حرکتی عجیب پیش از ورود زنان تماشاگر والیبال به ورزشگاه غدیر ارومیه
ايران ورزشي/ يکشنبه در حرکتي عجيب پس از بازرسي و پيش از ورود زنان به ورزشگاه، مهري کف دست آنان حک ميشد! «چرا داري گريه ميکني؟ ما که اومديم توي سالن.» اين سوالي بود که از دختري بيتوجه به بازي لهستان و کانادا به انتظار ديدار ايران و روسيه نشسته بود و بيصدا اشک ميريخت پرسيدم. «ورودي زنان آنقدر شلوغ بود که جمعيت يکهو فشار آورد. به داربستها و در ورودي چسبيدم و هرکاري ميکردم نميتوانستم تکان بخورم. نفسم داشت بند مياومد. خيلي ترسيدم...» اين روزها در اروميه، زنان يکي از مهرههاي اصلي سکوهاي ليگ جهاني واليبال هستند. زناني که از مدتها پيش چشم انتظار رسيدن ليگ جهاني به ايران بودهاند و براي تماشاي اين بازيها از نزديک لحظه شماري ميکردند. زناني که برخلاف فوتبال، اين فرصت را يافتهاند که بدون پنهان کردن هويت واقعيشان بليت بخرند، به تماشاي يک رويداد مهم ورزشي در سطح جهان بنشينند و از پيروزيهاي تيم ملي واليبال شادمان شوند. ورودي سالن اروميه، نقشه عجيبي دارد که شايد در هيچ سالن ورزشي ديگري در ايران نمونه آن ديده نشده باشد. بانوان بليت به دست بايد از روي يک پل باريک فلزي که روي يک کانال آب تعبيه شده بگذرند و بعد از اينکه مراحل کنترل شدن بليت تمام شد، وارد سالن شوند. در روز اول که ايران در آغاز هفته سوم ليگ جهاني واليبال ميزبان کانادا بود، ورود به سالن کمي آسانتر بود ولي از روز دوم و ديدار بسيار حساس مقابل لهستان، هجوم جمعيت و افزايش شگفت انگيز متقاضيان ورود به سالن، موقعيت دشواري به وجود آورد و هرچه به ساعت آغاز بازي نزديک ميشديم، چنان ازدحامي شکل ميگرفت که حتي زناني که از قبل بليت خريده بودند هم نميتوانستند وارد سالن شوند. در روز سوم اين دشواري بيشتر شد و به دست زنان مهري زده ميشد که نشان بدهد چه کساني وارد سالن شدهاند. با وجود اين دردسرها وضعيت در داخل سالن متفاوت است و شور و اشتياق روي سکوها موج ميزند. جايگاهي که در داخل سالن براي تماشاگران زن در نظر گرفته شده، اگرچه کوچک است و آنها به اجبار تا لب نردهها فشرده ميشوند اما اين جايگاه در تشويق کردن مليپوشان واليبال ايران، به حدي پرشور و پرانرژي هستند که تعداد کمترشان در قياس با مردان تماشاگر اصلا به چشم نميآيد. زنان علاقهمند به واليبال، اين روزها با قوانين نانوشته ورود به استاديوم آشنا ميشوند. قوانيني که مردان در آنها باتجربهتر هستند و از سالها پيش مجبور به آموختن آن شدهاند؛ مثلاً «چند ساعت زودتر بيا، حتي اگر بليت در جيب داشته باشي». احتمالا براي خيليها تماشاي بازي کانادا و لهستان، در روزي که ايران و روسيه با هم بازي ميکنند آنچنان جذاب نيست اما يک قانون نانوشته در استاديومهاي ورزشي به ما ميگويد «هرچقدر به ساعت شروع بازي نزديکتر شوي، شانس ورود به استاديوم کمتر و کمتر ميشود». زناني که سالهاست از تماشاي اغلب رويدادهاي مهم ورزشي دور ماندهاند، به مرور درمييابند که سر کردن روي سکوهاي استاديوم، قوانين نانوشته ديگري هم دارد؛ مثلاً تماشاگر غريبهاي که کنارت نشسته، لااقل براي يکي دو ساعت از هر آدم ديگري به تو نزديکتر است، نزديکتر از خواهر و برادر.