ترین ها/ طولانی ترین میدان مین جهان

لست سکند/ شما ممکن است راجع به «صحراي غربي» شنيده باشيد اما حتي اگر نام آن به گوشتان نخورده مي توانيد با گوگل مپ يا ديگر اطلس هاي مدرن مشورت کرده و اين منطقه را در انتهاي جنوبي مراکش بيابيد. «صحراي غربي» به دليل فقدان مرز سياسي بين اين منطقه و مراکش يک کشور محسوب نمي شود، اما به طور کامل نيز تحت کنترل کشور مراکش نمي باشد. اينجا يک منطقه ي مورد مناقشه با تاريخي پيچيده و سراسر جنگ است که مانند بسياري ديگر از مناطق مورد مناقشه در جهان، داراي يک محدوده ي بسيار نظامي در مرکز خود مي باشد که به صورت ديواره اي ماسه اي به طول 2700 کيلومتر امتداد يافته است که از آن با عنوان ديوار صحراي غربي مراکش يا به طور خلاصه ديوار مراکش ياد مي شود. برخلاف ديگر ديوارها و موانع بدنام در جهان، ديوار مراکش به ندرت در اخبار نمود داشته و خارج آفريقا راجع به آن صحبت چنداني نشده است. حتي وجود اين ديوار نيز در بيابان و در کنار مردم صحراوي اين منطقه که ديوار آنها را از ساير نقاط جدا نموده، دفن شده است. صحراي غربي تا سال 1975 تحت اشغال اسپانيايي ها بود. زماني که اسپانيا از کنترل اين اراضي چشم پوشي کرد، کشورهاي مراکش و موريتاني هر کدام وارد عمل شده و اين منطقه را بين خود تقسيم کردند و در اين ميان خواسته ي استقلال ساکنان صحراوي از دهه ي 1960 را ناديده انگاشتند. در سال 1976، مردمان بومي اين منطقه يک جنبش آزاد بخش ملي و شورشي به نام جبهه ي پوليساريو را با هدف پايان دادن به حضور نيروهاي خارجي در صحراي غربي تشکيل دادند. آنها در ادامه اين منطقه را به عنوان ايالتي مستقل با نام جمهوري دموکراتيک صحراوي عرب SADR اعلام نمودند و همين باعث شد جنگ آغاز شود. در سال 1979، موريتاني عقب نشيني کرد اما مراکش به اشغال اين منطقه ادامه داد. در اين زمان، مراکش مشغول ساخت خاکريزي ماسه اي به طول 2700 کيلومتر بود که قلمرو طولي منطقه را به دو بخش تقسيم مي کرد. قسمت غربي تحت اشغال مراکش بود در حاليکه قسمت شرقي که «ناحيه آزاد» نامگذاري شده بود توسط شورشيان صحراوي سازمان پوليساريو کنترل مي شد. تخمين زده مي شود که بين 30 تا 40 هزار نفر در اين نوار بياباني نزديک به الجزيره و موريتاني محصور باشند که بيشتر آنها در اردوگاه هاي پناهندگان ساکن بوده و يا به عنوان کوچ رو روزگار مي گذرانند. خصومت بين مراکش و جبهه ي پوليساريو به صورت رسمي در سال 1991 با فرمان آتش بس پايان پذيرفت، اما ديوار همچنان توسط هزاران ارتشي مراکشي به صورت شبانه روزي تحت نظر بود و رادار و ساير تجهيزات نظارتي الکترونيکي منطقه را از وجود مزاحمان احتمالي اسکن مي کردند. در تمام طول مسير ديوار يک کمربند مين قرار گرفته که طولاني ترين ميدان مين پيوسته در سراسر جهان است. در قلمرو صحراوي علاوه بر 7 ميليون مين، مقدار زيادي مواد منفجره بازمانده جنگي و مهمات خوشه اي وجود دارد. آسيب هاي جدي، از دست دادن اندام و مرگ هاي ناشي از انفجار مين هاي زميني در ميان غير نظاميان بسيار رايج است. سازمان ملل متحد حاکميت مراکش بر صحراي غربي را به رسميت نمي شناسد. آنها معتقدند که مردم صحراوي حق تعيين سرنوشت خود را دارند. هرچند در اين ميان بسياري از کشورها حمايت خود را از نيروهاي اشغالي مراکش نشان داده اند که از آن جمله مي توان به فرانسه و ايالات متحده آمريکا اشاره نمود. علت علاقمندي مراکش به صحراي غربي به دلايل اقتصادي است چرا که اين منطقه از نظر ذخاير فسفات بسيار غني مي باشد و آب هاي آن نيز پر از ماهي هستند. همچنين حدس و گمان هايي مبني بر وجود ميدان هاي نفتي و گاز طبيعي در اين ناحيه وجود دارد.