برزیل؛ پازل تکه و پاره‌يِ تیته

آي اسپورت/ وقتي تيته نزديک به سال پيش هدايت تيم ملي برزيل را بر عهده گرفت، همه چيز به يک باره برايش جور شد. تيته قماري بزرگ در بازي دادن به گابريل ژزوس نوجوان کرد و بهترين نتيجه را ازش گرفت. ژزوس خيلي زود با نيمار به هماهنگي رسيد و مشکل بلندمدت برزيلي‌ها در خط حمله را حل کرد. فيليپه کوتينيو هم در تيمي که به بالاترين سطح اعتماد به نفس رسيده بود جايي براي خودش پيدا کرد. پيروزي پشت پيروزي، برزيل را که در مقطعي با خطر از دست دادن جام جهاني 2018 مواجه بود، با خاطري کاملا آسوده راهي روسيه کرد. تيم تيته پيش از شروع تورنمنت يکي از مدعيان جدي قهرماني بود. اما برزيلي‌ها بازي بزرگ جام را به بلژيک باختند و از رسيدن به نيمه نهايي بازماندند. تيته در همان جام جهاني هم متوجه شده بود که تعادل تيمش به هم ريخته، به خصوص با افت فرم ژزوس. بعد از جام جهاني شرايط براي سلسائو بدتر هم شده. قطعات پازل تيته ديگر مثل سابق سر جايشان نيستند. حتي شش پيروزي پياپي، بدون دريافت گل هم اين حقيقت را پنهان نکرده و تساوي 1-1 برابر پاناما اثباتي بر اين وضعيت برزيل بود. بازي مقابل پاناما که در شهر پورتو برگزار شد، غايب بزرگي به نام نيمار داشت. حتي وينيسيوس جونيور هم که براي اولين بار به تيم ملي دعوت شده بود، اين فرصت را به دليل مصدوميت از دست داد. بدين ترتيب تيته از ترکيبي استفاده کرد و علاقه زيادي به تماشاي آن داشت. کازميرو در قلب خط مياني قرار داشت. آرتور نقش هافبک باکس-تو-باکس را بازي مي‌کرد. کوتينيو مغز متفکر تيم در مرکز زمين بود. روبرتو فرمينو نقش مهاجم مرکزي را بازي مي‌کرد و دو سويش ريشارليسون و لوکاس پاکتا قرار داشتند. تيته که در جام جهاني توجه زيادي به فرمينو نداشت، اين بار مهاجم ليورپول را در ترکيب اصلي قرار داد و ژزوس را روي نيمکت نشاند. هواداران ليورپول که هر هفته بازي تيم‌شان را تماشا مي‌کنند به هيچ وجه از اين تصميم تيته متعجب نشدند، اما تفاوت در نوع بازيکناني است که در تيم ملي کنار فرمينو بازي مي‌کنند. فرمينو در ليورپول خيلي وقت‌ها نقش شماره 9 کاذب يا حتي شماره 10 را بازي مي‌کند و با نزديک‌تر شدن به خط مياني فضايي بيشتر براي نفوذهاي ساديو مانه و محمد صلاح پديد مي‌آورد. در تيم ملي اما فرمينو بايد مهاجم باکس باشد و در اين راه هنوز هماهنگي لازم با ريشارليسون و پاکتا را پيدا نکرده. مقابل پاناما ريشارليسون کليدي‌ترين مهره برزيل بود. مهاجم اورتون فيزيکاليته لازم را به تيمش، برابر تيمي تماما دفاعي، اضافه مي‌کرد. اما مشکل اينجا بود که غير از ريشارليسون، ديگر بازيکنان برزيل علاقه‌اي به دريافت پاس در فضاي پيش رويشان نداشتند و بيشتر ترجيح مي‌دادند پاس هم‌تيمي‌هايشان دقيقا به جايي برسد که حاضرند. اين رويکرد باعث ارسال پاس‌هاي عرضي بي‌خطر بسياري شد و ريتم تيم را کاملا کند کرد. براي رفع اين مشکل تيته در 20 دقيقه پاياني فيليپه اندرسون را هم به بازي فرستاد. ورود وينگر وستهم به اين معني بود که ريشارليسون مي‌توانست بيشتر به مرکز خط حمله نزديک شود و خطرهاي بيشتري روي دروازه حريف ايجاد کند. با اينکه برزيل در اين دقايق پاناما را زير فشار زيادي قرار داد، اما در نهايت موفق به زدن گل دوم نشد. تيته در اين بازي 90 دقيقه به کوتينيو بازي داد تا بلکه اعتماد به نفس نابود شده‌اش در بارسلونا، براي برزيل بازگردد. هافبک سابق ليورپول در اين شب، با اينکه در کل نمايشي کم‌رنگ‌تر از ستاره جديد ميلان، پاکتا، داشت، اما گوشه‌هايي از توانايي‌هايش را به نمايش گذاشت. در هر حال برزيل به اندازه‌اي برابر پاناما سر بود که بازي را با پيروزي پشت سر بگذارد. مشکل شاگردان تيته تبديل مالکيت به موقعيت بود. بازي سه‌شنبه شب برابر چک اما داستان ديگري در پيش خواهد شد، آن هم براي تيمي که مشخصا تکه‌هاي پازلش به درستي کنار هم قرار نگرفته است. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد