با حضرت معصومه (س) تا بهشت
تسنيم/ حضرت معصومه (س) دختر بزرگوار امام کاظم (ع) و خواهر گرامي امام رضا (ع) است. برپايه کتاب تاريخ قم، حضرت معصومه در سال 201 قمري براي ديدار برادرش امام رضا(ع) از مدينه راهي ايران شد که در آن زمان وليعهد مأمون خليفه عباسي بود و در خراسان سکونت داشت، اما در ميان راه بيمار شد و درگذشت. (قمي، تاريخ قم، توس، ص213) به باور سيد جعفر مرتضي عاملي، حضرت معصومه (س) در ساوه مسموم و شهيد شده است. (حياة السياسية للامام رضا(ع)، ج1، ص428)
سواي از نگاه تاريخي نسبت به زندگاني حضرت معصومه (س)، آنچه جلوهگري ميکند، ويژگيهاي آسماني و منحصر به فردي است که خداوند به ايشان عطا کرده و عالم را نيز تحت تأثير اين جلوههاي بيبديل خود قرار داده است. بانويي که با وجود سن کم، عالم به احکام شريعت و عامل به آموزۀ مکتب وحي بود. عشق و دلدادگي او به پدر و برادر در جايگاه امامان مفترضالطاعة و عمل به دستورات ايشان، از آن بانوي بزرگوار چنان شخصيت وارسته و صاحب فضيلتي ساخت که تا ابد شاخصي براي برترين بانوان تاريخ شد. وقتي همين مختصر تاريخ زندگاني فاطمۀ معصومه (س) را مطالعه ميکنيم، در مييابيم او عالم بود، اما در عين حال در نهايت ادب و تواضع. او زاهد بود، اما در عين حال جداي از سياست و نبرد نرم با دشمن نبود. او حاضر در صحنههاي نبرد با دشمن و يار دوران سخت پدر و برادر بود، اما در عين حال در نهايت حيا و عفت.
شايد همين ويژگيِ دلدادگي حضرت معصومه (س) نسبت به ائمه عليهمالسلام از بارزترين ويژگيهاي آن بانوي گرامي بود؛ اين خصلت به قدري در وجود ايشان ريشه دوانده بود که هنگام خروج امام رضا عليهالسلام بهسوي طوس، طاقت نياورد و به جستجوي امام خويش رخت سفر بست تا در معيت آن نور مقدس قرار گيرد. ايشان از بارزترين مصداقهاي مهاجر اليالله بود، اما در نهايت در همين مسير به لقاي خدا پيوست و شايد يکي از مصاديق اين آيه از قرآن شد، آنجا که خداوند فرمود «...وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ؛ هرگاه کسي از خانه خويش براي هجرت بهسوي خدا و رسول بيرون آيد و در سفر، مرگ وي فرا رسد اجر و ثواب چنين شخصي بر خداست» (100 نساء) جالب است که اميرالمؤمنين (ع) يکي از مصاديق مفهوم مهاجر را شناخت حجت زمان معرفي کرده، فرمود: «لَايَقَعُ اسْمُ الْهِجْرَةِ عَلَى أَحَدٍ إِلَّا بِمَعْرِفَةِ الْحُجَّةِ فِي الْأَرْضِ فَمَنْ عَرَفَهَا وَ أَقَرَّ بِهَا فَهُوَ مُهَاجِر؛ نام مهاجر را بر کسى نمىتوان گذاشت جز آن کس که حجّت خدا بهروى زمين را بشناسد؛ هرکه حجّت خدا را شناخت، و به امامت او اقرار کرد مهاجر است.»
از اين جهت است که مشاهده ميکنيم خداوند مقامي به ايشان عطا کرد که مرقد مطهر ايشان ملجأ تمام شيعيانِ پس از خويش شد؛ مرقدي که بزرگترين عالمان ما از کنار آن بهرههاي نوراني بردند و از آن نور به جامعۀ شيعه بهره رساندند. وقتي به متن زيارتنامه ايشان رجوع ميکنيم، شاهد برخي از اين مقامات معنوي فاطمه معصومه (س) هستيم؛ مثلاً در بخشي از زيارت حضرت ميخوانيم:
«اَلسَّلامُ عَلَيْکِ، عَرَّفَ اللهُ بَيْنَنا وَ بَيْنَکُمْ فِى الْجَنَّة وَ حَشَرَنا فى زُمْرَتِکُمْ، وَ أَوَرَدْنا حَوْضَ نَبِيِّکُمْ، وَ سَقانا بِکَأْس جَدِّکُمْ مِنْ يَد عَلِى ِّ بْن ِ اَبى طالِب، صَلَواتُ الله عَلَيْکُمْ؛ سلام بر تو، خداوند ميان ما و شما در بهشت معرفت و شناخت دهد و ما را در زمره شما محشور کند و بر حوض پيامبر شما وارد کند و ما را با کاسه جدّ شما از دست على بن ابى طالب سيراب کند ـ صلوات خدا بر شما باد.»
اين قسمت از زيارتنامه به ما ميآموزد يک انسان مؤمن به چنان مقامي ميتواند دست يابد که شيعيان آرزوي همراهي با او در تمام مقاطع بهشت را از خداوند خواستارند تا جايي که همراه او بر برترين مخلوق يعني پيامبر گرامي اسلام(ص) و نير بر برترين وصيّ انبيا يعني امام علي(ع) وارد شوند و از نعمات خدا متنعم شوند و حضرت معصومه(س) از جمله اين مؤمنين است.