هرچیزی به خانمم میگویم، یادش میرود!
خراسان/ خانمم 38 ساله است. 1- خيلي فراموشکار است و هر چيزي را به او ميگويم يا ميخواهم که انجام بدهد، ميگويد يادم رفت. 2- به وضع ظاهرياش در خانه اهميت نميدهد و هميشه يک لباس ميپوشد. پاسخ با توجه به دو نوع رفتاري که بيان کرديد به نظر ميرسد که وضعيت روحي و رواني همسرتان خيلي خوب نيست و نياز به ارزيابيهاي بيشتري در اين خصوص احساس ميشود. به طور معمول وقتي يک فرد تمرکز مناسبي نداشته باشد، بيشتر دچار فراموشي ميشود و از طرف ديگر اهميت ندادن به وضعيت ظاهري ميتواند از نشانههاي بيحوصلگي و بيانگيزه بودن باشد. خانمتان به تازگي اينطور شده يا نه؟ البته اينکه همسرتان از ابتدا اينگونه بوده يا بعدا دچار اين وضعيت شده و داراي اهميت است و مخصوصا اگر به تازگي متوجه اين موضوع شدهايد، لازم است براي ارزيابي وضعيت رواني خانمتان مبني بر وجود مشکل يا علايم افسردگي حتما مراجعه حضوري به روانشناس داشته باشند. با اين حال، چند توصيه به شما دارم تا شرايط زندگيمشترکتان را بهبود ببخشيد.اگر وضعيت رواني خانمتان مناسب تشخيص داده نشد، بهتر است به دنبال دلايل و علتهاي آن باشيد و شايسته است که در اين فرايند ابتدا به نقش و سهم خودتان نيز توجه داشته باشيد تا اگر احيانا در خصوص انتظارات همسرتان تاکنون موردي وجود داشته، بتوانيد آنرا مرتفع کنيد. همسرتان را تحت فشار نگذاريد يادتان باشد که وقتي يک فرد حالش خوب نيست حتي اگر بخواهد خوب رفتار کند، ممکن است قادر نباشد. نااميدي، بيانگيزه بودن و حوصله نداشتن باعث ضعف در عملکرد افراد ميشود. در اين اوضاع هر گونه سرزنش، گلايهمندي و تحت فشار قرار دادن همسرتان شرايط را وخيمتر ميکند. بنابراين سعي کنيد به جاي ابراز ناراحتي و سرزنش کردن کمي با وي همدلي و به گونهاي رفتار کنيد که شما را حامي خود ببيند. فکر ميکنم در چنين شرايطي، همسرتان قبل از هر چيزي به حمايت توام با احترام نياز دارد. به همسرتان پيشنهاد بدهيد در يک زمان مناسب که حال همسرتان خوب است، در کمال آرامش و از طريق يک گفتوگوي صميمانه علايق خود را به ايشان بگوييد و توجه داشته باشيد در فرايند گفت وگو فقط از ضعفهايش صحبت نکنيد بلکه ابتدا ويژگيهاي مثبت و تواناييهايش را بازگو و سپس شرايط مطلوب خود را با ادبياتي مناسب و دلايل منطقي و حتي در قالب پيشنهاد بيان کنيد. اجازه بدهيد همسرتان خودش به اين تصميم برسد که تغييراتي را ايجاد کند نه اينکه مجبور به انجام آنها باشد. نويسنده : دکتر حسين محرابي | روانشناس