کابوس ده ونک، زمین خواری یا دغدغه علم
مهر/ امروز قرار بود ۲ خانه ديگر در ده ونک بر سر صاحبانشان خراب مي شوند اما با تلاش هاي مردم اعلام شده است فعلا اين خانه ها خراب نميشوند. از ديشب مقدمات تخريب دو خانه ديگر از خانه هاي ده ونک آماده شده است. نيروهاي يگان ويژه مستقر شده، بلدوزرها درحاشيه خيابان هستند. اهالي خيابان شهيد شهامتي (خانه هاي اطراف دانشگاه الزهرا) از صبح در حسينيه اين محله جمع شده و در حال دعا براي ساکنان دو خانه اي هستند که امروز خانه خراب خواهند شد. صاحب يکي از خانه هايي که در حال تخريب است کارش به بيمارستان کشيده شده، اهالي زير باران جمع شده اند تا مانع تخريب اين دو خانه شوند. مشخص نيست دانشگاه الزهرا با چه انگيزه اي تلاش مي کند در اين روزهاي سرد پاييزي ساکنان قديمي اين محل را خانه خراب و آواره کند. مشخص نيست مديران اين دانشگاه به چه انگيزه اي اين طور پيگير آوارگي مردمي هستند که پيش از حضور آنها در اين محل زندگي مي کردند و قرار است با اين شرايط اقتصادي در صورت خانه خرابي در کجا ساکن شوند. دختر يکي ازکساني که ممکن است امروز ديگر سقفي بالاي سرشان نباشد به خبرنگار مهر مي گويد: پدرم بيمارستان است. هنوز خانه ها را خراب نکرده اند، اهالي جمع شده اند تا مانع کارشان شوند. اين گفتگو کوتاه ما در ساعت ۹ صبح است. نگران پدرش است که در بيمارستان است و خانه اي که ممکن است ساعتي ديگر خراب شود. ساعت ۱۱ مي گويد: امروز خانه ها را خراب نمي کنند. ماموران کلانتري گفته اند فعلا امروز خانه اي را تخريب نمي کنند. اما تاکيد کرده اند که دو خانه شمالي اين خيابان حتما تخريب مي شود. هنوز وضعيت خانه هاي پايين مشخص نيست. به گفته يکي از فعالان اجتماعي، اين بخش از ده ونک پيش از اين به دانشگاه الزهرا تعلق نداشته و بعدها به آنها اهدا شده است. در تجربه کاري از اين نمونه زياده خواهي دانشگاهها براي تصرف زمين بارها ديده ام. در يکي از شهرستانها، محاسبات برنامه ريزي حاکي از آن بود که زمينهاي در اختيار دانشگاه نيازهاي آن را براي دوره اي ۲۰ ساله کفايت مي کند اما مديران آن تقاضاي ۳۰۰ هکتار زمين ديگر براي گسترش داشتند. اين سوداگري زمين از سوي نهادهاي مدعي آموزش علم و دانش واقعا تاسف بار است. ساکنان ۹۰ خانه اي که متعلق به کارخانه شماره ۵ هستند و مدتها است خانه هايشان در معرض خطر است، يکي بار مقابل شوراي شهر تجمع کردند، به مجلس رفتند، در برابر ساختمان رياست جمهوري دادخواهي کردند و هر هفته مقابل دانشگاه هم مي روند. ميگويند زماني که ما در اين خانه ها ساکن بوديم هنوز دانشگاهي ساخته نشده بود که اين زمين ها متعلق به آنها باشد. يکي از ساکنان قديمي مي گويد: ماجرا به سال ۱۳۱۷ باز ميگردد زماني که در منطقه کنوني ده ونک تهران کارخانجات شماره ۵ که مخصوص توليد ابزار بود ايجاد شد. خانههايي هم در اطراف کارخانه ايجاد شدند و قرار شد به عنوان مسکن به کارگران تعلق گيرد. اين کارخانه وظيفه توليد نيمکت و اقلام آموزشي را به عهده داشت. در سال ۱۳۵۳ کارخانه تغيير کاربري داد و به کارخانه تجهيزات ايمني راهها تبديل شد. در سال ۱۳۸۲ طي نامهاي به وزارت راه و شهرسازي حق استفاده از اين خانهها به دانشگاه الزهرا داده شده است. در دولت بعد ماجرا به شوراي حل اختلاف کشيده شد. اهالي ده ونک در همان سالها و در اعتراض به اين اتفاق در خيابان پاستور تجمع کردند. بعد از رايزني دولت با ساکنان اين خانه اين ماجرا مسکوت ماند و اطلاعيهاي براي اهالي محل و ساکنان۹۰ خانوار در اين مکان ساکن هستند. به ۵ نفر از اين خانوادهها ۲۰۰ متر خانه دادند در بومهن که مبلغ رهن آن ۵۰ ميليون تومان است. شوراي شهر همراهي با اين خانوادهها نمي کند. مي گويند هر چه دادگاه در خصوص اين خانه ها تصميم بگيرد.