شعر حسان، اسوه و ترازی برای ادبیات متعهد است

سایز متن

الف الف

ایبنا/ فرارسیدن سالروز درگذشت حبیب‌الله چایچیان، این استاد مسلم در سرایش مرثیه‌های ناب و اصیل ولایی بهانه‌ای است تا مروری بر ویژگی‌های شعری وی داشته باشیم.
نام حسان، اسمی همیشه زنده و معتبر برای جامعه شاعران و مداحان آیینی است و برای همیشه نوحه‌های خاطره‌انگیزش از جمله «امشب شهادت‌نامه عشاق امضا می‌شود»، «آمدم ای شاه پناهم بده»، «بار بگشایید اینجا کربلاست»، «من زاده علی مرتضایم» و «ناله کن ای دل به عزای علی» در خاطرها خواهد ماند.
بی‌شک آنچه به شعر حسان اعتبار و جاودانگی بخشیده، خلوص شاعر در عرض ادب و ارادت به ساحت بزرگان دین و نیز معرفت دینی عمیقش بوده که سبب می‌شد، متعهدانه وارد عرصه ادب و شعر شود. اشعارش مستند به آیات و روایات قرآنی بود، ضمن اینکه تنها به ظاهر دین دلبسته نبود و به سیرت و عمق دین در اشعارش توجه داشت.
حسان از شاعرانی بود که لطیف و ساده شعر می‌گفت به گونه‌ای که همه بتوانند شعرش را بخوانند و درک کنند. از غلو خالی بود و اعتقاد داشت نباید مداح و ذاکر به گونه‌ای وارد عرصه اغراق شود که رنگ شرک و کفر بگیرد. در دیوانش، اشعار «ستایشی» و «نیایشی» از جایگاهی والا و رفیع برخوردارند:

تو بخشنده هر گناهی، الهی!
به جز تو نباشد پناهی، الهی!
به این بنده ی ناتوانت مدد کن
که ابلیس دارد سپاهی، الهی!
چه درها به رویم ز رأفت گشودی
کشیدم چو از سینه آهی، الهی!
چایچیان غیر از توانایی در سرودن شعر، مداحی خوش‌ صدا نیز بود و پیر و جوان را با صدای گرمش غرق شور حسینی می‌کرد.
حسان را می‌توان خلاصه و اسوه حسنه‌ای برای شاعران و ذاکران اهل‌بیت (ع) دانست تا با پیروی از سلوک معنوی و ادبی وی به ادبیات متعهدانه خدمت کنند.

آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجا درماندگان
دور مران از درو راهم بده
ای حرمت ملجا درماندگان
دور مران از درو راهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اذن به یک لحظه نگاهم بده