از سرمای چادرهای سیاه عشایری تا گرمای عشق معلمی
پانا/ «رضا رئیسیان» یکی از معلمان منطقه عشایری استان چهارمحال و بختیاری است که سوز سرمای چادر های سیاه عشایری را در مقابل گرمای عشق معلمی ناتوان عنوان کرده است.
«رضا رئیسیان» یکی از معلمان صبور منطقه عشایری است که دوران خدمت سربازی خود را با عنوان «سرباز معلم» در خدمت آموزش و پرورش گذراند وپس از دوسال تدریس در مدارس؛ شیفته شغل خاطرهانگیز معلمی شد.
رئیسیان گفت: برای شروع کار، در مدارس عشایریثابت فعالیت داشتم؛ اما هیچگاه تصور نمی کردم که عشق معلمی، من را شیفته تدریس درمدارس عشایری کوچ رو کند ولی بعد از آن حتی سرمای چادرهای سیاه عشایری نمیتوانست مانع عشق من به شغل معلمی شود.
وی ادامه داد: لبخند دانش آموزان عشایر نشین خستگی تدریس را از بین می برد؛ به همین خاطر پس از پایان دوره خدمت؛ ترغیب به ادامه فعالیت درآموزش و پرورش شدم وافتخار خدمت برای من در آموزش و پرورش عشایر نیزمهیاشد .
وی بیان کرد: بعد از گذشت زمان متوجه شدم در اکثر خانوادههای عشایری که فرزند دانشآموز دارند جایگاه اهمیت سواد و آموزش مشخص نیست و از اهمیت آن در شکل دهی مسیر آینده فرزندانشان بیخبر هستند، پس از کمی کنشگری متوجه شدم که این مشکل از فقر خانواده، و بیسرپرست بودن یا بد سرپرست بودن تعدادی از دانش آموزان است.
رئیسیان هدف پیگیریهای خود را تلاش برای آگاهسازی خانواده ها و ترغیب دانش آموزان به فضای آموزشی عنوان کرد و افزود: «، با شیوع ویروس کرونا و گسترش سریع آن بین ساکنین عشایر نشین و همچنین وجود محدودیتها ونبود امکانات رسانهای از جمله تلفن همراه باعث شد دانش آموزان عشایری بیشتر از گذشته تحت تاثیر آسیبها قرار بگیرند».
وی اظهار کرد: معلم پایه سوم ابتدایی بودم که با دو دانش آموز بازیگوش آشنا شدم که متاسفانه در کلاس اول ابتدایی و دوم ابتدایی درگیر بیماری کرونا شده بودند و بسترهای مجازی برای تدریس به آنها مهیا نبود؛ بعد از یک ماه از شناسایی و نیاز این دو دانش آموز در همان اوایل سال تحصیلی اقدام به برگزاری دورههای فوق العاده برای آن هاکردم و شیوه تدریس من استفاده از بازیهای رایانهای آموزشی بود و همین روش باعث شد علاوه بر فراگیری بهتر خواندن و نوشتن، در پایه چهارم ابتدایی جزء دانشآموزان برتر کلاس نیز معرفی شوند.
رضا رئیسیان اکنون به عنوان عضوی از مجتمع شهید شاهمرادی منطقه عشایری کوچرو معرفی شده است واعتقاد دارد که دانش آموزان انسانهای بزرگ با روحهای لطیف هستند اما فقط سن و سال آنها کم است، زیرا تجربه ایشان در شرایط سخت تدریس در مدارس عشایری نشان داد؛ دانش آموزان خیلی زود معنای محبت صادقانه و دلسوزی عاشقانه معلم خود را میفهمند و در پی اثبات فهم خود هستند.