واقعیتهای سیل ایران از نگاه علی علیزاده
مشرق/ ما چيزهاي بسياري نداريم اما يکديگر را داريم. و اين شکل بودن ما با يکديگر داشته اصلي ماست. و وقتي همه، از بيگانه و کرکس داخلي، تلاش ميکنند با تاکيد بر چيزهايي که نداريم ما را وحشت زده کنند. علي عليزاده تحليلگر مسائل سياسي در صفحه شخصي خود در اينستاگرامش درباره سيل نوشت: ما خيلي چيزها نداريم. ما هلي کوپتر مجهز امداد نداريم. يعني بخواهيم هم به ما نميفروشند. چرا که تحريم هستيم. ما تجهيزات پيشرفته براي تخليه گل و لاي نداريم. ما قدرت مالي اسکان دادن چهارصد هزار نفر در خوزستان را نداريم. (بگذريم که بريتانيا و آمريکا هم چنين امکاني ندارند. يادت بيايد جمعيت فلسطينيهايي که در سال شکل گيري اسرائيل آواره شدند و بعد هفتاد سال هنوز بيخانهاند هفتصد هزار بود. حالا ميفهمي چهار صدهزار نفر يعني چه؟) اصلاً برغم تصورات، ما هرگز ملت پولداري نبوديم. تازه چهل سال است که زير تحريم و فشار هم رفتهايم. ما چيزهاي بسياري نداريم. اما چيزهاي بسياري هم داريم که هيچکس ديگر ندارد. و داشته اصلي ما آن جوهر روابط اجتماعي و زيستي و ارزشهاي جمعي است که چهل سال پيش از دل تاريخ خود کشف کرديم. همان ارزشها که اجازه داد هشت سال بدون داشتن خيلي چيزها دفاع کنيم. و براي اولين بار در تاريخ دويست سال سرافکندگي خود، شکست نخوريم و يک متر خاک از دست ندهيم. ما چيزهاي بسياري نداريم اما يکديگر را داريم. و اين شکل بودن ما با يکديگر داشته اصلي ماست. و وقتي همه، از بيگانه و کرکس داخلي، تلاش ميکنند با تاکيد بر چيزهايي که نداريم ما را وحشت زده کنند و به ما تلقين کنند بيپناه و رها شده و مفلوک هستيم، اين داشتهها، اين ارزشها، اين جوهر باهم بودگي، ما را ملت ميکند، ما را زنده ميکند و به تحرک واميدارد. از قم و تبريز و تهران و کرج و مشهد، از کار معلمي و کارمندي و رانندگي کنده مي شويم و به جايي ميرويم که سيل و زلزله آن را تبديل به «خط مقدم ايران» کردهاست. به خط صفر مرزي. تا نگذاريم آنها که زير حادثه ماندهاند به دست دشمن و پروپاگاندايش اسير شوند. ما چيزهاي بسياري نداريم. اما برغم چهل سال پروپاگاندا و جنگ رواني و به رغم همه نقدها و خشمهايمان هنوز عجيب ملت واحدهاي هستيم. ما خود داشته خود هستيم. همان داشتهاي که هزار برابر پول بنسلمان هم که داشته باشي نميتواني آن را بخري.