تلاش برای نامرئی کردن انسان با الهام از ماهیهای مرکب!
ايسنا/ پژوهشگران آمريکايي سعي دارند تا توانايي ماهيهاي مرکب در استتار را به سلولهاي انسان نيز منتقل کنند. اختاپوسها، ماهيهاي مرکب و ديگر موجودات دريايي ميتوانند با استفاده از بافتهاي خاصي که در بدنشان وجود دارد، در انتقال و بازتاب نور دست ببرند و عمل ناپديد شدن را انجام دهند. پژوهشگران "دانشگاه کاليفرنيا، ارواين"(UCI)، سلولهاي انسان را مهندسي کردهاند تا تواناييهاي مشابه اين موجودات را داشته باشند. آنها در اين پژوهش تلاش کردند تا ويژگي پراکندگي و تنظيم نور را براي سلولهاي پستانداران نيز فراهم کنند. "آترولي چاترجي" (Atrouli Chatterjee)، نويسنده ارشد اين پژوهش گفت: هزاران سال است که انسانها، شيفته ويژگي نامرئي شدن هستند و اين موضوع، الهامبخش بسياري از حدس و گمانهاي فلسفي، آثار علمي- تخيلي و پژوهشهاي دانشگاهي بوده است. پروژه ما که در قلمرو علم جاي ميگيرد، بر طراحي و مهندسي سيستمها و بافتهاي سلولي تمرکز دارد که ويژگيهاي قابل کنترلي را براي انتقال، بازتاب و جذب نور شامل ميشوند. چاترجي و گروهش اميدوارند که پژوهش آنها، به پيشرفتهاي غيرمنتظرهاي در حوزههاي مرتبط با استتار از امواج مادون قرمز ختم شود. آنها در اين پژوهش، از روشي الهام گرفتهاند که نوع ماده يک ماهي مرکب موسوم به "Doryteuthis opalescens" ميتواند با استفاده از آن، از شکارچيان فرار کند. اين ماهي براي فرار از شکارچيان، خطوط راه راه روي پوسته خود را از رنگ سفيد تقريبا شفاف، به سفيد مات تغيير ميدهد. پژوهشگران، از برخي از ذرات بيناسلولي مبتني بر پروتئين را که در اين روش استتار بيولوژيک نقش دارند، الهام گرفتند و راهي يافتند تا آنها را به سلولهاي انسان نيز وارد کنند و به ارزيابي اين موضوع بپردازند که آيا اين قدرت پراکنده کردن نور، قابل انتقال به حيوانات نيز هست يا خير. گونههاي ماهي مرکب، سلولهاي خاصي موسوم به "leucophores" را شامل ميشوند که توانايي منعکس کردن نور دارند. اين سلولها، ذراتي را در خود جاي دادهاند که از پروتئينهايي موسوم به "رفلکتين" (Reflectin) تشکيل شدهاند. پژوهشگران در آزمايشهاي خود، سلولهاي کليه انسان را کشت کردند و به مهندسي آنها پرداختند تا بيان رفلکتين در آنها صورت بگيرد. آنها دريافتند که اين پروتئين را ميتوان در ذرات موجود در سيتوپلاسم سلول به کار گرفت. همچنين، پژوهشگران با استفاده از ميکروسکوپ نوري و طيفسنجي دريافتند که ساختارهاي مبتني بر رفلکتين موجب ميشوند که سلولها، پراکندگي نور خود را تغيير دهند. "آلون گورودتسکي"(Alon Gorodetsky)، استاديار مهندسي شيمي و بيومولکولي دانشگاه کاليفرنيا، ارواين گفت: ما دريافتيم که سلولها نه تنها به بيان رفلکتين ميپردازند، بلکه پروتئين را در قالب نانوساختارهاي کروي در سراسر سلول پخش ميکنند. ما دريافتيم که ساختارهاي پروتئين در مقايسه با سيتوپلاسم داخل سلولها، ويژگيهاي نوري متفاوتي دارند. چاترجي افزود: آزمايشهاي ما نشان دادند که اين اثرات، در سلولهاي مهندسي شده ظاهر ميشوند اما در سلولهايي که فاقد ذرات رفلکتين هستند، وجود ندارند. اگرچه انسانهاي نامرئي فقط در قلمرو موضوعات علمي- تخيلي ظاهر ميشوند اما گورودتسکي و گروهش باور دارند که ميتوانند نتايج ملموسي نزديک به اين مفهوم ارائه دهند. اين پژوهش، در مجله "Nature Communications" به چاپ رسيد.