حقایق عجیب و جالب درباره فرانسه

برترين ها/ حقايق جالب و عجيب زيادي وجود دارد که ممکن است درباره فرانسه ندانيد. برخي از آن‌ها جالب، برخي ناخوشايند و برخي باورنکردني هستند. برخي از اين حقايق نوعي شوک فرهنگي براي شهروندان غيرفرانسوي هستند، مثل ازدواج کردن با مرده‌ها. در اين مطلب با دانستني‌هاي جالبي درباره فرانسه آشنا مي‌شويد. به صورت قانوني مي‌توانيد با مرده‌ها ازدواج کنيد ظاهرا عبارت «فقط مرگ مي‌تواند ما را از هم جدا کند» در فرانسه کاربردي ندارد، چون ازدواج با مرده‌ها هم قانوني است. نکروگامي، ازدواج زنده‌ها با مرده‌ها است که از قرن نوزدهم در فرانسه قانوني شد، اما در جنگ جهاني اول برجسته شد. در اين دوره، بيشتر زنان با عشق يا نامزدشان که در جبهه کشته شده بود ازدواج مي‌کردند. اين ازدواج‌ها بيشتر براي اين لازم بود که فرزندان سربازان درگذشته وارث قانوني پدرشان شوند. اما قانون نکروگامي فعلي در سال ۱۹۵۹ به وجود آمد، يعني زماني که ۴۲۳ نفر در اثر شکست سد مالپاست (Malpasset) جان خود را از دست دادند. ايرن جودار، نامزد يکي از قربانيان، آندره کاپرا، از رئيس‌جمهور «دو گل» خواست که با نامزد مرده‌اش ازدواج کند و او هم پذيرفت. شرايط سختگيرانه‌اي براي ازدواج‌هاي ناکروگامي وجود دارد. اول اينکه زن و شوهر بايد قبل از مرگ يکي از آن‌ها، در حال تدارک ازدواجشان بوده باشند. شريک زنده بايد دليل خوبي براي درخواست ازدواج داشته باشد. اگر شريک مُرده مرد باشد، معمولا به خاطر باردار بودن زن اجازه ازدواج داده مي‌شود. شريک زنده هيچ ارثي از فرد مُرده نمي‌برد. اما مي‌تواند حق بازنشستگي يا بيمه عمر او را دريافت کند. همچنين زنان مي‌توانند نام خانوادگي مرد مُرده‌اي که با او ازدواج مي‌کنند را دريافت کنند. تاريخ ازدواج آن‌ها هم روز قبل از مرگ فرد مرده ثبت مي‌شود. دولت استفاده از کلمات انگليسي را ممنوع کرده است دولت فرانسه نگران اين است که زبان انگليسي به زبان فرانسوي خدشه وارد کند. در سال ۱۹۶۶، رئيس جمهور شارل دو گول ورود کلمات انگليسي را به واژگان فرانسوي ممنوع کرد. همچنين انجمن زبان فرانسه را تاسيس کرد تا جايگزين فرانسوي براي کلمات انگليسي جديد پيدا کنند. اين انجمن بسيار موفق بود. البته شکست‌هايي هم داشت؛ مثلا جايگزيني براي واژه «اسمارت فون» پيدا نکرد. با سيستم وياجر صاحب خانه شويد رهن را فراموش کنيد، فرانسوي‌ها از سيستم وياجر استفاده مي‌کنند که به نوعي پيوند بين رهن و قمار است. سيستم وياجر مثل رهن و اجاره عادي است، با اين تفاوت که شما صاحب خانه‌اي هستيد که صاحب آن مرده است. صاحبخانه مشتاق که آن را «خريدار» مي‌ناميم به صاحبخانه (فروشنده) مقداري پول پيش مي‌دهد که بستگي به ارزش خانه دارد. خريدار هر ماه مبلغ کمي به فروشنده مي‌پردازد تا زماني که او بميرد. خريدار سپس صاحب خانه مي‌شود. اين معامله يک قمار است، چون نمي‌توان مرگ صاحبخانه را پيش بيني کرد. خريداران اغلب قبل از معامله به دنبال نشانه‌هاي بيماري در صاحبخانه‌ مي‌گردند. مثل نشانه‌هاي حرکتي يا وجود دارو و علائم ديگر در منزل صاحب‌خانه. برخي فروشندگان باهوش وقتي خريداران براي بررسي خانه مي‌آيند؛ خودشان را به بيماري مي‌زنند. آن‌ها پا‌هاي خود را با يک پتو مي‌پوشانند و روي مبل مي‌نشينند. همچنين هيچ حرکتي نمي‌کنند تا نشان دهند زياد عمر نمي‌کنند. اين سيستم هميشه براي خريداران بُرد نيست، چون اگر اجاره ماهانه را پرداخت نکنند خانه را از دست مي‌دهند. فروشندگان هم ملزم به برگرداندن اجاره‌ها نيستند و حتي مي‌توانند دوباره خانه را در وياجر قرار دهند. اما گاهي هم خريدار زودتر مي‌ميرد. فروشندگان اغلب بيوه‌ها و مردان زن‌مرده‌اي هستند که اميدوارند پول بيشتري کسب کنند. فرزندان خريدار بايد به پرداخت اجازه ماهيانه ادامه دهند در غير اين صورت خانه را از دست مي‌دهند. مثلا ژان کالمن در سال ۱۹۶۵ با وکيلش، آندره فرانسوا رافري قرارداد وياجر بست. کالمن در آن زمان ۹۰ ساله و رافري ۴۵ ساله بود. رافري فکر مي‌کرد معامله خوبي کرده است. او مبلغي به عنوان پيش‌پرداخت داده بود و هر ماه هم ۲۵۰۰ فرانک (۵۰۰ دلار) پرداخت مي‌کرد. کالمن ۳۲ سال ديگر عمر کرد، ۱۲۲ ساله شد و رکورد زد. رافري هم در سال ۱۹۹۵ درگذشت. همسرش پرداخت اجاره به کالمن را ادامه داد تا اين که دو سال بعد او هم درگذشت. اين معامله يک باخت بزرگ بود، چون رافري و همسرش دو برابر ارزش خانه را پرداخت کرده بودند. تونتين بيمه نهايي عمر است اگر سيستم وياگر پيوند قمار و رهن است، تونتين پيوند بين قمار و بيمه است. تونتين نوعي بيمه عمر گروهي است. همه اعضاي اين گروه بيمه شده اند و مبلغي را سرمايه گذاري کرده اند. وقتي يکي از بيمه شدگان فوت مي‌کند، مقرري او بين ساير اعضاي گروه تقسيم مي‌شود. اين ادامه مي‌يابد تا زماني که فقط يک نفر باقي بماند. اين شخص سود متعلق به همه اعضاي گروه را دريافت مي‌کند. وقتي آخرين نفر هم بميرد، دولت هرچه باقي مانده را برمي دارد. تونتين ايده «لورنزو دو تونتي» ايتاليايي بود که آن را به پادشاه فرانسه، لوئي شانزدهم در قرن هفدهم پيشنهاد کرد. اين ايده به سرعت در ميان پادشاهان فرانسوي محبوب شد که از آن براي قرض گرفت پول براي تامين بودجه جنگ‌هاي بي‌شمارشان استفاده مي‌کردند. جالب است بدانيد تونتين در قرن نوزدهم در ايالت متحده هم رايج شد. تا سال ۱۹۰۵، نه ميليون تونتين وجود داشت، اگرچه در آن زمان فقط ۱۸ ميليون خانواده در آمريکا وجود داشتند. حدود ۷.۵ درصد از جمعيت آمريکا به عنوان منبع اصلي درآمد خود به آن وابسته بودند. اما در قرن بيستم تونتين در ايالات متحده کاهش يافت. دولت ايستگاه‌هاي راديويي را مجبور به پخش آهنگ‌هاي فرانسوي مي‌کند دولت فرانسه نه تنها با کلمات بلکه با موسيقي انگليسي هم مخالف است. در سال ۱۹۹۴ دولت تصويب کرد که ۴۰درصد از آهنگ‌هايي که در ايستگاه‌هاي راديويي پخش مي‌شوند بايد توسط هنرمندان فرانسوي و به زبان فرانسوي اجرا شوند. طي سال‌ها، اين يک سناريوي عجيب ايجاد کرد که در آن، ايستگاه‌هاي راديويي يک آهنگ را بار‌ها و بار‌ها پخش مي‌کردند تا سهم آهنگ محلي خود را تامين کنند. ۷۵درصد مواقع فقط ۱۰ آهنگ پخش مي‌شد. اين امر تا حدي به اين دليل بود که آهنگ و نوازنده فرانسوي به اندازه کافي وجود نداشت. بسياري از هنرمندان فرانسوي هم به زبان انگليسي آواز مي‌خواندند. مشکل بزرگتر اين بود که مخاطبان هم آهنگ‌هاي انگليسي را ترجيح مي‌دادند. اخيرا ايستگاه‌هاي راديويي اعتراض کردند که شنوندگان خود را از دست داده اند. همچنين ادعا کردند قانونگذاران فرانسوي به خاطر سود خودشان اين قانون را تصويب کرده اند. در سال ۲۰۱۵ ايستگاه‌هاي راديويي براي اعتراض يک روز کامل هيچ آهنگ فرانسوي پخش نکردند. دولت بعدا قانون را تغيير داد و سهميه آهنگ‌هاي فرانسوي را به ۳۵ درصد کاهش داد. همچنين اضافه کردند که ايستگاه‌هاي راديويي فقط نيمي از اين زمان را مي‌توانند ۱۰ آهنگ رايج فرانسوي را پخش کنند. رانندگان بايد الکل‌سنج تنفسي داشته باشند فرانسه روش عجيبي براي مبارزه با رانندگان الکلي دارد. به جاي اينکه پليس کنار جاده منتظر بماند و آن‌ها را با سرعت غيرمجازشان متوقف کند، به صاحبان خودرو دستور داده در اتومبيلشان الکل‌سنج تنفسي داشته باشند. اين قانون در سال ۲۰۱۲ تصويب شد و بحث‌هاي زيادي برانگيخت. چون دانيل ارگوال، رئيس گروه رانندگي بدون مستي که اين قانون را براي تصويب پيشنهاد کرد، مالک يکي از دو کسب و کاري است که اين دستگاه‌ها را با استاندارد‌هاي لازم مي‌سازند. شهروندان معتقدند که اين قانون فقط تصويب شده تا فروش آن‌ها را بالا ببرد و به خاطر ايمني رانندگان نيست. دولت اين قانون را در اوايل سال ۲۰۱۳ به حالت تعويق درآورد، اما دوباره در همان سال اجرا کرد. اما ظاهرا هيچ جريمه يا مجازات واقعي براي همراه نداشتن اين دستگاه وجود ندارد. رانندگان حتي هنگام توقف هم نمي‌توانند از تلفن همراه استفاده کنند در ايالات متحده، قوانين ايالتي نحوه استفاده رانندگان از تلفن همراه را تعيين مي‌کند. اما بيشتر ايالت‌ها موافقند که رانندگان بايد با هندزفري از تلفن همراه خود استفاده کنند، اما دولت فرانسه اينطور فکر نمي‌کند. در سال ۲۰۱۸، دولت فرانسه قانوني تصويب کرد که استفاده از تلفن با دست حتي هنگام توقف کنار جاده هم براي رانندگان ممنوع است. اين قانون حتي وقتي موتور خودرو خاموش باشد هم الزامي است. رانندگان فقط مي‌توانند در فضاي پارکينگ از تلفن استفاده کنند. البته اگر ماشينشان کنار جاده خراب شود هم مي‌توانند استفاده کنند. در غير اين صورت به خاطر استفاده از تلفن هنگام رانندگي ۱۶۷ دلار جريمه مي‌شوند. قانون فرانسه عکسبرداري از برج ايفل را در شب ممنوع کرده است تا به حال عکسي از برج ايفل در شب ديده ايد؟ چنين عکس‌هايي زياد نيستند. چون عکسبرداري از برج ايفل در شب ممنوع است. چراغ‌هاي برج ايفل يک اثر هنري به حساب مي‌آيند که حق کپي رايت دارند؛ بنابراين انتشار و اشتراک عکس‌هاي آن بدون مجوز، غيرقانوني است. اين قانون براساس قانون کپي رايت اتحاديه اروپا تنظيم شده است که از آثار هنري تا پايان عمر سازندگانشان و ۷۰ سال بعد از مرگشان حفاظت مي‌کند. برح ايفل توسط گوستاو ايفل ساخته شد که در سال ۱۹۲۳ درگذشت. عکاسي از اين برج در سال ۱۹۹۳ قانوني شد. اما عکاسي شب هنوز غيرقانوني است، چون چراغ‌ها در سال ۱۹۸۵ اضافه شدند. در سفر با قطار براي حيوانات هم بايد بليت تهيه کنيد حيوانات براي سفر با قطار‌هاي فرانسه بايد بليت داشته باشند. طبق قوانين راه آهن فرانسه، مسافران بايد ۷ يورو براي حيواناتي که کمتر از ۶ کيلوگرم وزن دارند بپردازند؛ و براي حيوانات بالاي ۶ کيلوگرم بايد نصف قيمت بليت يک نفر را بپردازند. فقط سگ‌هاي راهنما مي‌توانند به رايگان سوار قطار شوند. اين قانون يک بار براي مسافري که با چند حلزون سوار شده بود مشکل ايجاد کرد. بازرس بليت به او گفت که بايد يک بليت ۵.۱ يورويي براي حلزون‌ها بگيرد. اين اتفاق در اخبار پخش شد و به دلايلي راه آهن مجبور شد پول را برگرداند. دولت به خانواده‌هايي که با موفقيت بچه بزرگ کنند جايزه مي‌دهد در ۲۶ مه ۱۹۲۰، دولت فرانسه براي زناني که دست تنها و با موفقيت حداقل ۴ بچه بزرگ کنند مدال درنظر گرفت. اين جايزه براي شناسايي زناني بود که فرزندانشان بعد از کشته شدن پدرشان در جنگ جهاني اول، يتيم شدند. سه نسخه از اين جايزه وجود داشت: مدال طلا براي زناني که هشت فرزند يا بيشتر دارند، مدال نقره براي زناني که شش يا هفت فرزند دارند و مدال برنز براي زناني که چهار يا پنج فرزند دارند. همچنين برخي مدال‌هاي برنز با استثنا به زنان بيوه‌اي اهدا مي‌شد که سه فرزند داشتند. مردان زن‌مرده هم فقط در سال ۱۹۸۳ واجد شرايط دريافت اين جايزه شدند. يکي از اولين مرداني که اين جايزه را دريافت کرد کشيش کاتوليک پير مايوت (Pere Mayotte) بود، اگرچه او بيوه به حساب نمي‌آمد اما بعد از مرگ خدمتکارش، شش کودک او را به فرزندي پذيرفته و بزرگ کرده بود. امروزه فقط نسخه برنز مدال خانواده وجود دارد. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد