عکسی که خاطرات را برای مونا فرجاد زنده کرد

او در توضیح این عکس نوشت: 

عکسی به یادگار از نمایش (شیرهای خان باباسلطنه)

وقتی به عکس نگاه می‌کنم خیلی چیزها تغییر کرده است.

مانیای کوچک و زیبای ما اکنون به دختر جوانی تبدیل شده که می‌شود کنارش ساعتها نشست و در مورد هنر،زندگی،آینده و حرف‌های مزه‌ای گپ‌وگفت کرد.

خودم را می‌بینم که کوله باری از تجربه بدست آورده‌ام.عزیزترینم(مامان منیژه) را از دست دادم و خدا به لطف همیشگی‌اش، قلبم(مارال)را دوباره به من برگرداند.

.آشنایانی شناختم که چون افعی در زندگی‌ام چمبره زده بودند و به غلط همچون دوست می‌‌شناختمشان.

و دوستانی به دست آوردم که هم‌چون بزرگترین گنجینه‌ها در حفظشان کوشا هستم.

اما در مرکز کادر مرد بلند قامتی زانو بر زمین زده تا هم‌قد مانیای کوچک آن‌روزها شود.آقای پوراحمد عزیز من با (قصه‌های مجید)شما بزرگ شدم.بی‌بی،مادر مهربانتان در حکم مادربزرگ نداشته‌ام از قاب تصویر به من عشق آموخت و با (شب یلدا) عاشقی آموختم. 

هیچ‌گاه فرصتی نیافتم تا در قامت بازیگر مقابل دوربین شما قرار بگیرم اما آن شبِ اجرا که به تماشایمان نشستید همیشه در ذهنم باقی‌ست.

.آن لبخند رضایت و لطف شما به طیاره‌ی قصه(نقشی که بازی کردمش) احساس رضایت عجیبی در قلبم بوجود آورد که کارگردانی چون شما من‌را مورد لطف خود قرار داده.

مدتیست این جهان خاکی را ترک کرده‌اید،دلایلش بماند برای تاریخِ آیندگان. اما هنرمند تاثیرش همیشگی‌ست.همان‌گونه که عزیزان بسیاری در طول تاریخ رفته‌اند و آثارشان،تفکرشان همچنان در بین همگان چون روز اول و‌گاهی حتی بیشتر از زمان خودش ارزشمند و ماندگار است.شما همیشه در قلبمان زنده‌ و ماندگارید.

.می خواهم با کلام دوستانتان،صدایتان کنم و اینگونه برای دلخوشی‌ام خود را دوست شما بدانم.(کیو جان جایتان همیشه سبز)