5 «ای کاش مهم» در آخرین روزهای زندگی

خراسان/ «بروني وير» پرستاري است که در لحظات آخر مرگ در کنار بيماران زيادي حضور داشته و از بزرگ ترين حسرت آن ها جويا شده، گزارش گاردين در اين باره بخوانيد در خيلي از کشورهاي توسعه‎يافته مرسوم است که بيماران عادي در بيمارستان‌هاي معمولي نگهداري مي‌شوند اما براي حفظ روحيه آن‎ها بيماران درشرف مرگ و بسيار بدحال را کنار بيماران عادي نگه نمي‌دارند و در بيمارستان‎هايي جداگانه جسم‌هاي در حال احتضار را به جهان ديگر مشايعت مي‌کنند. «بروني وير» نام پرستاري ا‌ست که در يکي از اين بيمارستان‎ها (که ويژه افراد درحال موت است) مشغول به کار بوده و کمي‌هم سرش براي بازکردن سويه‌هاي تاريک روان آدم‎ها درد مي‌کرده‎است. او در طول سال‎ها که در اين بيمارستان مراقب حال بيماران در حال مرگ بوده هميشه يک سوال اساسي از آن‎ها مي کرده ‎است: از چه چيزي پشيمان هستيد؟ به گفته خانم وير مهم‌ترين فاکتوري که اين افراد را پشيمان کرده مسئله «پرکاري» آن‎ها بوده‌است. اغلب اين بيماران معتقد بودند وقت‎هاي زيادي را به کارکردن گذرانده‌اند و از زندگي چندان که بايد و حق‎شان بوده لذت نبرده‌اند. نکته مهمي که اين نادمان در حال احتضار به خانم وير گفته‌اند اين پرستار ابتدا گزارش‌هاي مرگ را در وبلاگ خود منتشر مي‌کرد اما بعدا به دليل استقبال بي‌سابقه مخاطبان، رسانه‌ها به سراغش آمدند. او حالا کتابي هم در همين مورد منتشر کرده‎است. روزنامه گاردين، برمبناي گفت‎وگو با نويسنده اين کتاب، فهرست پنج مورد عمده از پشيماني در لحظه مرگ را به طور خلاصه منتشر کرده‎است: 1-«اي کاش شهامت آن را داشتم که زندگي خود را به شکلي سپري مي‎کردم که تمايل من بود و نه به شيوه‎اي که ديگران از من انتظار داشتند». اين موضوع يکي از عمده‎ترين موارد پشيماني درميان بيشتر افراد بوده‎است. وقتي که لحظات پاياني زندگي فرا مي‎رسد بسياري از افراد به خوبي درمي‎يابند که بخش عمده‎اي از آمال و آرزوهاي خود را عملي نکرده‎اند. آن‎ها درمي‎يابند که دليل مرگ آن‎ها تا حد زيادي به تصميم‎هايي که در طول زندگي گرفته‎اند بستگي داشته‎است. سلامت شايد بزرگ‎ترين منبع آزادي است و معمولا افراد تا زماني‎که زندگي‎شان به خطر نيافتاده‎است قدر اين نعمت را نمي‎دانند. 2-«اي کاش اين‎قدر سخت و طولاني کار نکرده‎بودم» معمولا بيماران مرد از اين نکته شکايت داشتند. آن‎ها دوران کودکي فرزندان و همدهمي با همسر خود را به دليل ساعات کار طولاني از دست داده‎بودند. ولي درباره نسل قديم که درصد کمتري از زنان شاغل بوده‎اند اين موضوع کمتر در ميان بيماران زن رايج بود. تمام مرداني که در بستر مرگ با آن‎ها صحبت شده‎است از سپري کردن ساعات و روزهاي طولاني در محيط کار پشيمان بودند. 3-«اي کاش شهامت بيان احساسات خود را داشتم». بسياري از افراد در مقاطع مختلف زندگي و يا در شرايط گوناگون براي حفظ مناسبات مسالمت‎آميز با ديگران از بيان صريح احساسات خود طفره مي‎روند. به همين خاطر زندگي آن‎ها از آن چيزي که واقعا بايد باشد فاصله مي‎گيرد و يا هيچ‎گاه آن کسي نخواهندشد که آرزو يا توانايي‎اش را داشته‎اند. بسياري از افراد تحت تاثير تلخکامي و ناکامي‎هاي ناشي از مماشات با ديگران و محيط، به بيماري‎هاي جدي مبتلا مي‎شوند. 4-«اي کاش تماس با دوستان را حفظ کرده‎بودم». خيلي از افراد تا لحظات پاياني عمر، قدر دوستان خوب و يا حفظ تماس با دوستان قديمي را نمي‎دانند و معمولا در فرصت کوتاه قبل از مرگ امکان جست‎وجو و پيدا کردن اين دوستان قديمي فراهم نيست. بسياري از افراد چنان در زندگي خود غرق مي‎شوند که به سادگي تماس با دوستان را فراموش و يا کلا آن‎ها را حذف مي‎کنند. بسياري در لحظات پايان عمر خود از اين‎که براي دوستي و روابط خود ارزش کافي قايل نبوده‏اند، دچار پشيماني مي‎شوند. 5-«اي کاش به خودم اجازه مي‎دادم که شادتر باشم». اين مورد از پشيماني در کمال تعجب بسيار عموميت دارد. بسياري از افراد تا لحظات پاياني عمر خود متوجه نشده‎بودند که شاد بودن درحقيقت يک انتخاب است. بسياري، ساليان عمر خود را با تکرار عادات و الگوهاي هميشگي زندگي خود طي کرده‎بودند. بسياري به اصطلاح «آرامش» ناشي از تکرار الگو و عادات هميشگي را بر تغيير ترجيح داده‎بودند و اين هراس از تغيير هم جنبه‎هاي فيزيکي و هم جنبه‎هاي احساسي و عاطفي زندگي را شامل مي‎شود. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد