برزیل؛ پازل تکه و پاره‌یِ تیته
آی اسپورت/ وقتی تیته نزدیک به سال پیش هدایت تیم ملی برزیل را بر عهده گرفت، همه چیز به یک باره برایش جور شد. تیته قماری بزرگ در بازی دادن به گابریل ژزوس نوجوان کرد و بهترین نتیجه را ازش گرفت. ژزوس خیلی زود با نیمار به هماهنگی رسید و مشکل بلندمدت برزیلی‌ها در خط حمله را حل کرد. فیلیپه کوتینیو هم در تیمی که به بالاترین سطح اعتماد به نفس رسیده بود جایی برای خودش پیدا کرد.
پیروزی پشت پیروزی، برزیل را که در مقطعی با خطر از دست دادن جام جهانی 2018 مواجه بود، با خاطری کاملا آسوده راهی روسیه کرد. تیم تیته پیش از شروع تورنمنت یکی از مدعیان جدی قهرمانی بود. اما برزیلی‌ها بازی بزرگ جام را به بلژیک باختند و از رسیدن به نیمه نهایی بازماندند.
تیته در همان جام جهانی هم متوجه شده بود که تعادل تیمش به هم ریخته، به خصوص با افت فرم ژزوس. بعد از جام جهانی شرایط برای سلسائو بدتر هم شده. قطعات پازل تیته دیگر مثل سابق سر جایشان نیستند. حتی شش پیروزی پیاپی، بدون دریافت گل هم این حقیقت را پنهان نکرده و تساوی 1-1 برابر پاناما اثباتی بر این وضعیت برزیل بود.
بازی مقابل پاناما که در شهر پورتو برگزار شد، غایب بزرگی به نام نیمار داشت. حتی وینیسیوس جونیور هم که برای اولین بار به تیم ملی دعوت شده بود، این فرصت را به دلیل مصدومیت از دست داد. بدین ترتیب تیته از ترکیبی استفاده کرد و علاقه زیادی به تماشای آن داشت. کازمیرو در قلب خط میانی قرار داشت. آرتور نقش هافبک باکس-تو-باکس را بازی می‌کرد. کوتینیو مغز متفکر تیم در مرکز زمین بود. روبرتو فرمینو نقش مهاجم مرکزی را بازی می‌کرد و دو سویش ریشارلیسون و لوکاس پاکتا قرار داشتند.
تیته که در جام جهانی توجه زیادی به فرمینو نداشت، این بار مهاجم لیورپول را در ترکیب اصلی قرار داد و ژزوس را روی نیمکت نشاند. هواداران لیورپول که هر هفته بازی تیم‌شان را تماشا می‌کنند به هیچ وجه از این تصمیم تیته متعجب نشدند، اما تفاوت در نوع بازیکنانی است که در تیم ملی کنار فرمینو بازی می‌کنند. فرمینو در لیورپول خیلی وقت‌ها نقش شماره 9 کاذب یا حتی شماره 10 را بازی می‌کند و با نزدیک‌تر شدن به خط میانی فضایی بیشتر برای نفوذهای سادیو مانه و محمد صلاح پدید می‌آورد. در تیم ملی اما فرمینو باید مهاجم باکس باشد و در این راه هنوز هماهنگی لازم با ریشارلیسون و پاکتا را پیدا نکرده.
مقابل پاناما ریشارلیسون کلیدی‌ترین مهره برزیل بود. مهاجم اورتون فیزیکالیته لازم را به تیمش، برابر تیمی تماما دفاعی، اضافه می‌کرد. اما مشکل اینجا بود که غیر از ریشارلیسون، دیگر بازیکنان برزیل علاقه‌ای به دریافت پاس در فضای پیش رویشان نداشتند و بیشتر ترجیح می‌دادند پاس هم‌تیمی‌هایشان دقیقا به جایی برسد که حاضرند. این رویکرد باعث ارسال پاس‌های عرضی بی‌خطر بسیاری شد و ریتم تیم را کاملا کند کرد.
برای رفع این مشکل تیته در 20 دقیقه پایانی فیلیپه اندرسون را هم به بازی فرستاد. ورود وینگر وستهم به این معنی بود که ریشارلیسون می‌توانست بیشتر به مرکز خط حمله نزدیک شود و خطرهای بیشتری روی دروازه حریف ایجاد کند. با اینکه برزیل در این دقایق پاناما را زیر فشار زیادی قرار داد، اما در نهایت موفق به زدن گل دوم نشد.
تیته در این بازی 90 دقیقه به کوتینیو بازی داد تا بلکه اعتماد به نفس نابود شده‌اش در بارسلونا، برای برزیل بازگردد. هافبک سابق لیورپول در این شب، با اینکه در کل نمایشی کم‌رنگ‌تر از ستاره جدید میلان، پاکتا، داشت، اما گوشه‌هایی از توانایی‌هایش را به نمایش گذاشت.
در هر حال برزیل به اندازه‌ای برابر پاناما سر بود که بازی را با پیروزی پشت سر بگذارد. مشکل شاگردان تیته تبدیل مالکیت به موقعیت بود. بازی سه‌شنبه شب برابر چک اما داستان دیگری در پیش خواهد شد، آن هم برای تیمی که مشخصا تکه‌های پازلش به درستی کنار هم قرار نگرفته است.