خبرچینی، تمسخر و اسکرین‌شات ممنوع!

اين شاعر و مدرس زبان و ادبيات فارسي دانشگاه در يادداشتي با عنوان «همگي به معلم‌ها مديونيم» که آن را در اختيار ما قرار داده، نوشته است: ماه مهر آمده است اما مدرسه‌ها خلوت است، کلاس‌هاي دانشگاه خلوت است. بچه‌ها و جوان‌ها در خانه‌اند و نمي‌توانند به مدرسه و دانشگاه بروند. بيشتر معلمان و استادان هم در خانه‌اند. اگر در مدرسه و دانشگاه هم باشند، اغلب کلاس‌ها غيرحضوري است و مجالي براي ديدار و گفت‌وگو با شاگردان‌شان ندارند.

تدريس مجازي کار دشواري است و در اين گوشه آبادتر عالم البته دشواري مضاعف هم دارد که آن کساني که سرِ چشمه اينترنت را با بيلِ فيلتر و پيلِ کم کردن سرعت، مسدود کرده‌اند، کاري ندارند به اين‌که کلاس مجازي معلم ۱۰ بار قطع و وصل بشود و شاگرد نوجوان براي دسترسي به فيلم تدريس معلم، کلافه بشود. 

در اين ميان، هستند کساني که فارغ از درک اين شرايط خاص و ناگزير، لحظات تدريس مجازي را دستمايه خبرچيني و تمسخر کرده‌اند. يعني همان بي‌اخلاقي رايج در عالم قدرت و ثروت را به عرصه تعليم و تربيت کشانده‌اند.

ضبط کردن لحظاتي از خستگي، عصبانيت، خطاهاي زباني و رخدادهاي ديگري که براي معلمان و شاگردان‌شان پيش مي‌آيد و انتشار آن‌ها در فضاي عمومي، نهايت بي‌ادبي و بي‌انصافي است.

بسيارند معلماني که به دلايل شخصي، در خانه‌ فضاي مناسبي براي تدريس مجازي ندارند. فرزند خردسال دارند، از سالخورده يا بيماري بايد پرستاري کنند، در محيط خانه و همسايه‌هاشان، سکوت لازم برقرار نيست، منزل‌شان کوچک است و اتاق‌هاي متعدد ندارد، لپ‌تاپ و گوشي و اينترنت مناسب ندارند و... با اين حال، فراتر از حد وظيفه شغلي، با عشق و فداکاري، دار و ندارشان را و تمام توان و دانش و تجربه خود را به کار مي‌گيرند، تا آموزش و پرورش فرزندان ما متوقف نشود.

اگر پول نداريم که دستمزد و پاداش مناسب به معلم بدهيم، اگر بودجه نداريم که برايش تجهيزات آموزش مجازي فراهم کنيم، اگر آن‌قدر وسعت نظر را نداريم که از کم‌کردن سرعت اينترنت دست برداريم، دست کم اين‌قدر ادب و معرفت داشته باشيم که لحظات کلاس مجازي را با خبرچيني و تمسخر و اسکرين‌شات و شکار لحظه‌ها، تلخ و ناامن نکنيم و اگر اين‌گونه تصاوير به دست‌مان رسيد آن‌ها را بازنشر نکنيم و در گسترش بي‌ادبي و بداخلاقي سهيم نباشيم.