شناسایی مانعی جدید در مسیر توسعه ایمونوتراپی
سيناپرس/ نتايج مطالعه صورت گرفته توسط محققان آمريکايي نشان ميدهد، نحوه واکنش دو آنتيژن پپتيدي متفاوت با گيرنده سلول تي (TCR)، مانعي جديد در مسير ساخت مولکولهاي بهتر براي توسعه روش ايمونوتراپي است. سيستم ايمني بدن، سلاح موثري براي مقابله با بيماريهاي مختلف است و تقويت قدرت آن از طريق روشي موسوم به ايمندرماني يا ايمونوتراپي (immunotherapy)، در خط مقدم تحقيقات اخير درمان سرطان و ساير بيماريها قرار دارد. سلولهاي تي، زيرمجموعهاي از گلبول سفيد خون هستند که مسئول سنجش سلامت فرد يا تشخيص وجود عفونت هستند؛ اما در اغلب موارد، سلولهاي سرطاني را به عنوان يک تهديد بالقوه ناديده ميگيرند. در روش ايمونوتراپي سلول تي، برخي از سلولها تغيير پيدا کرده و حاوي گيرندههايي مي شوند که به سلولهاي تي اين اجازه را ميدهند تا سلولهاي نامطلوب را شناسايي و از بين ببرند. واکنش گيرنده سلول تي (TCR) با آنتيژنهاي پپتيدي خاص، امکان نابودي سلولهاي ناخواسته را فراهم ميکند. در حالي که ايمونوتراپي سلول تي در برخي از موارد موثر است، گاهي اوقات باعث نابود شدن سلولهاي سالم ميشود. به همين دليل، پژوهشگران به دنبال کسب اطمينان از اين هستند که واکنش گيرنده سلول تي (TCR) با آنتيژنهاي پپتيدي تنها در سلولهاي هدف اتفاق ميافتد. پژوهشگران دپارتمان شيمي و بيوشيمي دانشگاه نوتردام با همکاري محققان دانشگاههاي استنفورد، لايولا و کنتاکي (آمريکا)، گيرندههاي سلول تي را مورد تجزيه و تحليل دقيق قرار داده و کشف کردند که TCRs واکنشپذيرتر از تصورات قبلي هستند. برايان بکر (Brian Baker)، محقق ارشد اين مطالعه تأکيد کرد: پيش از اين تصوير ميکرديم که TCR، تفاوتهاي کوچک در سلولهاي هدف را ناديده گرفته و نمونههاي مشابه را شناسايي ميکنند؛ اما اين تصور اشتباه بود. بکر خاطر نشان کرد: در تحقيقات خود کشف کرديم که پپتيدها حرکت کرده و براي اتصال به گيرندههاي سلول تي به روشي که پيش از اين مشاهده نشده بود، سازگار ميشوند. دو آنتيژن پپتيدي متفاوت به شکل يکسان به گيرنده سلول تي DMF5 متصل و باعث تحريک گيرنده و پاسخ سيستم ايمني ميشوند. اين کشف از آن جهت قابل توجه است که درک محققان از چگونگي توسعه ايمونوتراپي را افزايش ميدهد، اما درعين حال، چالشي غيرمنتظره است که غلبه بر آن بسيار دشوار است. اين مطالعه تنها روي يک گيرنده سلول تي (TCR) و دو آنتيژن پپتيدي تکميل شده است، اما اين احتمال وجود دارد که بر روي ساير گيرندهها و آنتيژنها، عملکرد يکساني داشته باشد. نتايج اين مطالعه در مجله Nature Chemical Biology منتشر شد.