داستانک/ آخرین دونده

يکي بود/ آخرين دونده در سال 1968 مسابقات المپيک در شهر مکزيکوسيتي برگزار شد. مسابقه دوي ماراتن لحظات آخر را سپري مي کند. نفر اول، يک دونده از اتيوپي، از خط پايان مي گذرد. در همين حال دوندگان بعدي از راه مي رسند و از خط پايان مي گذرند. مراسم اهداي جوايز برگزار مي شود و جمعيت هم آرام آرام استاديوم را ترک مي کنند اما بلند گوي استاديوم اعلام مي کند که هنوز يک دونده ديگر باقي مانده و از خط پايان نگذشته است. چند هزار نفر در استاديوم باقي مي مانند و انتظار رسيدن نفر آخر را مي کشند. مدتي بعد اعلام مي شود که او دونده‌اي از تانزانيا به نام جان استفن آکواري است که در اوايل مسابقه افتاده است و زانويش آسيب ديده است. ساعت 45: 6 عصر است و بيش از يک ساعت از زمان عبور نفر اول از خط پايان مي گذرد. دونده اي تنها، لنگ لنگان با پاي زخمي و بانداژ شده وارد استاديوم مي شود. با ورود او به استاديوم، جمعيت حاضر از جا بر مي خيزند و با کف زدن و با صدايي بلند او را تشويق مي کنند انگار که او برنده مسابقه است! او از خط پايان مي گذرد. خبرنگاري به او نزديک مي شود و از او مي پرسد: «چرا با اين درد و جراحت و در شرايطي که نفر آخر بوديد و شانسي براي برنده شدن نداشتيد از ادامه مسابقه منصرف نشديد؟» آکواري مي گويد: «من فکر نمي کنم شما درک کنيد. مردم کشورم مرا 9000 مايل تا مکزيکو سيتي نفرستاده اند که فقط مسابقه را شروع کنم. آنها مرا فرستاده اند که مسابقه را به پايان برسانم.» نام نفر اول مسابقه دوي ماراتن، دونده اتيوپيايي برنده مدال طلاي مسابقه، چيست؟ احتمالاً به جزمستندات نتايج مسابقه المپيک سال 1968، در جاي ديگري ثبت نشده است و با جستجو در اخبار و اينترنت هم، آن را نخواهيد يافت. برنده مسابقه کيست؟ جان استفن آکواري. چرا؟ زيرا او ارزشي را به ما يادآور مي شود که خيلي ارزشمندتر و تحسين برانگيزتر از چيزي مانند نفر اول شدن است؛ پشتکار و استقامت. او درس بزرگي به ما مي آموزد و آن اصالت حرکت، مستقل از نتيجه است. او يک لحظه به اين فکر نمي کند که نفر آخر است و شانسي براي نفر دوم يا سوم شدن هم ندارد.