با کاروان حسینی تا اربعین؛ امتی که در دشمنی با آل‌ کساء از هیچ دریغ نکردند

تسنيم/ متن پيش‌ِرو از سلسله‌ متن‌هاي «قافله‌سالار؛ همراه با کاروان حسيني(ع) تا اربعين» نوشتۀ «مجتبي فرآورده» است؛

دهم صفر

در غربت مدينه، در هراس و التهاب، تنها و بي‌کس مانده بودم،

تکيه دادم به کُنج ديوار خانه‌‏اي گلين، وسيع‌تر از زمين.

در گستره‏ زمين و در هميشه‏ تاريخ، از آسمان بر زمين مي‏‌بارد،

جز اين خانه که همه چيز از اينجا به آسمان پَر مي‏‌کشد،

گذشته و حال و آينده‏ تاريخ را اهل اين خانه رقم زده‌‏اند،

و ملائک، ذکر و تسبيح و تقديس، از اين خانه آموخته‌‏اند.

در و ديوار اين خانه پُر از خاطره بود،

خاطراتي تلخ و شيرين.

شيرين‏‌ترين خاطره‏، گِرد آمدن اهل خانه بود زير عبا،

همان پنج تن آل‏ کسا،

محمّد و علي و فاطمه و حسن و حسين.

در زير کسا محمّد گفت؛ خدايا! اينان اهل بيت من‏ هستند،

گوشت‏شان گوشت من و خون‏شان خون من است،

رنجشان رنج من و اندوه‏شان اندوه من است،

هر که با اينان در صلح است، در صلحم،

هر که با اينان دشمن است، دشمنم،

اينها از من و من از اينهايم.

خدا که زير عَبا آنان را با هم ديد، به خود باليد،

گفت: اي ملائک من، اي ساکنان آسمان‌هاي من،

آسمانِ بنا شده و زمينِ گسترده و ماهِ تابان و خورشيدِ درخشان و کهکشان‌‏هاي چرخان،

 و درياي روان و کشتي در جريان را، نيافريدم مگر به خاطر دوستي اين پنج تن زير کسا.

جبرئيل از خدا خواست تا ششمين نفر باشد،

خدا رُخصت داد، فرشته وحي به آنان پيوست،

و آنچه را که خدا به ملائک گفته بود به اهل کسا بشارت داد.

اندکي گذشت و محمّد از ميان اُمّت رفت،

اُمّت او طغيان کرد و از دين روي گرداند.

سه ماه از رحلت رسول خدا نگذشته بود که فاطمه دختر نبي، به شهادت از دنيا رفت،

ديري نگذشت که علي، وصي و داماد نبي، همسر فاطمه، به تيغ تحجر به شهادت رسيد،

اندکي بعد، نواده‏ رسول خدا، حسن بن علي به شهادت رسيده بود،

و سال 61 هجري، حسين بن علي را، يکه و تنها و تشنه به دم تيغ دادند.

اين همه ظلم و ستم، در 50 سال پس از رحلت رحمت للعالمين رُخ داده بود،

و اين قوم از اُمّت رسول، در دشمني با آل نبي، از هيچ کوششي دريغ نکرده بود.

به ديوار گلين خانه سر نهادم و بر مظلوميت اهل آن گريستم،

تنها و بي‌قرار و شوريده حال، مانده بودم چه کنم.

نمي‌‏دانستم چه کنم. گريه کنم؟ مويه کنم؟

گريه بر مظلوميت علي، يا ظلم در حق فاطمه؟

گريه بر تنهايي حسن، يا لب عطشان حسين؟

ياد حسين توانم را ربود و سيل اشک جاري شد،

اشکِ براي حسين، بر کالبد نيمه جانم فرو غلتيد و جان بخشيد،

زندگي جاري شد، عشق جوشيد، و اميد روييد،

از آينده‏‌اي بسيار دور، نسيمي زندگي‌بخش جان گرفت،

از همان‌جا که حسين آباد کرده بود، نسيم وزيدن گرفت،

مرا سوي خود خواند و نهيبم زد؛ برخيز!

و ندا سر داد؛ ميعادگاه ما کربلا!

---

بازار

---

به پيج اينستاگرامي «آخرين خبر» بپيونديد
instagram.com/akharinkhabar