سرمقاله سیاست روز/ سفر سال ۹۲ روحانی به نیویورک خوب ۹۸ بد!

سیاست روز/ « سفر سال ۹۲ روحانی به نیویورک خوب ۹۸ بد! » عنوان سرمقاله سردبیر روزنامه سیاست روز، محمد صفری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

اگر ما موافق سفر رئیس جمهور به نیویورک نبودیم، تنها به خاطر حفظ جایگاه ریاست جمهوری مقابل بی ادبی‌هایی است که آمریکایی‌ها دارند، محدودیت‌های شدیدی که حتی به وزیر خارجه کشورمان اجازه عیادت از تخت روانچی در بیمارستان را نمی‌دهد.
با وجودی که سفر آقای روحانی با حاشیه‌هایی همراه بود، اما این سفر، همراه با سخنرانی او در سازمان ملل که یک سخنرانی منطقی، منسجم و قاطع در مقابل سخنان پراکنده، گسسته و دروغ پردازی‌های ترامپ بیان شد و مصاحبه‌هایی که با برخی رسانه‌های آمریکایی داشت توانست خوش بدرخشد.
اما نکته ای که در این روزها حادث شده، از سوی طیف سیاسی اصلاح طلب است که پس از سفر آقای روحانی به نیویورک و بازگشت او به کشور دیده می‌شود.
اصلاح طلبان هنگامی‌که رئیس جمهور در سال ۹۲ و نخستین سفر خود به نیویورک داشت، از این سفر و اتفاقاتی که در آن افتاد قاطعانه دفاع و حمایت کردند، آنها دیدار ظریف و جان کری را یک دیدار مهم دانستند و از گفت وگوی تلفنی اوباما با روحانی با تعابیری چون «تماس تاریخی در پرواز بازگشت» ، «جهان غافلگیر شد» ، «ایران و آمریکا در یک قاب» بهره بردند و از آن دو اتفاق استقبال کردند.
آن گفت و گوی تلفنی و دیدار طولانی ظریف و کری هیچ اتفاق مثبتی را باعث نشد در حالی که اصلاح طلبان آن را یک واقعه مهم که راه را برای عادی سازی روابط دو کشور باز می‌کند، دانستند، تحلیل‌هایی که در آن سال از دیدار و گفت وگوی تلفنی در رسانه‌های اصلاح طلب و شخصیت‌های سیاسی آنها ارائه می‌شد، تصور را به این سمت سوق داد که همه مشکلات پس از آن، میان ایران و آمریکا حل می‌شود، تحلیلی ساده انگارانه که پس از چندی به خاطر ادامه رفتارهای خصمانه آمریکا علیه ایران بی خاصیت ترین و ساده لوحانه ترین تحلیل‌های آن زمان شد که هنوز هم درباره آن واکنش غیر حرفه ای، سخن گفته می‌شود و از یادها نرفته است.
حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب از آن اتفاقات از تعبیر بجا نبود استفاده کردند. در واقع ایشان پیش بینی می‌کردند که اتفاقات سفر سال ۹۲ به نفع آمریکا تمام خواهد شد.
برای همین هم در سفر امسال آقای روحانی و هیأت همراه، تأکید کردند که دیدار و گفت وگویی میان ایران و آمریکا نباید صورت بگیرد.
رئیس جمهور و هیأت همراه در سفر اخیر خود به آمریکا انقلابی تر از سفر نخست خود عمل کردند، به گونه ای که باعث انفعال آمریکایی‌ها شد، آمریکا تلاش بسیار زیادی کرد تا بتواند دیداری هر چند کوتاه میان روحانی و ترامپ صورت گیرد، حتی ماکرون رئیس جمهور فرانسه و جانسون نخست وزیر انگلیس واسطه شدند تا رئیس جمهور کشورمان را راضی به این دیدار کنند.
تصور این که افکار عمومی دنیا در انتظار چنین دیداری بود تا در پس آن همه مشکلات میان دو کشور حل شود، برداشت اشتباهی بود. دیدار و گفت و گو نیازمند زمینه‌های لازم است و صرفا دیدار نمی‌تواند به ۴۰ سال دشمنی آمریکا با جمهوری اسلامی ایران پایان دهد.
آیا گفت و گوی تلفنی اوباما با روحانی و دیدار کری و ظریف توانست مشکلات را حل کند؟ آیا توافق هسته‌ای که برای رسیدن به آن دو سال مذاکره با آمریکا انجام شد، توانست در همان چارچوب توافق، دشمنی‌های آمریکا را کاهش دهد؟ اختلافات و دشمنی‌های ایالات متحده بسیار عمیق تر از آن است که با یک دیدار و گفت و گوی تلفنی حل شود. طیف سیاسی اصلاح طلب با سفر امسال آقای روحانی مخالف بود، اما چرا؟
آیا صرفاً فقط مخالفت خود را اعلام کرد یا حرف و سخن دیگری دارد؟
با نگاهی به اظهارات شخصیت‌های اصلاح طلب درباره این سفر می‌توان به این نتیجه دست یافت که آنها به خاطر دیدار نکردن روحانی و ترامپ مخالفت خود را اعلام کرده‌اند و آن را بی خاصیت می‌دانند. اگر دیداری میان رئیس جمهور آمریکا و رئیس جمهور ایران صورت می‌گرفت یا ظریف و پمپئو دیدار و گفت وگو می‌کردند، از نظر شخصیت‌های سیاسی اصلاح طلب و جریان رسانه ای آن، مثبت ارزیابی می‌شد و بار دیگر رسانه‌های این طیف سیاسی با تیترهایی مثبت همچون سال ۹۲ به استقبال گسترده آن می‌رفتند.
سخنان قاطع و انقلابی رئیس جمهور در سازمان ملل و پاسخ‌های روشنگرانه روحانی به پرسش‌های خبرنگاران آمریکایی، همان رفتار و سیاستی است که از دولت تدبیر و امید انتظار می‌رود.
آقای روحانی نیازی ندارد تا در سازمان ملل سخنانی بگوید که طیف منتقد را راضی نگه دارد، سازمان ملل جایی برای اینگونه رفتارها نیست، اگر تاکنون دولت بر اساس خواسته‌های اصلاح طبان حرکت‌های سیاست خارجی خود را تنظیم می‌کرد و به مذاق آنها خوش می‌آمد، نتیجه آن چه بود؟ چه دستاوردی از سیاست‌های اصلاح طلبان که در این چند سال دولت آنها را دنبال کرده برای کشور و انقلاب داشته است؟!
در دو سال باقی مانده دولت تدبیر و امید، راهی که دولت باید در پیش بگیرد، انقلابی گری و مدیریت جهادی است که با اندک رویکرد دولت به این سمت، بازخوردهای مثبت آن به خوبی در کشور دیده می‌ شود. این راه باید ادامه پیدا کند و تنها راه گره گشایی از مشکلات کشور نیز همین است.