويند بچه هايي که مادرشان افسردگي پس از زايمان دارد، بيش تر به مشکلات سلامت روان و بيماري هايي مانند ADHD و اوتيسم مبتلا مي شوند. آماندا وايت، مدت هاست که سخت تلاش کرده تا روياي مادري اش را تحقق ببخشد. تلاش هاي او، تا قبل از اينکه پسرش را در آغوش بگيرد، براي مقابله با چهار سقط جنين طول کشيد. او هميشه اعتقاد داشت که داشتن فرزند به انسان انگيزه مي دهد تا بتواند با نهايت شادي به خانه برود. اما اين موضوع، آغاز کابوس شخصي وي بود. او مشکل باردار شدن و نگه داشتن بچه داشت. تولد پسرم و حضورش در خانه، زندگي دوباره اي بود. اما در واقع، احساس مي کنم که من از شادي هاي کوچکي که در دوران کودکي خود داشتم، محروم شده ام زيرا هر روز براي من مانند يک مبارزه بود.”در نهايت براي وايت، افسردگي پس از زايمان (PPD) و اضطراب پس از زايمان (PPA) را تشخيص دادند. اين موارد، اختلالات خلقي و افسردگي پس از زايمان (PPMD) هستند که حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد زنان را تحت تاثير قرار مي دهند. وايت گفت که او تنها يک هفته پس از تولد فرزندش، علائم را تجربه کردوقتي صحبت از افسردگي پس از زايمان PPMD مي شود، ما روي شرايطي که زنان از آن رنج مي برند تمرکز مي کنيم. تاثير افسردگي پس از زايمان بر کودکان اخيرا مقاله اي منتشر شده که به تاثيرپذيري نوزادان متولد شده از مادران مبتلا به افسردگي پس از زايمان پرداخته است.مطالعات، داده هاي مربوط به کودکان متولد شده در منطقه خاصي از جنوب غربي انگلستان را از آوريل ۱۹۹۱ تا دسامبر ۱۹۹۲ (به مدت ۱۸ سال) ارزيابي کرده است. اين تحقيق براي شناسايي مادران و کودکان آسيب پذير است. آسيب پذيرترين افراد، خانواده هايي بودند که مادران از افسردگي متوسط تا شديد پس از زايمان رنج مي بردند. محققان دريافتند که اين مادران احتمالاً در ۱۱ سالگي فرزندان شان با افسردگي مبارزه مي کردند. علاوه بر اين، فرزندان آن ها ۴ برابر بيش تر از حالت طبيعي از مشکلات رفتاري، ۲ برابر بيش تر از نمرات پايين رياضي و ۷ برابر بيش تر از افسردگي در ۱۸ سالگي رنج مي برند. پسر وايت در سن ۶ سالگي از برخي اختلالات رفتاري و عاطفي رنج مي برد. او اختلال بيش فعالي کمبود توجه (ADHD) و اختلال افسردگي مخالف (ODD) و همچنين حساسيت شديد حسي دارد. وي گفت: “پزشکان احساس مي کنند که او ممکن است اوتيسم داشته باشد، اما منتظر ارزيابي مناسب تشخيصي هستيم. او اضطراب تنها بودن را دارد و در اتاق خود نمي ماند، چند بار در شب من را بيدار مي کند تا ببيند آيا هنوز آنجا هستم يا خير.”با اين حال، او فکر نمي کند که مبارزات پسرش لزوما مربوط به افسردگي پس از زايمان PPD است. “او خيلي جوان تر از آن بود که بتواند هر کدام از اين ها را به خاطر بسپارد. همه مشکلات او نيز قابل انتقال هستند و ديگر عوامل محيطي به طور قطع کمک مي کنند.” آيا اين بيماري ها وراثتي هستند؟ در واقع، يک مطالعه در سال ۲۰۱۷ نشان داد که خطر ابتلا بهافسردگي پس از زايمان در زناني که قبل از آن با افسردگي مبارزه کرده بوده اند، ۲۰ برابر بيش تر است. وايت با داشتن تاريخچه اي طولاني از افسردگي و اضطراب، قطعاً در اين دسته است. نويسندگان در تازه ترين مطالعه خود اشاره کرده اند: “کاهش علائم افسردگي والدين تا زمان بهبودي آن ها، نشان داده است که مي تواند اثرات جانبي را در کودکان کاهش دهد. اين اثرات در کودکان، تا يک سال پس از زايمان در مادران، پايدار بوده است. به عبارت ديگر، درمان افسردگي پس از زايمان مادر مي تواند خطر ابتلا به مشکلات عاطفي و رفتاري در آينده را براي کودک کاهش دهد. غربالگري و درمان افسردگي پس از زايمان دکتر مايکل يوگمن، متخصص اطفال و عضو متخصص آکادمي کودکان آمريکا در زمينه بهداشت روان شناختي و سلامت کودکان و خانواده، اشاره کرد: “من فکر مي کنم اين مطالعه نشان مي دهد که تعاملات اوليه بين والدين و فرزندانشان از اهميت زيادي برخوردار است. “يوگمن توضيح داد: “در ماه هايي از زندگي کودکان، آن ها ياد مي گيرند که چگونه پاسخ بدهند و شروع به اعتماد کردن کنند تا بتوانند رفتار خود را تنظيم کنند. ما همچنين معتقديم که بين اين تعاملات در طول سال هاي اوليه و عملکرد مغز در درازمدت و همچنين عملکرد ايمني ارتباطي برقرار است. تحقيقات گسترده اي در مورد اينکه چگونه سم تنش مي تواند منجر به نتايج نامطلوب سلامتي براي کودکان و بزرگسالان شود، وجود دارد.” وي افزود: “اما آنچه در مورد افسردگي پريناتال ذکر شده، اين است که قابل درمان مي باشد. اکثراً افراد نمي توانند اطلاعات زيادي در مورد درمان به دست آورند؛ چرا که بسياري از شرکت کنندگان در اين مطالعه احتمالاً گزينه هاي درماني شان را در دسترس ندارند. اما اکنون ما مي دانيم که شروع به انجام کار براي شناسايي و درمان PPMD بهتر است. من معتقد هستم اگر امروز همين مطالعه را تکميل کنند، نتيجه بسيار متفاوت خواهد بود.” يوگمن معتقد است که شناسايي و درمان اوليه PPMD اساسا کليد کمک به مادران و فرزندان آن ها است. آکادمي اطفال آمريکا (AAP) در سال ۲۰۱۰ با تدوين دستورالعمل هاي مربوط به متخصصين اطفال براي اين افسردگي موافق است.يوگمن گفت: “کارکنان خدمات پيشگيرانه پزشکي آمريکا در طول سال هاي اوليه پس از زايمان، براي مادران مبتلا به PPD درمان هاي لازم را توصيه مي کنند. اما اکنون چالش من که به شدت در حال کار بر روي آن هستم، اين است که متخصصان اطفال بتوانند اين توصيه ها را دنبال کنند.” درخواست کمک هنگامي که افسردگي پس از زايمان PPD شناسايي مي شود، قابل درمان است؛ اما پي بردن به آن اغلب به کمک پزشکان و مراقبت هاي بهداشتي نياز دارد. اين امر مي تواند دشوار باشد، زيرا بسياري از زنان هنوز هم از داشتن نام مادر بد براي پذيرش اين مبارزات مي ترسند. اين جنبشي است که کارن کيدون ايرلندي مي خواهد در آن مردم را به تصديق خود برساند. او پس از تولد فرزندانش در سال هاي ۲۰۰۷ و ۲۰۱۰ با PPD مبارزه کرد.او گفت: “PPD همچنان موضوع تابوئي است. من فکر مي کنم که بايد به صورت آشکارتري، اما با شيوه اي حساس تر در مورد آن صحبت کرد. پيش از مشاوره، دختر دومم را باردار بودم و از دارو استفاده مي کردم، اما از آن متنفر بودم. روانپزشک من در ابتدا به من احساس بي کفايتي داد، اما مشاوره اي که من در نهايت در بيمارستان مادران دريافت کردم، شگفت انگيز بود. اين امر باعث اين شد که من در نهايت به PPD پي بردم.” اين موضوعي است که يوگمن مي خواهد افراد درباره آن صحبت کنند.او گفت: “تاکيد مي کنم که درمان PPD به دارو نياز ندارد. ما يک برنامه درمان مبتني بر شواهد کاملاً موثر داريم که در آن دارو خط اول دفاعي نيست. براي زنان که آخرين نتايج مطالعه را مي خوانند و نگران تاثير مبارزاتشان بر روي فرزندان خود هستند، دانستن اين نکته مهم است که فرزندان شما محکوم نشده اند.” همانطور که يوگمن اشاره کرد، اين نتايج به مواردي مي پردازد که در آن درمان به طور عمده به آساني در دسترس نيست، در حالي که ما هنوز راه زيادي براي رفتن داريم و براي درک ما از PPD، پيشرفت هاي زيادي صورت گرفته است.يوگمن در نهايت تاکيد کرد: “درمان و راه هايي براي بهبود نتايج در مادران و کودکان وجود دارد.“پس از زايمان، پشتيبان بين المللي آنلايني وجود دارد که مي تواند به پيدا کردن پاسخ و کشف مراحل بعدي کمک کند.