نشر آثار حضرت آيتالله بهجت/ آيتالله بهجت قدسسره:
در خلوتمان با خدا، تضرّعاتمان، توبهمان، نمازهايمان، عباداتمان، مخصوصاً [در] دعاي شريف «عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ» -اينها را بخوانيم- از خدا بخواهيم برساند صاحب کار را، با او باشيم. حالا اگر رساند که رساند؛ اگر نرساند، دور نرويم از او؛ از رضاي او دور نرويم.
او ميبيند، او ميداند؛ حرفهايي که ما به همديگر ميزنيم را او جلوتر [ميشنود]؛ «عَيْنُ اللَّهِ النَّاظِرَة وَ أُذُنُهُ الْوَاعِيَة؛ [امام] چشم بيناي خدا و گوش شنواي الهي است». او جلوتر از ما، حرف همديگر را ميشنود. بلکه خودمان که حرف ميزنيم، اين صدا که از لب به گوش ميآيد فاصلهاي دارد، او جلوتر از اين فاصله حرف خودمان را ميشنود. [زودتر] از خودمان، کلام خودمان را [ميشنود]. آنوقت ما ميتوانيم کاري کنيم که او نفهمد؟! ميتوانيم کاري کنيم که او نداند؟!
نميتوانيم اعمال خودمان را از خدا مخفي کنيم. [او] قادر است، ناظر است، عليم است، حکيم است. تا با او نسازيم، کارمان درست نميشود.
بازار