ترین ها/ سالم ترین مومیایی دنیا که پلک می زند
روزياتو/ رُزاليا لومباردو وقتي فقط دو سال داشته در سال ۱۹۲۰ ميلادي در اثر بيماري سينه پهلو جان خود را از دست مي دهد و اين مساله براي پدرش غير قابل تحمل بوده و به همين خاطر از قهارترين موميايي کننده آن زمان به نام «آلفردو سالافيا» درخواست مي کند تا دختر زيبايش را در بهترين حالت ممکن موميايي نمايد. «آلفردو سالافيا» در آن زمان يکي از ماهرترين موميايي کننده ها و تاکسيدرميست ها به شمار مي رفته و کارهايش را به بهترين شکل ممکن به انجام مي رسانده است. اين مساله را مي توان به وضوح در موميايي رزاليا ديد به طوري که جسد هنوز پس از گذشت حدود صد سال از فوتش، همچنان سالم و با طراوت ديده مي شود. موميايي اين دخترک زيبا به گونه اي است که گويا در زير اين تابوت شيشه اي به خواب عميقي فرورفته است. گونه هاي وي همچنان پف داشته و موهاي بلوند و زيبايش روي پيشاني اش ريخته شده اند. اين موميايي در سردابه ي کليساي راهبان کاپوچين در پالرموي ايتاليا نگهداري مي شود و جالب است بدانيد که نه تنها ظاهر اين جسد، بلکه تمامي اعضاي داخلي بدن وي نيز همچنان سالم و بي تغيير باقي مانده اند. رزاليا که با لقب «زيباي خفته» نيز ياد مي شود، به عنوان يکي از بهترين اجساد موميايي شده جهان شهرت دارد و مردم زيادي از گوشه و کنار دنيا براي ديدن آن از نزديک، به سردابه ياد شده مراجعه مي کنند. اما از ديگر مواردي که موجب جلب توجه زياد بازيدکننده ها مي شود، پلک زدن چشمان اين موميايي است. در تصوير متحرک زير مشاهده مي کنيد که رزاليا چشمان خود را حدود دو سانتي متر باز کرده و سپس مي بندد. در اين روند مي توان ديد که چشمان آبي رنگ وي همچنان بي تغيير باقي مانده و حتي در نور، درخشاني خود را نيز دارد. گفته مي شود اين اتفاق در نتيجه تغيير دماي داخلي کاتاکومب (دخمه مملو از قبر) صورت مي پذيرد که باعث مي شود پلک هاي وي حالتي از باز و بسته شدن را در ذهن بيننده تداعي کند. اما سرپرست سردابه کاپوچين، «داريو پيومبينو ماسکالي» در اين رابطه فرضيه متفاوتي دارد. وي معتقد است که پلک زدن چشمان رزاليا نوعي توهم بصري و خطاي ديد است که در اثر زاويه نور شيشه محافظ روي صورت موميايي ايجاد مي شود. وقتي روز در حال پايان يافتن است و زاويه نور تغيير مي کند، اين طور به نظر مي رسد که رزاليا چشمان خود را چند بار باز و بسته مي نمايد. پيومبينو ماسکالي در سال ۲۰۰۹ اين موضوع را کشف کرده و متوجه شد که وقتي کارگران موزه، تابوت موميايي را جا به جا کرده اند، در شکل بدن وي تغيير کوچکي ايجاد شده و تازه در آن زمان متوجه شدند که چشمان رزاليا هرگز به طور کامل بسته نبوده است. اما جالب است بدانيد که کشف واقعي او زماني بود که توانست راز کار «آلفردو سالافيا» را کشف نمايد و متوجه شود که وي از چه روشي براي موميايي کردن اين جسد استفاده نموده که هنوز پس از صد سال تا اين اندازه سالم و تازه است. در سال ۲۰۰۹ پيومبينو ماسکالي يکي از بستگانِ در قيد حياتِ موميايي کننده موردبحث را پيدا کرده و توانست از ميان اسناد باقي مانده از سالافيا، راز کارش را کشف نمايد. برخلاف روند مرسوم موميايي که ارگان هاي داخلي بدن خالي شده و با نمک ناترون پر مي شدند تا بدن سالم باقي بماند، سالافيا فقط يک سوراخ کوچک در بدن ايجاد مي کرده و مخلوطي از فرمالين، نمک زينک، الکل، اسيد ساليتيک و گليسيرين را به بدن متوفي تزريق مي نموده است. همه مواد ياد شده، تاثير ويژه اي دارند؛ فرمالين باعث کشته شدن و از بين رفتن باکتري ها مي شود. ژلاتين از خشک شدن اعضاي بدن پيشگيري مي کند. اسيد ساليتيک، موجب از بين رفتن قارچ از گوشت بدن مي شود. و جادوئي ترين ماده به کار رفته در موميايي رزاليا، نمک زينک بوده که موجب سفت و سنگي شدن بدن جسد و حفظ ساختار گونه ها و حفره هاي بيني و مانعِ از بين رفتن آن ها شده است.