صوت/ سورهای که امنیت شما را تامین میکند
باشگاه خبرنگاران/ سوره ابراهيم چهاردهمين سوره جزء سيزدهم و از سورههاي مکي قرآن کريم است. موضوع اصلي اين سوره توحيد، توصيف قيامت، داستان حضرت ابراهيم و ساختن کعبه به دست اوست و به داستان موسي و قوم بني اسرائيل و حضرت نوح و قوم عاد و ثمود پرداخته شده است. آيه هفتم سوره ابراهيم از آيات مشهور اين سوره است که ميگويد شکر نعمتهاي خدا، باعث افزون شدن آنها و کفران آنها موجب عذاب الهي است. بر اساس روايات هر کس سوره ابراهيم و حجر را در دو رکعت نماز در روز جمعه بخواند، از فقر و ديوانگي و بلا در امان خواهد بود. بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ به نام خداوند رحمتگر مهربان الر کِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْکَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلَى صِرَاطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ ﴿۱﴾ الف لام راء کتابى است که آن را به سوى تو فرود آورديم تا مردم را به اذن پروردگارشان از تاريکيها به سوى روشنايى بيرون آورى به سوى راه آن شکست ناپذير ستوده (۱) اللَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَوَيْلٌ لِلْکَافِرِينَ مِنْ عَذَابٍ شَدِيدٍ ﴿۲﴾ خدايى که آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن اوست و واى بر کافران از عذابى سخت (۲) الَّذِينَ يَسْتَحِبُّونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَيَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجًا أُولَئِکَ فِي ضَلَالٍ بَعِيدٍ ﴿۳﴾ همانان که زندگى دنيا را بر آخرت ترجيح مى دهند و مانع راه خدا مى شوند و آن را کج مى شمارند آنانند که در گمراهى دور و درازى هستند (۳) وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ فَيُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَکِيمُ ﴿۴﴾ و ما هيچ پيامبرى را جز به زبان قومش نفرستاديم تا [حقايق را]براى آنان بيان کند پس خدا هر که را بخواهد بى راه مى گذارد و هر که را بخواهد هدايت مى کند و اوست ارجمند حکيم (۴) وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَکِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذَلِکَ لَآيَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ ﴿۵﴾ و در حقيقت موسى را با آيات خود فرستاديم [و به او فرموديم]که قوم خود را از تاريکيها به سوى روشنايى بيرون آور و روزهاى خدا را به آنان يادآورى کن که قطعا در اين [يادآورى]براى هر شکيباى سپاسگزارى عبرتهاست (۵) وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْکُمْ إِذْ أَنْجَاکُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَکُمْ سُوءَ الْعَذَابِ وَيُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَکُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءَکُمْ وَفِي ذَلِکُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّکُمْ عَظِيمٌ ﴿۶﴾ و [به خاطر بياور]هنگامى را که موسى به قوم خود گفت نعمت خدا را بر خود به ياد آوريد آنگاه که شما را از فرعونيان رهانيد [همانان]که بر شما عذاب سخت روا مى داشتند و پسرانتان را سر مى بريدند و زنانتان را زنده مى گذاشتند و در اين [امر]براى شما از جانب پروردگارتان آزمايشى بزرگ بود (۶) وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّکُمْ وَلَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ ﴿۷﴾ و آنگاه که پروردگارتان اعلام کرد که اگر واقعا سپاسگزارى کنيد [نعمت]شما را افزون خواهم کرد و اگر ناسپاسى نماييد قطعا عذاب من سخت خواهد بود (۷) وَقَالَ مُوسَى إِنْ تَکْفُرُوا أَنْتُمْ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا فَإِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ ﴿۸﴾ و موسى گفت اگر شما و هر که در روى زمين است همگى کافر شويد بى گمان خدا بى نياز ستوده [صفات]است (۸) أَلَمْ يَأْتِکُمْ نَبَأُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِکُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ وَالَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْوَاهِهِمْ وَقَالُوا إِنَّا کَفَرْنَا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ وَإِنَّا لَفِي شَکٍّ مِمَّا تَدْعُونَنَا إِلَيْهِ مُرِيبٍ ﴿۹﴾ آيا خبر کسانى که پيش از شما بودند قوم نوح و عاد و ثمود و آنانکه بعد از ايشان بودند [و]کسى جز خدا از آنان آگاهى ندارد به شما نرسيده است فرستادگانشان دلايل آشکار برايشان آوردند ولى آنان دستهايشان را [به نشانه اعتراض]بر دهانهايشان نهادند و گفتند ما به آنچه شما بدان ماموريت داريد کافريم و از آنچه ما را بدان مى خوانيد سخت در شکيم (۹) قَالَتْ رُسُلُهُمْ أَفِي اللَّهِ شَکٌّ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَدْعُوکُمْ لِيَغْفِرَ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَيُؤَخِّرَکُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى قَالُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا تُرِيدُونَ أَنْ تَصُدُّونَا عَمَّا کَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُنَا فَأْتُونَا بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ ﴿۱۰﴾ پيامبرانشان گفتند مگر در باره خدا پديد آورنده آسمانها و زمين ترديدى هست او شما را دعوت مى کند تا پاره اى از گناهانتان را بر شما ببخشايد و تا زمان معينى شما را مهلت دهد گفتند شما جز بشرى مانند ما نيستيد مى خواهيد ما را از آنچه پدرانمان مى پرستيدند باز داريد پس براى ما حجتى آشکار بياوريد (۱۰) قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِنْ نَحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ وَلَکِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَمَا کَانَ لَنَا أَنْ نَأْتِيَکُمْ بِسُلْطَانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿۱۱﴾ پيامبرانشان به آنان گفتند ما جز بشرى مثل شما نيستيم ولى خدا بر هر يک از بندگانش که بخواهد منت مى نهد و ما را نرسد که جز به اذن خدا براى شما حجتى بياوريم و مؤمنان بايد تنها بر خدا توکل کنند (۱۱) وَمَا لَنَا أَلَّا نَتَوَکَّلَ عَلَى اللَّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَيْتُمُونَا وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَکَّلِ الْمُتَوَکِّلُونَ ﴿۱۲﴾ و چرا بر خدا توکل نکنيم و حال آنکه ما را به راه هايمان رهبرى کرده است و البته ما بر آزارى که به ما رسانديد شکيبايى خواهيم کرد و توکلکنندگان بايد تنها بر خدا توکل کنند (۱۲) وَقَالَ الَّذِينَ کَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّکُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا فَأَوْحَى إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِکَنَّ الظَّالِمِينَ ﴿۱۳﴾ و کسانى که کافر شدند به پيامبرانشان گفتند شما را از سرزمين خودمان بيرون خواهيم کرد مگر اينکه به کيش ما بازگرديد پس پروردگارشان به آنان وحى کرد که حتما ستمگران را هلاک خواهيم کرد (۱۳) وَلَنُسْکِنَنَّکُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ذَلِکَ لِمَنْ خَافَ مَقَامِي وَخَافَ وَعِيدِ ﴿۱۴﴾ و قطعا شما را پس از ايشان در آن سرزمين سکونت خواهيم داد اين براى کسى است که از ايستادن [در محشر به هنگام حساب]در پيشگاه من بترسد و از تهديدم بيم داشته باشد (۱۴) وَاسْتَفْتَحُوا وَخَابَ کُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ ﴿۱۵﴾ و [پيامبران از خدا]گشايش خواستند و [سرانجام]هر زورگوى لجوجى نوميد شد (۱۵) مِنْ وَرَائِهِ جَهَنَّمُ وَيُسْقَى مِنْ مَاءٍ صَدِيدٍ ﴿۱۶﴾ [آن کس که]دوزخ پيش روى اوست و به او آبى چرکين نوشانده مى شود (۱۶) يَتَجَرَّعُهُ وَلَا يَکَادُ يُسِيغُهُ وَيَأْتِيهِ الْمَوْتُ مِنْ کُلِّ مَکَانٍ وَمَا هُوَ بِمَيِّتٍ وَمِنْ وَرَائِهِ عَذَابٌ غَلِيظٌ ﴿۱۷﴾ آن را جرعه جرعه مى نوشد و نمى تواند آن را فرو برد و مرگ از هر جانبى به سويش مى آيد ولى نمى ميرد و عذابى سنگين به دنبال دارد (۱۷) مَثَلُ الَّذِينَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ أَعْمَالُهُمْ کَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عَاصِفٍ لَا يَقْدِرُونَ مِمَّا کَسَبُوا عَلَى شَيْءٍ ذَلِکَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ ﴿۱۸﴾ مثل کسانى که به پروردگار خود کافر شدند کردارهايشان به خاکسترى مى ماند که بادى تند در روزى طوفانى بر آن بوزد از آنچه به دست آورده اند هيچ [بهره اى]نمى توانند برد اين است همان گمراهى دور و دراز (۱۸) أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْکُمْ وَيَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِيدٍ ﴿۱۹﴾ آيا در نيافته اى که خدا آسمانها و زمين را به حق آفريده اگر بخواهد شما را مى برد و خلق تازه اى مى آورد (۱۹) وَمَا ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِيزٍ ﴿۲۰﴾ و اين [کار]بر خدا دشوار نيست (۲۰) وَبَرَزُوا لِلَّهِ جَمِيعًا فَقَالَ الضُّعَفَاءُ لِلَّذِينَ اسْتَکْبَرُوا إِنَّا کُنَّا لَکُمْ تَبَعًا فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا مِنْ عَذَابِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ قَالُوا لَوْ هَدَانَا اللَّهُ لَهَدَيْنَاکُمْ سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَجَزِعْنَا أَمْ صَبَرْنَا مَا لَنَا مِنْ مَحِيصٍ ﴿۲۱﴾ و همگى در برابر خدا ظاهر مى شوند پس ناتوانان به گردنکشان مى گويند ما پيروان شما بوديم آيا چيزى از عذاب خدا را از ما دور مى کنيد مى گويند اگر خدا ما را هدايت کرده بود قطعا شما را هدايت ميکرديم چه بى تابى کنيم چه صبر نماييم براى ما يکسان است ما را راه گريزى نيست (۲۱) وَقَالَ الشَّيْطَانُ لَمَّا قُضِيَ الْأَمْرُ إِنَّ اللَّهَ وَعَدَکُمْ وَعْدَ الْحَقِّ وَوَعَدْتُکُمْ فَأَخْلَفْتُکُمْ وَمَا کَانَ لِيَ عَلَيْکُمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا أَنْ دَعَوْتُکُمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لِي فَلَا تَلُومُونِي وَلُومُوا أَنْفُسَکُمْ مَا أَنَا بِمُصْرِخِکُمْ وَمَا أَنْتُمْ بِمُصْرِخِيَّ إِنِّي کَفَرْتُ بِمَا أَشْرَکْتُمُونِ مِنْ قَبْلُ إِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۲۲﴾ و، چون کار از کار گذشت [و داورى صورت گرفت]شيطان مى گويد در حقيقت خدا به شما وعده داد وعده راست و من به شما وعده دادم و با شما خلاف کردم و مرا بر شما هيچ تسلطى نبود جز اينکه شما را دعوت کردم و اجابتم نموديد پس مرا ملامت نکنيد و خود را ملامت کنيد من فريادرس شما نيستم و شما هم فريادرس من نيستيد من به آنچه پيش از اين مرا [در کار خدا]شريک مى دانستيد کافرم آرى ستمکاران عذابى پردرد خواهند داشت (۲۲) وَأُدْخِلَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ تَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ ﴿۲۳﴾ و کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده اند به بهشتهايى درآورده مى شوند که از زير [درختان]آن جويبارها روان است که به اذن پروردگارشان در آنجا جاودانه به سر مى برند و درودشان در آنجا سلام است (۲۳) أَلَمْ تَرَ کَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا کَلِمَةً طَيِّبَةً کَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ ﴿۲۴﴾ آيا نديدى خدا چگونه مثل زده سخنى پاک که مانند درختى پاک است که ريشه اش استوار و شاخه اش در آسمان است (۲۴) تُؤْتِي أُکُلَهَا کُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَکَّرُونَ ﴿۲۵﴾ ميوه اش را هر دم به اذن پروردگارش مى دهد و خدا مثلها را براى مردم مى زند شايد که آنان پند گيرند (۲۵) وَمَثَلُ کَلِمَةٍ خَبِيثَةٍ کَشَجَرَةٍ خَبِيثَةٍ اجْتُثَّتْ مِنْ فَوْقِ الْأَرْضِ مَا لَهَا مِنْ قَرَارٍ ﴿۲۶﴾ و مثل سخنى ناپاک، چون درختى ناپاک است که از روى زمين کنده شده و قرارى ندارد (۲۶) يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ وَيُضِلُّ اللَّهُ الظَّالِمِينَ وَيَفْعَلُ اللَّهُ مَا يَشَاءُ ﴿۲۷﴾ خدا کسانى را که ايمان آورده اند در زندگى دنيا و در آخرت با سخن استوار ثابت مى گرداند و ستمگران را بى راه مى گذارد و خدا هر چه بخواهد انجام مى دهد (۲۷) أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ کُفْرًا وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ ﴿۲۸﴾ آيا به کسانى که [شکر]نعمت خدا را به کفر تبديل کردند و قوم خود را به سراى هلاکت درآوردند ننگريستى (۲۸) جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَهَا وَبِئْسَ الْقَرَارُ ﴿۲۹﴾ [در آن سراى هلاکت که]جهنم است [و]در آن وارد مى شوند و چه بد قرارگاهى است (۲۹) وَجَعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلُّوا عَنْ سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعُوا فَإِنَّ مَصِيرَکُمْ إِلَى النَّارِ ﴿۳۰﴾ و براى خدا مانندهايى قرار دادند تا [مردم را]از راه او گمراه کنند بگو برخوردار شويد که قطعا بازگشت شما به سوى آتش است (۳۰) قُلْ لِعِبَادِيَ الَّذِينَ آمَنُوا يُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لَا بَيْعٌ فِيهِ وَلَا خِلَالٌ ﴿۳۱﴾ به آن بندگانم که ايمان آورده اند بگو نماز را بر پا دارند و از آنچه به ايشان روزى داده ايم پنهان و آشکارا انفاق کنند پيش از آنکه روزى فرا رسد که در آن نه داد و ستدى باشد و نه دوستيى (۳۱) اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَکُمْ وَسَخَّرَ لَکُمُ الْفُلْکَ لِتَجْرِيَ فِي الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَسَخَّرَ لَکُمُ الْأَنْهَارَ ﴿۳۲﴾ خداست که آسمانها و زمين را آفريد و از آسمان آبى فرستاد و به وسيله آن از ميوه ها براى شما روزى بيرون آورد و کشتى را براى شما رام گردانيد تا به فرمان او در دريا روان شود و رودها را براى شما مسخر کرد (۳۲) وَسَخَّرَ لَکُمُ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ دَائِبَيْنِ وَسَخَّرَ لَکُمُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ ﴿۳۳﴾ و خورشيد و ماه را که پيوسته روانند براى شما رام گردانيد و شب و روز را [نيز]مسخر شما ساخت (۳۳) وَآتَاکُمْ مِنْ کُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَظَلُومٌ کَفَّارٌ ﴿۳۴﴾ و از هر چه از او خواستيد به شما عطا کرد و اگر نعمت خدا را شماره کنيد نمى توانيد آن را به شمار درآوريد قطعا انسان ستمپيشه ناسپاس است (۳۴) وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِنًا وَاجْنُبْنِي وَبَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنَامَ ﴿۳۵﴾ و [ياد کن]هنگامى را که ابراهيم گفت پروردگارا اين شهر را ايمن گردان و مرا و فرزندانم را از پرستيدن بتان دور دار (۳۵) رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ کَثِيرًا مِنَ النَّاسِ فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي وَمَنْ عَصَانِي فَإِنَّکَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿۳۶﴾ پروردگارا آنها بسيارى از مردم را گمراه کردند پس هر که از من پيروى کند بى گمان او از من است و هر که مرا نافرمانى کند به يقين تو آمرزنده و مهربانى (۳۶) رَبَّنَا إِنِّي أَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِکَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْکُرُونَ ﴿۳۷﴾ پروردگارا من [يکى از]فرزندانم را در دره اى بى کشت نزد خانه محترم تو سکونت دادم پروردگارا تا نماز را به پا دارند پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرايش ده و آنان را از محصولات [مورد نيازشان]روزى ده باشد که سپاسگزارى کنند (۳۷) رَبَّنَا إِنَّکَ تَعْلَمُ مَا نُخْفِي وَمَا نُعْلِنُ وَمَا يَخْفَى عَلَى اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ ﴿۳۸﴾ پروردگارا بى گمان تو آنچه را که پنهان مى داريم و آنچه را که آشکار مى سازيم مى دانى و چيزى در زمين و در آسمان بر خدا پوشيده نمى ماند (۳۸) الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْکِبَرِ إِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعَاءِ ﴿۳۹﴾ سپاس خداى را که با وجود سالخوردگى اسماعيل و اسحاق را به من بخشيد به راستى پروردگار من شنونده دعاست (۳۹) رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلَاةِ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاءِ ﴿۴۰﴾ پروردگارا مرا برپادارنده نماز قرار ده و از فرزندان من نيز پروردگارا و دعاى مرا بپذير (۴۰) رَبَّنَا اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِلْمُؤْمِنِينَ يَوْمَ يَقُومُ الْحِسَابُ ﴿۴۱﴾ پروردگارا روزى که حساب برپا مى شود بر من و پدر و مادرم و بر مؤمنان ببخشاى (۴۱) وَلَا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غَافِلًا عَمَّا يَعْمَلُ الظَّالِمُونَ إِنَّمَا يُؤَخِّرُهُمْ لِيَوْمٍ تَشْخَصُ فِيهِ الْأَبْصَارُ ﴿۴۲﴾ و خدا را از آنچه ستمکاران مى کنند غافل مپندار جز اين نيست که [کيفر]آنان را براى روزى به تاخير مى اندازد که چشمها در آن خيره مى شود (۴۲) مُهْطِعِينَ مُقْنِعِي رُءُوسِهِمْ لَا يَرْتَدُّ إِلَيْهِمْ طَرْفُهُمْ وَأَفْئِدَتُهُمْ هَوَاءٌ ﴿۴۳﴾ شتابان سر برداشته و چشم بر هم نمى زنند و [از وحشت]دلهايشان تهى است (۴۳) وَأَنْذِرِ النَّاسَ يَوْمَ يَأْتِيهِمُ الْعَذَابُ فَيَقُولُ الَّذِينَ ظَلَمُوا رَبَّنَا أَخِّرْنَا إِلَى أَجَلٍ قَرِيبٍ نُجِبْ دَعْوَتَکَ وَنَتَّبِعِ الرُّسُلَ أَوَلَمْ تَکُونُوا أَقْسَمْتُمْ مِنْ قَبْلُ مَا لَکُمْ مِنْ زَوَالٍ ﴿۴۴﴾ و مردم را از روزى که عذاب بر آنان مى آيد بترسان پس آنان که ستم کرده اند مى گويند پروردگارا ما را تا چندى مهلت بخش تا دعوت تو را پاسخ گوييم و از فرستادگان [تو]پيروى کنيم [به آنان گفته مى شود]مگر شما پيش از اين سوگند نمى خورديد که شما را فنايى نيست (۴۴) وَسَکَنْتُمْ فِي مَسَاکِنِ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ وَتَبَيَّنَ لَکُمْ کَيْفَ فَعَلْنَا بِهِمْ وَضَرَبْنَا لَکُمُ الْأَمْثَالَ ﴿۴۵﴾ و در سراهاى کسانى که بر خود ستم روا داشتند سکونت گزيديد و براى شما آشکار گرديد که با آنان چگونه معامله کرديم و مثلها براى شما زديم (۴۵) وَقَدْ مَکَرُوا مَکْرَهُمْ وَعِنْدَ اللَّهِ مَکْرُهُمْ وَإِنْ کَانَ مَکْرُهُمْ لِتَزُولَ مِنْهُ الْجِبَالُ ﴿۴۶﴾ و به يقين آنان نيرنگ خود را به کار بردند و [جزاى]مکرشان با خداست هر چند از مکرشان کوهها از جاى کنده مى شد (۴۶) فَلَا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ ﴿۴۷﴾ پس مپندار که خدا وعده خود را به پيامبرانش خلاف مى کند که خدا شکست ناپذير انتقامگيرنده است (۴۷) يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاوَاتُ وَبَرَزُوا لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ ﴿۴۸﴾ روزى که زمين به غير اين زمين و آسمانها [به غير اين آسمانها]مبدل گردد و [مردم]در برابر خداى يگانه قهار ظاهر شوند (۴۸) وَتَرَى الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ مُقَرَّنِينَ فِي الْأَصْفَادِ ﴿۴۹﴾ و گناهکاران را در آن روز مى بينى که با هم در زنجيرها بسته شده اند (۴۹) سَرَابِيلُهُمْ مِنْ قَطِرَانٍ وَتَغْشَى وُجُوهَهُمُ النَّارُ ﴿۵۰﴾ تنپوشهايشان از قطران است و چهره هايشان را آتش مى پوشاند (۵۰) لِيَجْزِيَ اللَّهُ کُلَّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسَابِ ﴿۵۱﴾ تا خدا به هر کس هر چه به دست آورده است جزا دهد که خدا زودشمار است (۵۱) هَذَا بَلَاغٌ لِلنَّاسِ وَلِيُنْذَرُوا بِهِ وَلِيَعْلَمُوا أَنَّمَا هُوَ إِلَهٌ وَاحِدٌ وَلِيَذَّکَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ ﴿۵۲﴾ اين [قرآن]ابلاغى براى مردم است [تا به وسيله آن هدايت شوند]و بدان بيم يابند و بدانند که او معبودى يگانه است و تا صاحبان خرد پند گيرند (۵۲)