شما هم زود پسرخاله میشوید؟
خراسان/ آشناي دوستتان است و توي يکي از گروههاي فضاي مجازي پيدايش کردهايد. هميشه تعريفش را از رفيقتان شنيدهايد و حالا اتفاقي توي يک گروه با او هستيد. خب احتمالا اگر يک فضاي عمومي واقعي بود و او را ميديديد، ميرفتيد و براي ادب و احترام سلامي ميکرديد ولي اينجا در فضاي مجازي به نظرتان يک جوري است برويد فقط توي چت بنويسيد سلام، من فلانيام. خب که چي؟ اين طور وقتها فرقهاي دنياي واقعي و مجازي باعث ميشود آدم گيج بشود که خب واقعا رفتار درست چيست؟ هر کسي را که حتي با واسطه ميشناسيم و در گروهي پيدايش ميکنيم، بايد سر صحبت را با او باز کنيم يا نه؟ اصلا ميشود با کسي که تا به حال نميشناختيم اش يکهو وارد چت خصوصي و پسرخاله بشويم يا نه؟ معمولا حس خوبي نيست وقتي توي خيابان داريد راه خودتان را ميرويد يکي که حتي درست نميشناسيدش، شروع کند با شما حرف زدن. در چت و فضاي مجازي هم قضيه به همين شکل است. وقتي کسي را نميشناسيد و فقط يک آيدي و شماره از او در شبکههاي اجتماعي داريد معنايش اين نيست که خيلي راحت ميتوانيد از هر دري با او صحبت کنيد. معمولا اينطور وقتها بهتر است اول خودمان را معرفي کنيم و بگوييم که آن شخص را از کجا و چطور ميشناسيم، بعد موضوعي را که ميخواهيم دربارهاش با او صحبت کنيم بگوييم و بپرسيم که آيا مايل است در اينباره با ما صحبت کند يا نه. از آنجا که فضاي مجازي هميشه در دسترس است، اين تصور را براي همه ما ايجاد کرده که هر وقت و با هر روشي که بخواهيم ميتوانيم خودمان را بيندازيم وسط صحبت با غريبه و آشنا. کاري که شايد هيچ وقت در حضور ديگران انجامش ندهيم. براي شروع يک صحبت يا حتي مطرح کردن يک سوال درسي يا کاري بايد اين حق را به غريبهاي که داريم با او صحبت ميکنيم بدهيم که دلش نخواهد با ما وارد ارتباط مجازي بشود يا صحبت را به زماني که خودش بخواهد موکول کند.