مهمانان ویژه آزادی؛ قابهایی برای آینده
نود/ اگر ورزشگاه آزادي ساليان سال است به ورزشگاه آقايان تبديل شده، براي ساعاتي امروز در قرق خانمها بود. بازي تيم ملي ايران مقابل کامبوج از هيچ نظر بازي حساسي نبود اما اين ديدار در تاريخ فوتبال هر دو کشور ثبت شد. در کامبوج به خاطر گلهايي که داخل زمين به عنوان سنگينترين شکست تاريخش خورد و در فوتبال ايران به خاطر تماشاگراني که روي سکوها حضور داشتند. بانواني که امروز به ورزشگاه رفتند براي اولين بار بود که آزادي را ميديدند اما آزادي براي اولين بار خانمها را نميديد. پيش از اين بازي چندين بار در بازيهاي مختلف خانمهايي به استاديوم آمده بودند. مثلا بازي با تيمهاي کره شمالي و بحرين مقدماتي جام جهاني 2006 يا بازي ايران و بوليوي و يا در سطح باشگاهي پرسپوليس و کاشيما. بازيهايي که چند تماشاگر گزينشي در گوشهاي از ورزشگاه ديده ميشدند و حضورشان به يکي، دو فريم عکس منجر شد و تمام. بازي امروز اما تفاوت بزرگي را رقم زد. تعداد بانوان حاضر در ورزشگاه يکي و دوتا و ده تا نبود. آنها چند هزار نفر بودند که نه با گزينش که با عشق صندليهايي را که با ذوق و شوق خريده بودند اشغال کردند. اگر ورزشگاه آزادي ساليان سال است به ورزشگاه آقايان تبديل شده براي ساعاتي امروز در قرق خانمها بود. آنها که براي اين قرار عاشقانه بيقرار بودند چندين ساعت زودتر از موعد مقرر خودشان را به محل رساندند. همين مساله هم بود که باعث شد تا ساعت 4 که تمام جايگاه بانوان پرشد حتي يک آقا هم در ورزشگاه حضور نداشته باشد و لحظاتي شگفتانگيز در ورزشگاه آزادي رقم بخورد. لحظاتي که حتي با وجود آقايان هم شگفتانگيز باقي ماند چون بعد از باز شدن درها ورزشگاه همچنان در اختيار بانوان بود و تعداد آنها بسيار بيشتر از هواداران قسمت مردانه بود. فريمهاي باقي مانده از اين بازي عکسهايي است براي ثبت در تاريخ. براي روزهايي که شايد ديگر ورود به ورزشگاه براي خانمها نياز به اين همه تشريفات و اما و اگر و فشارهاي فيفا نداشته باشد. عکسهايي که وقتي خانم ها آن را ميبينند با خندهاي تلخ ميگويند: «يادت هست آن روزها؟» روزهايي که به تاريخ پيوستهاند و به همان گذشته تعلق دارند و بانواني که آينده را ميسازند.