الجزیره: آیا نخست وزیر جدید می تواند مشکلات دیرپای عراق را حل کند؟

ديپلماسي ايراني/ متن پيش رو در ديپلماسي ايراني منتشر شده و انتشار آن به معني تاييد تمام يا بخشي از آن نيست ابراهيم المرعشي-الجزيره| عادل عبدالمهدي، نخست وزير جديد عراق، وظيفه دشوار گفتگو براي تشکيل دولت را آغاز کرده است. پس از چند ماه بررسي و تاخير به خاطر تنش ميان کرد ها، رئيس جمهور جديد عراق، برهم صالح، وي را به عنوان نخست وزير انتخاب کرد. عبدالمهدي از ديد عموم به ويژه از ديد دو گروه مخالف شيعه در پارلمان، به عنوان "نامزد سازش گر" عراق شناخته مي شود. چالش اصلي پيش روي او اين است که منافع رقابتي اين دو گروه را مديريت کند در حالي که به نياز هاي حزب هاي کرد و نيرو هاي سني عرب نيز بايد بپردازد. عادل عبدالمهدي کيست؟ سپس در دهه 1980، عبدالمهدي، تحت تاثير انقلاب اسلامي ايران در سال 1979، باز دچار دگرگوني ديدگاه سياسي شد. او عضو مجلس اعلاي انقلاب اسلامي عراق شد، که آيت الله [امام] خميني آن را به عنوان گروه مخالف حاکميت صدام حسين، تاسيس کرده بود. در دهه 1990، عبدالمهدي نماينده شورا انقلاي اسلامي در کردستان عراق بود. با افزايش تنش ها بين واشينگتن و بغداد، اين شورا نيز همکاري خودش را با آمريکا عليه رژيم بعث آغاز کرد. پس از حمله آمريکا به عراق، اين شورا نامش را به شورا عالي اسلامي عراق تغيير داد. در اولين کابينه منتخب، اين شورا وزارت امور داخلي را، با به کار گيري بسياري از اعضا جناح نظامي اش، بر عهده گرفت و تيپ بدر را وارد ارتش و نيرو هاي امنيتي کرد ( بدر به تدريج مستقل شد و ائتلاف سياسي خودش را شکل داد، که رياست آن را هادي الاميري تا پيش از انتخابات سال 2018 بر عهده داشت). عبدالمهدي، در سال 2004، در دولت اياد العلاوي، که دست نشانده آمريکا بود، وزير اقتصاد بود. در سال 2010، او يکي از کانديدا هاي نخست وزيري بود اما نوري المالکي به جاي او انتخاب شد و در سال 2014، او وزير نفت کابينه حيدر العبادي شد. در انتخابات سال 2018، عبدالمهدي به طور مستقل شرکت کرد چون شوراي عالي اسلامي عراق به خاطر رقابت هاي داخلي از هم پاشيده شده بود. با توجه به پيشينه سياسي متنوع عبدالمهدي، تصميم گرفت پس از اعلام نتايج انتخابات، يک شخصيت بي طرف باشد و روشن بود که بايد براي سمت نخست وزيري، بين حزب شيعه و سني مصالحه ايجاد شود. عبدالمهدي هم با ايراني ها و هم با آمريکايي ها روابط نزديکي دارد. او شيعه است اما با سياست مداران برجسته سني روابط نزديکي دارد. او همچنين با منطقه کرد نشين نيز سر جنگ ندارد و در واقع از تقاضا اربيل براي برگزاري رفراندوم براي پيوستن شهر نفت خيز کرکوک به حوزه تحت نفودش، حمايت کرد. همچنين به نظر مي رسد وي روابط خوبي با دو گروه اصلي سياسي شيعه عراق دارد – يک گروه که رهبري اش با مقتدي صدر و حيدر العبادي است و گروه ديگر اعضا شبه نظاميان شيعه عضو آن هستند و الاميري رياست آن را بر عهده دارد. بحران هاي نوظهور عراق عبدالمهدي در طي ماه آينده، براي تشکيل دولتش وارد مذاکره خواهد شد و تلاش خواهد کرد بين منافع گروه هاي سياسي مختلف، توازن برقرار کند. با توجه به اينکه او عضو هيچ کدام از دو حزب شيعه در پارلمان نيست، نمي تواند متهم به دادن سمت ها به اعضا اين حزب ها شود. اما جداي از اين وظيفه دشوار تشکيل دولت، او با چالش هاي بزرگي روبرو خواهد شد؛ از جمله، برقراري روابط دوستانه و بازسازي مناطق سني نشين در شمال غرب و جلب اعتماد مردم عراق، که از سياستمداران خود نااميد شده اند و به شکل تظاهرات آن را بروز مي دهند. اگر عبدالمهدي بتواند پست هاي بيشتري به تکنوکرات ها و به آن ها قدرت بدهد تا با انجام اصلاحات به پيش بروند، خود نيز احتمالا خواهد توانست برخي از مشکلات بزرگ اجتماعي اقتصادي عراق، که دليل اعتراضات مردم در بصره هستند، را حل کند. آنچه عبدالمهدي در طول 30 روز آينده بتواند محقق کند، آينده نزديک عراق و توانايي اش در خروج از بحران هاي سياسي و اجتماعي– اقتصادي، را مشخص خواهد کرد. ترکيب کابينه نشان خواهد داد که آيا نخست وزير جديد توانسته است راهي براي برقراري تعادل بين منافع متضاد و سياست هاي قومي و فرقه اي پيدا کند يا نه. صرف نظر از اين حرف ها، انتخاب عبدالمهدي به عنوان نخست وزير عراق، روزنه اميدي براي رو در رو شدن با اين چالش ها است. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد