«جیمز لاول» فضانورد روزهای سخت از خاطراتش می گوید
ايسنا/ زماني که ناسا جيمز لاول را در چارچوب دومين گروه فضانوردان خود انتخاب کرد او يک خلبان جوان با ۳۴ سال سن بود که پروندهاي با ۲۴۰۰ ساعت شامل ۱۷۰۰ ساعت با هواپيماي جت را زير بغل داشت. در سال ۱۹۵۲ آکادمي نيروي دريايي را به پايان رساند و به دنبال آن آموزشگاه خلبانان آزمايشگر را در سال ۱۹۵۸ و آموزشگاه ايمني پرواز وابسته به دانشگاه کاليفرنيا را در سال ۱۹۶۱ با درجه عالي تمام کرد. گرچه جمع اين امتيازها بسيار ارزشمند بودند اما مسئولان ناسا در آن روز نميدانستند چه عنصر توانمندي را براي ماموريتهاي فضايي انتخاب کردهاند. لاول در ۲۵ مارس ۱۹۲۸ در کليولند از ايالت اوهايو آمريکا به دنيا آمد. بر خلاف خيلي از همسالان خود، تنها ۲۴ سال داشت که ازدواج کرد و باز هم برعکس هموطنان آمريکايياش در سالهاي بعد خانوادهاي پر جمعيت داشت: دو پسر و دو دختر تقريباً سه سال بعد از انتخاب براي فضانوردي به همراه فرانک بورمن در ۱۸-۴ دسامبر ۱۹۶۵ با جميني -۷ به ماموريتي رفت که در آن زمان يک شاهکار به شمار ميآمد. اين دو در محفظه تنگ و کوچک جميني سفري ۱۳ روز و ۱۴ ساعت و ۳۵ دقيقهاي به انجام رساندند که براي ناسا حيثيتي بالا را بوجود آورد. تصور کنيد مثلاً دو نفر با خودروي پرايد، سفري ۱۴ روزه را بدون خروج از آن به انجام برسانند! رکورد پرواز آنها تنها بعد از حدود ۵ سال توسط فضانوردان سايوز -۹ در حالي شکسته شد که اين سفينه جدا از آنکه بسيار بزرگتر از جميني بود، اتاقکي با توالت و فضاي باز داشت بطوري که فضانوردان ميتوانستند به راحتي در آن استراحت کنند و يا بخوابند. ماموريت بعدي لاول در ۱۵-۱۱ نوامبر ۱۹۶۶ به مدت ۳ روز و ۲۲ ساعت و ۳۵ دقيقه بر عرشه ناو جميني -۱۲ بود. در اين سفر او و همراهش ادوين آلدرين توانستند عمليات مهم رديابي و ملاقات با يک سفينه بدون سرنشين را بطور کامل و طبق برنامه انجام دهند و آخرين تمرينها را براي آغاز طرح سرنشيندار بعدي آمريکا يعني آپولو را عملي سازند که براي ناسا از اهميت فوق العاده برخوردار بود. آنها همچنين سفينه خود را با کابل ويژهاي که ۳۰ متر طول داشت به ناو بدون سرنشين "آجنا -۱۲" متصل کردند. جميني -۱۲ سرانجام پس از ۵۹ دور گردش در اطراف زمين که مسافتي در حدود ۹ ميليون کيلومتر را شامل ميشد در اقيانوس اطلس بر آب نشست. در اين ماموريت سنگين، جيمز لاول باز هم توانمندي خود را به خوبي نشان داد و بيدليل نبود که ناسا از او خواست خلباني سفر تاريخي آپول و-۸ را بر عهده بگيرد، ماموريتي که بايد محدود اطراف زمين را پشت سر ميگذاشت و سفينه را به مدار ماه ميبرد. مرد هميشه در صحنه براي پاسخ دادن لحظهاي درنگ نکرد و با روي باز اين ماموريت را پذيرفت به ويژه که يکي از دو همسفرش، همراه قبلي در ماموريت جميني -۷ يعني فرانک بورمن بود. آپولو -۸ در ۲۷-۲۱ دسامبر ۱۹۶۸ به سرنشيني جيمز لاول، فرانک بورمن و ويليام آندرس راهي مدار ماه گرديد. روز ۲۴ دسامبر آنها اولين افراد بشر بودند که ماه را از نزديک ديدند و همچنين اولين کساني بودند که توانستند قسمت پنهان ماه را به چشم ببينند. آنها پس از ۱۰ دور گردش در مدار ماه راه بازگشت را در پيش گرفتند. در اين ماموريت لاول ۶ روز و ۳ ساعت و ۱۹ دقيقه در فضا زندگي کرد و سفينه آنها با خير و خوشي در ۲۷ دسامبر فرود آمد. مدتي بعد لاول بار ديگر انتخاب شد که اين بار به ماه سفر کند و بر خاک همسايه زمين در نقطه فرامائورو قدم بزند. در حاليکه او و همکارانش فرد هيز و توماس ماتينگلي آخرين روزهاي تمرين را ميگذراندند، پزشکان متوجه علائم سرخک در ماتينگلي شدند، فرصت براي تعطيلي کار و صبر کردن جهت بهبودي وجود نداشت، ناسا عضو جانشين پرواز يعني جان سوئيگرت را وارد گروه کرد و آپول و-۱۳ در روز ۱۱ آوريل راهي ماه گرديد. روز ۱۳ آوريل در حالي که ۵۵ ساعت و ۵۴ دقيقه از پرتاب گذشته و سفينه در ۲۱۰ هزار کيلومتري زمين قرار داشت ناگهان صداي فضانوردان در مرکز هدايت پرواز در هيوستون شنيده شد: "هيوستون ما دچار مشکل شدهايم." برق سفينه کاهش يافت و وضعيتي خطرناک پيش آمد. آنها گزارش دادند که صداي انفجاري شنيده شد و سفينه تکانهاي شديدي خورد. شرايط بسيار دشواري با اين حادثه به فضانوردان تحميل گرديد. از کار افتادن بعضي از دستگاهها به دليل اين انفجار از يک سو و پايين آمدن ذخيره اکسيژن، آب و برق باعث شد که فضانوردان مجبور شوند از حداقل امکانات براي بقاي زندگي استفاده کنند. مرکز هدايت پرواز، لغو ماموريت و عدم فرود در ماه را اعلام کرد. اما سفينه در موقعيتي قرار داشت که نميتوانست بلافاصله و بدون چرخيدن در مدار ماه، به زمين بازگردد. به فضانوردان دستور داده شد از امکانات سفينه مه نشين که به بخش فرماندهي متصل بود استفاده کنند و اين سفينه، به قايق نجات آنها تبديل شد. مرکز هدايت پرواز از آنها خواست تا جلوي هرگونه اتلاف سوخت و انرژي را بگيرند. فضانوردان مجبور شدند حتي لامپهاي سفينه را خاموش و در تاريکي زندگي کنند. وضعيت بحراني به شکلي بود که حتي تضميني براي بازگشت وجود ندشت. محل بازگشت فضانوردان هم ممکن بود تغيير کند به همين علت کليه کشورهاي جهان اعلام آمادگي کردند تا در صورت فرود سفينه در آن کشورها به کمک فضانوردان بشتابند. آپول و-۱۳ پس از دور زدن ماه در مسير پيشبيني شده به سمت زمين بازگشت. اين سفينه در حالي که جهان در اضطراب به سر ميبرد سرانجام در ۱۷ آوريل ۱۹۷۰ فضانوردان را سالم به زمين بازگرداند. به اين ترتيب جيمز لاول يک بار ديگر آزمايش توانمندي خود را پس داد. البته اين حادثه تاثيري در روحيه کاري جيمز لاول نگذاشت. وي بعد از يک استراحت کوتاه مدت دوباره تمرينهاي خود را شروع کرد اما بعد از سه سال و به دنبال پايان يافتن برنامه آپولو وي متوجه گرديد تا فعال شدن ناسا براي انجام طرح سرنشيندار بعدي يعني شاتل فضايي، زمان زيادي وقت لازم است و احتمالاً او نخواهد توانست در آن برنامه مشارکت کند و در ۱۹۷۳ از فضانوردي کناره گيري کرد. او بعداً در کنار سخنراني در دانشگاههاي مختلف، به عنوان سرگرمي، رستوراني داير و زندگي آرامي را در کنار خانوادهاش آغاز کرد.