افزایش خطر ابتلا به پارکینسون در بیماران اسکیزوفرنی
مهر/يک مطالعه جديد نشان مي دهد که در بيماران مبتلا به اختلال اسکيزوفرني در اواخر عمر خطر ابتلا به بيماري پارکينسون افزايش مي يابد.
محققان داشگاه تورکو فنلاند دريافتند افزايش خطر ابتلاء به اسکيزوفرني در اين گروه از بيماران ممکن است به دليل تغييرات در سيستم دوپامين مغز ناشي از آنتاگونيست هاي گيرنده دوپامين يا اثرات نوروبيولوژيک اسکيزوفرني باشد.
در اين مطالعه بيش از ۲۵۰۰۰ بيمار مبتلا به بيماري پارکينسون در فنلاند که در سالهاي ۱۹۹۶-۲۰۱۹ تحت درمان بودند، مورد بررسي قرار گرفتند.
در مطالعات قبلي چندين فاکتور پرخطر بيماري پارکينسون از جمله سن، جنسيت مرد، قرار گرفتن در معرض حشره کشها و آسيب به سر، شناسايي شده بودند.
دکتر «تامي کووسيماکي»، سرپرست تيم تحقيق، در اين باره ميگويد: «بر اساس نتايج ما، يک اختلال روان پريشي يا اسکيزوفرني که قبلاً تشخيص داده شده باشد ممکن است يک فاکتور پرخطر در افزايش خطر ابتلاء به بيماري پارکينسون باشد.»
در حال حاضر روند ابتلاء به بيماري پارکينسون به سرعت در جهان روبه افزايش است. اين بيماري، اختلال تخريب عصبي است که بيشتر در بيماران بالاي ۶۰ سال ديده ميشود. علائم حرکتي اصلي شامل لرزش، سفتي و کُندي حرکت است.
در بيماري پارکينسون، نورونهاي واقع در جسم سياه در مغز مياني به آرامي تحليل ميروند که منجر به فقدان يک انتقال دهنده عصبي به نام دوپامين ميشود. در مورد اسکيزوفرني، سطح دوپامين در بعضي از قسمتهاي مغز افزايش مييابد. علاوه بر اين، به نظر ميرسد داروهاي مورداستفاده در درمان اوليه پارکينسون و اسکيزوفرني داراي مکانيسمهاي عملکردي متضادي هستند. علائم پارکينسون را ميتوان با آگونيست هاي گيرنده دوپامين کاهش داد، درحاليکه اسکيزوفرني معمولاً با آنتاگونيست هاي گيرنده دوپامين درمان ميشود.
وقوع همزمان بيماري پارکينسون و اسکيزوفرني در يک فرد، اتفاقي نادر است زيرا اين بيماريها با تغييرات مخالف در سيستم دوپامين مغز همراه هستند. اما به گفته کووسيماکي، «مطالعه ما اين تصور غالب را تغيير ميدهد.»