تاثیر میزان قند خون در ایجاد خشکی دهان
ايسنا/پژوهشگران با انجام يک مطالعه تاثير قند خون را بر ميزان خشکي دهان بيماران مبتلا به ديابت و افراد پيش ديابتي، بررسي کردند.
خشکي دهان يک عارضه آزاردهنده ديابت است که ميتواند کيفيت زندگي افراد را کاهش دهد. اين عارضه تا حد زيادي با کنترل ضعيف قند خون و داروهاي مصرفي در ارتباط است.
عوارض ديابت ميتواند در بخشهاي مختلفي از بدن مثل دهان ايجاد شود. عارضه خشکي دهان ميتواند مشکلات متعددي مانند تحريکپذيري مخاط خشک، زخمهاي مينور، رشد بيش از حد ميکروارگانيسمهايي مثل قارچهاي فرصتطلب، بالارفتن ميزان پوسيدگيهاي دنداني، تجمع پلاک و... را ايجاد کند. با توجه به اين مشکلات، پژوهشگران با انجام يک مطالعه ميزان عارضه خشکي دهان را در بيماران ديابتي بررسي کردند.
براي انجام اين مطالعه ۳۰ نفر از بيماران مبتلا به ديابت، ۳۰ نفر از افراد پيش ديابتي و همچنين ۳۰ نفر سالم که به بيمارستان کوثر سمنان مراجعه کرده بودند، مورد بررسي قرار گرفتند. در اين افراد ميزان HbA1C و بزاق غير تحريکي اندازهگيري شد.
يافته هاي اين مطالعه نشان داد ميانگين ميزان بزاق غير تحريکي در بيماران مبتلا به ديابت از بيماران پيش ديابتي و همچنين افراد سالم کمتر است. همچنين ميزان بزاق غير تحريکي در بيماران پيش ديابتي نيز از افراد سالم به طور معني داري کمتر است.
طبق نتايج به دست آمده با افزايش ميزان قند خون ناشتا ميزان بزاق غير تحريکي به طور معنيداري بيشتر مي شود. همچنين ميزان خشکي دهان در افراد با ديابت کنترل نشده بيشتر بود.
پژوهشگران اين مطالعه ميگويند: با مشاهده اين نتايج ميتوان نتيجه گرفت ميزان قند خون و همينطور کنترل آن تاثير بارزي بر کاهش بزاق و خشکي دهان دارد.
اين مطالعه حاصل پايان نامه مقطع دکتراي حرفهاي دندانپزشکي بود که با حمايت مالي دانشگاه علوم پزشکي سمنان انجام شده است.
در انجام اين تحقيق مريم جليلي صدرآباد، سيد حبيب الله هاشميان راهب قرباني و شبنم سوهانيان؛ پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکي سمنان مشارکت داشتند.
يافته هاي اين مطالعه مردادماه سال جاري به صورت مقاله علمي با عنوان «ارتباط کنترل قند خون با بزاق غير تحريکي و خشکي دهان» در دوماهنامه کومش زير نظر دانشگاه علوم پزشکي سمنان منتشر شده است.