علت اینکه در ایران مردم دلارها را آتش نزدند چه بود؟

الف/ سالهاي دهه پنجاه که مبارزه با رژيم شاهنشاهي براي مردم جدي تر شده بود، بسياري از متدينين آن زمان درآمد کارمندي را به جهت خدمت به دولت شاهنشاهي، شبهه ناک مي دانستند. حتي بودند خانواده هايي که به جماعت کارمند دختر نمي دادند و شرط بازاري بودن را به جهت حلال بودن رزق و درآمد، براي خواستگاران پيش مي کشيدند. حتي ديده ام استفتائاتي را از مراجع آن زمان در مورد برخي شغل هاي کارمندي و شبهات درآمد آن! بعد از انقلاب و با تشکيل جمهوري اسلامي ورق برگشت. کارمندي دولت مساوي شد با خدمت خدا و خلق خدا و لذا شغلي ارزشمند و آرماني. حتي قداست کارمندي و خدمت خلق به جايي رسيد که ظاهرا برخي نمايندگان مجلس اول که معتقد به خدمت خالصانه و بي مواجب بودند، پيش امام رفتند و در مورد دريافت حقوق ماهيانه از ايشان اجازه خواستند! در طرف ديگر، به تبع برخي آموزه هاي چپي و رواج آنها در اوايل انقلاب، بازار و بازاريان ارزش و اعتبار گذشته را از دست دادند و در نهايت در طول سال هاي دهه شصت و هفتاد با شيوع برخي رفتارهاي غلط اقتصادي از قبيل ربا، احتکار، گرانفروشي و... اعتبار معنوي و رزق حلال اين گروه اجتماعي نيز تاحدي زير سئوال رفت. خلاصه اينکه آرمانگرايان انقلابي اصيل از بازار دهه پنجاه به کارمندي ده شصت و هفتاد کوچ کردند و بستر خدمت و آرمانگرايي را در انجام مناصب دولتي فراهم تر ديدند. اما متاسفانه از اواسط دهه هفتاد، فضاي غالب کارمندي و دولت هم از فضاي آرماني انقلاب و روحيه جهادي فاصله گرفت و به سمت جايگزيني ارزش هاي نظام اداري دوره قبل انقلاب پيش رفت. به عنوان چند نمود ظاهري از اين قضيه مي توان به رونق واژه «رياست» در مقابل «مسئوليت»، افزايش اختيارات و درآمدهاي مديران، حاکميت رويه ها و قوانين متکي بر بوروکراسي، رواج تشريفات پرهزينه اداري و حتي ادغام وزارت جهاد سازندگي در وزارت کشاورزي اشاره کرد. رونق اين فضا و تاييد آن توسط برخي دولتمردان باعث شد اشرافيت اقتصادي و مديريتي دوباره رسميت پيدا کند و رنگ و بوي خدمت و معنويت از غالب فعاليت هاي اقتصادي و عمراني نظام براي هميشه رخت بربندد. ساختار فعلي نظام اداري و مديريتي کشور در غالب حوزه ها بر نفي آرمانگرايي و فعاليت جهادي بنا شده است، به گونه اي که در روزگار امروز، حناي «خدمت خالصانه» و «کار جهادي» بسياري از مسئولان براي مردم ما ديگر رنگي ندارد. ما حالا به دوراني رسيده ايم که نه فعاليت تجاري بازار قداستي دارد و نه کار و تلاش در بنگاه هاي اقتصادي دولت حاوي ارزش اخلاقي و معنوي است! يعني ديگر نمي توان با تلقين و تبليغ هاي شعاري براي اقتصاد، توليد و اشتغال قداست تراشي کرد و با توسل به انگيزه هاي ديني به سمت اصلاح و رونق اقتصادي حرکت کرد. خوب يا بد، فرهنگ امروز ما تمايلي به اقتصاد ايدئولوژيک ندارد، براي همين هم نه کسي با سقوط بي سابقه ارزش ريال، دلارهايش را آتش مي زند و نه کسي به توصيه عدم خريد کالاهاي خارجي پاسخ مثبت مي دهد! اين دوگانگي (واقعي يا تلقيني) بين فرهنگ اقتصادي مردم و برنامه هاي کلان اقتصادي نظام، از چالش هاي مهم جامعه ما است که لازمه عبور از آن، پذيرفتن برخي واقعيت ها است. بايد منتظر ماند و ديد نتيجه جلسه هاي طولاني و فرسايشي مسئولان چه خواهد شد و آنها چه نسخه اي براي آينده اقتصاد بيمارمان خواهند پيچيد! همراهان عزيز، آخرين خبر را بر روي بسترهاي زير دنبال کنيد: آخرين خبر در سروش http://sapp.ir/akharinkhabar آخرين خبر در ايتا https://eitaa.com/joinchat/88211456C878f9966e5 آخرين خبر در بله https://bale.ai/invite/#/join/MTIwZmMyZT آخرين خبر در گپ https://gap.im/akharinkhabar