سنگي فضايي با نام فايتون (Phaethon) وجود دارد که از برخي جهات شبيه به يک دنبالهدار است و از برخي جهات هم در دسته سيارکها قرار ميگيرد؛ اين جرم آسماني که به واسطه مدار گردش بسيار عجيب خود، از فاصلهاي بسيار نزديک به خورشيد عبور کرده و به فاصلههاي دوري مانند نزديکيهاي مريخ هم ميرسد، به عنوان يکي از جالبتوجهترين و ديدني ترين مکان هاي منظومه شمسي شناخته ميشود.
چنين مدار گردشي فايتون را به دنبالهدارها شبيه ميکند، اما از آنجايي که با عبور اين جرم از کنار خورشيد، رد يخي ديدهشده در اطراف دنبالهدارها به وجود نميآبد، محققان اين سنگ را بيشتر به عنوان يک سيارک ميشناسند. البته تئوريهاي ديگري هم در مورد اين شي آسماني ارائه شده که بر اساس آنها ميتوان گفت که فايتون در مراحل اوليه حيات خود يک دنبالهدار بوده که بعد از گذر سالها تبديل به جرمي شبيه به سيارکها شده است.
4. ايدا و داکتيل
در سال 1993 وقتي که فضاپيماي گاليله (Galileo) در راه رسيدن به سياره مشتري قرار داشت، در سر راه خود از يک سيارک به نام ايدا (Ida) عکسبرداري کرد؛ اما نکته جالبتر اينجا بود که سيارک مورد نظر در اطراف خود يک ماه کوچک داشت که به نام داکتيل (Dactyl) شناخته ميشود. اين قمر به عنوان اولين جرمي که به دور يک سيارک ميچرخد، معروف است و شگفتيهاي ايدا و داکتيل به همينجا ختم نميشود.
دانشمندان متوجه شدهاند که نوعي تاثير عجيب که به خورشيد مربوط است، باعث شده که در طول سالها اين دو جرم به رنگ قرمز دربيايند. از طرف ديگر سن واقعي ايدا هنوز هم يکي از سوالاتي است که پاسخي براي آن وجود ندارد و همچنين کسي نميداند که چگونه داکتيل در ميدان گرانشي يک سيارک گير افتاده و به دور آن ميچرخد.
5. ژانوس و اپيمتئوس
در ادامه ليست ديدني ترين مکان هاي منظومه شمسي به سياره زحل و قمرهاي شگفتانگيز آن ميرسيم. دو جرم آسماني مخصوص که به دور اين سياره ميگردند، ژانوس (Janus) و اپيمتئوس (Epimetheus) نام دارند که به خاطر ظاهر شبيه به سيبزميني و حرکات منحصر به فرد خود شناخته ميشوند.
مدار گردشي اين دو ماه به گونهاي است که يکي از قمرها 50 کيلومتر نزديکتر نسبت به زحل قرار دارد. با اين وجود هر چهار سال يکبار سيستم گرانشي ژانوس و اپيمتئوس در شرايطي قرار ميگيرد که ماه دورتر به ديگري نزديک شده و در يک چرخش جالبتوجه، جاي دو ماه با يکديگر عوض ميشود. تاکنون هيچ جفت ماهي در منظومه شمسي کشف نشده که داراي چنين مکانيسم گرانشي عجيبي باشد.
6. قمر يين و يانگ
سومين قمر بزرگ سياره زحل، ياپتوس (Iapetus) نام دارد که ظاهر آن بيننده را به ياد علامت معروف چيني يين و يانگ (Yin-Yang) مياندازد. در خط استوايي اين جرم آسماني گردو مانند، رشتهکوههايي به هم پيوسته وجود دارد و از طرف ديگر، يک نيمکره از ماه به سياهي زغال بوده، در حالي که طرف ديگر ماه به مراتب روشنتر است.
تاکنون کسي نتوانسته دليل اصلي روشني و تاريکي سطح ياپتوس را مشخص کند، اما برخي از دانشمندان ميگويند که ممکن است ذرات پخششده از يکي ديگر از ماههاي زحل باعث تيرگي سطح اين قمر شده باشد. از طرف ديگر اين امکان هم وجود دارد که آتشفشانهاي يخي، هيدروکربنهاي تيره را در سطح ياپتوس پخش کرده باشند.
برخي از طرفداران تئوريهاي توطئه هم گفتهاند که اين مورد از ديدني ترين مکان هاي منظومه شمسي احتمالا به دست موجودات فضايي و تمدنهاي فرازميني ساخته شده و ظاهر عجيب آن نميتواند حاصل پديدههاي طبيعي باشد؛ البته اين احتمال توسط دانشمندان رد شده است.
7. پرتگاههاي پيچ در پيچ ميراندا
قمر عظيمي به دور سياره يخي و بزرگ اورانوس ميچرخد که ميراندا (Miranda) نام دارد. بر روي اين قمر ويژگيهاي زمينشناسي گوناگوني از جمله درههاي باريک، سراشيبي، صخره و پرتگاههاي بسيار بلند قرار دارد که ارتفاع برخي از پرتگاههاي آن به 20 کيلومتر هم ميرسد؛ در کل منظومه شمسي پرتگاههايي با ارتفاعي بيشتر از اين کشف نشده است.
بر اساس يکي از نظريههاي مربوط به ويژگيهاي عجيب ميراندا، يخهاي زير سطحي اين قمر در بخشي از عمر آن با شدتي باورنکردني به سطح بيروني رسيدهاند و فوران آنها ارتفاعات ديدهشده را به وجود آورده است. از طرف ديگر برخي هم ميگويند که ممکن است اين ماه در گذشته به دفعات متلاشي شده و مجددا به هم پيوسته باشد و به همين دليل، سطوح ناهمتراز آن به وجود آمده است.
8. تريتون و پروتئوس
دورترين سياره در منظومه شمسي نپتون است که بزرگترين قمر آن، تريتون (Triton)، به عنوان مورد بعدي در ليست ديدني ترين مکان هاي منظومه شمسي شناخته ميشود. اين ماه در ليست مکانهايي که دانشمندان قصد دارند به آنها کاوشگر ارسال کنند، از اولويت بالايي برخوردار است و ويژگيهاي عجيب آن باعث شده تا علاقه زيادي براي کاوش اين قمر وجود داشته باشد؛ مدار گردشي تريتون برخلاف ساير قمرهاي نپتون و خود اين سياره بوده و به همين دليل گفته شده که ممکن است جرم مورد نظر در ميدان گرانشي نپتون گير افتاده باشد.
از طرف ديگر فوران دائمي يخ در سطح اين قمر باعث شده تا تريتون به عنوان يکي از دورترين اجرام آسماني منظومه شمسي با شرايط سطحي فعال، شناخته شود.
در کنار تريتون، دومين قمر بزرگ نپتون يعني پروتئوس (Proteus)، قرار گرفته که برخلاف ظاهر معمول ماهها، به شکل يک چندوجهي بوده و بر روي خود تعداد زيادي سطح صاف دارد. همچنين سطح اين قمر به رنگ صورتي بوده که گفته شده احتمالا به دليل حضور ترکيبهاي پيچيده ارگانيکي مانند هيدروکربن در پروتئوس است.
9. آلتيما ثولي
پس از عبور از کنار سيارک پلوتو، فضاپيماي نيو هورايزنز (New Horizons) ناسا از کنار جرمي عجيب و غريب عبور کرد. اين شي آسماني که آلتيما ثولي (Ultima Thule) نام دارد، در نگاه اول به شکل دو سنگ گرد که به يکديگر چسبيدهاند، ديده ميشد، اما بررسيهاي بيشتر دانشمندان نشان داد که جرم موردنظر همانند يک پنکيک صاف است. گفته شده که اين جرم متعلق به کمربند کويپر است و هنوز کسي نميداند که چگونه چنين شي عجيب و غريبي در فضا به وجود آمده است.
10. دنباله خورشيد
و اما مورد آخر از ليست ديدني ترين مکان هاي منظومه شمسي ابعادي بسيار عظيمتر از موارد قبلي دارد. در لبهي منظومه ما، در جايي که تاثيرات خورشيد محو ميشود، سازه بسيار بزرگي به نام هليوتيل (heliotail) قرار دارد که براي اولين بار در سال 2013 و توسط «کاوشگر مرز بين ستارهاي» (IBEX) ناسا از آن عکسبرداري شد.
اين سازه عظيم در پشت هليوسفر (Heliosphere) يا همان حباب اطراف منظومه که توسط باد و ميدان گرانشي خورشيد به وجود آمده، قرار گرفته است و ظاهر آن به طرز عجيبي شبيه به يک شبدر چهار برگ است!
محققان گفتهاند که چنين ظاهري با ترکيب بادهاي تند جريان گرفته از قطبهاي خورشيد، در کنار بادهاي ملايمتري که از نزديکي استواي ستاره منظومه ما جريان پيدا ميکنند، پديدار شده است.