گلایههای بیپایان؛ درآمد لیگ کشتی کجا میرود؟
ايران ورزشي/ در گير و دار رقابتهاي ليگ برتر کشتي که در اين روزهاي کرونايي برگزار ميشود، انتقاد يک مربي سازنده باعث شد تا يک سؤال قديمي مطرح شود. مرتضي لطيفي مربي سازنده و قديمي کشتي تهران در اين روزها که فدراسيون کشتي به دنبال برگزاري رقابتهاي ليگ برتر است به انتقاد از وضعيت معيشت مربيان سازنده کشتي پرداخته و از درآمد ناچيز و اندک اين مربيان گفته تا باز هم بهانهاي شود براي مطرح کردن يک سؤال قديمي که پول ليگ برتر کشتي به جيب چه کساني واريز ميشود؟
مگر غير اين است که قرار شده ليگ برتر به رشد کشتي کمک کند و درآمد حاصل از آن در زندگي مربيان و کشتيگيراني ديده شود که در سطح ملي نميتوانند به درجههاي عالي برسند اما چرا لطيفي به عنوان يک مربي سازنده کشتي در تهران بهرهاي از ليگ برتر نبرده است؟ البته لطيفي فقط يک نمونه است. بسياري ديگر از مربيان سازنده هستند که در تهران يا شهرهاي ديگر فعاليت ميکنند اما با کمترين درآمد و کمترين توجه و شايد اين ماجرا خيلي هم بيربط نباشد به داستان غمانگيز کم شدن تعداد کشتيگيران در سطح کشور که از رقم يک ميليون در دهه 70 شمسي به رقم 40 هزار نفر امروز رسيده است.
مرتضي لطيفي درباره درآمد خود از کار در باشگاههاي کشتي که الان 8 ماه است به حالت تعطيلي درآمده به نکات جالب توجهي اشاره ميکند: «از زماني که سازمان تربيت بدني مربيان کشتي در باشگاهها را درصدي کرد، کشتي نابود شد. ۴۱ سال سابقه مربيگري کشتي دارم، الان فقط ۲۴۲ هزار تومان بابت مربيگري در مرکز پايگاه قهرماني حقوق ميگيرم و ۳۰۰ هزار تومان هم بابت مربيگري در باشگاه تکاور دريافتي دارم، يعني سرجمع ۵۴۲ هزار تومان! الان که باشگاهها تعطيل است و همين درآمد هم از مربيان گرفته شده اما هر روز تمرين ميدهم و در اين اوضاع وحشتناک گراني ۵۴۲ هزار تومان درآمد دارم، خب مسئولان ورزش با ۲۰۰ يا ۳۰۰ هزار تومان قهرمان جهان ميخواهيد؟ قهرمان که هيچ، حيف تشتک پپسي کولا!»
اين نگاه مدتهاست که ورزش قهرماني را به نابودي کشانده و شايد مهمترين دليل که کشتي و بسياري از ورزشها متکي به تک ستارهها هستند، همين باشد. راه نجات کشتي، احياي اين باشگاهها و توجه به آنهاست اما آيا کسي به حرفهاي اين مربيان توجه ميکند؟ اين حرفها بارها مطرح شده و يکي از ايرادهاي اصلي که امروز به برگزاري ليگ برتر ميشود، همين است که پول بايد به باشگاهها و مربيان سازنده برسد اما چند تا از اين باشگاهها که در ليگ برتر حضور دارند سازنده هستند و چند تا از اين مربيان که در ليگ برتر در تيمها در حال مربيگري هستند، از مربيان سازنده باشگاهها هستند؟ سالهاست که پول ليگ برتر کشتي در بين چند نفر تقسيم ميشود و مربيان سازندهاي چون رسول دهقاننژاد، اسماعيل پلويي، برادران لشني، مرتضي لطيفي و حسين نقيبي و چندين نفر ديگر امثال اينها بيرون خط ميمانند. حتماً الان درد دلهاي رسول دهقاننژاد دردناکتر از مرتضي لطيفي است. او مربي سازنده حسن رحيمي بوده اما کسي هست برود بپرسد بعد از رحيمي چند تا کشتيگير تحويل تيم ملي داده يا اگر نداده چرا نداده؟
جواب اين سؤال را لطيفي ميدهد: «مربي بيچاره از حق زن و بچهاش ميزند و جان ميکند تا کشتيگير تحويل دهد، آن وقت خيلي بخواهند تشويقش کنند ميگويند بيا و همراه تيم به يک سفر برو، وقتي هم که ميرويم فلان مربي تيم ملي که آن وقت که ما کار ميکرديم او زير پتو بود، طوري ما را چپ چپ نگاه ميکند که انگار پا روي دوش او گذاشتهايم. فکر نکنيد موفقيتهاي کشتي و ورزش ايران طي اين سالها حاصل يک کار مدون و برنامهريزي اصولي و بودجه کافي بوده. نه به خدا، فقط همين مربيان زحمتکش کشتي بودهاند که اين قهرمانان را پرورش دادهاند. الان ميگويند جمعيت کشتيگيران فقط به ۴۰ هزار نفر رسيده، با اين وضعيت مطمئن باشيد تا چند سال ديگر همين تعداد هم ديگر نيستند، آن وقت مسئولان ورزش ما بايد بروند پي کارشان.»
مسئولان فدراسيون کشتي و وزارت ورزش براي اينکه جايي براي مشغول شدن، داشته باشند بايد اين مشکلات را رفع کنند. راهکار هم فراوان وجود دارد فقط کمي همت ميخواهد که دست اين مربيان سازنده را بگيرند و به آنها انگيزه کار کردن بدهند.