دموکرات ها و وسوسه بلومبرگ!

هنگامی که برای اولین بار سخن از نامزدی «مایکل بلومبرگ» برای انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۲۰ به میان آمد، کمتر کسی این موضوع را جدی گرفت. اما شرایط مبارزات انتخاباتی در آمریکا به گونه‌ای پیش رفت که به نظر می‌رسد برخی دموکرات‌ها از ترس انتخاب مجدد دونالد ترامپ، حاضرند از گزینه‌هایی همچون بلومبرگ نیز حمایت کنند. «راس دوثات» کارشناس نیویورک تایمز، در گزارشی به بررسی ماجرای مطرح شدن مایکل بلومبرگ به عنوان گزینه دموکرات ها در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا پرداخته است.

به گزارش نیویورک تایمز، مایکل بلومبرگ، مدیرعامل، سهامدار اصلی و یکی از بنیان‌گذاران «بلومبرگ ال. پی» است. ثروت خالص او در نوامبر ۲۰۱۹، ۵۸ میلیارد دلار تخمین زده شد که او را به نهمین فرد ثروتمند در آمریکا و چهاردهمین فرد ثروتمند در جهان تبدیل می‌کند. در واقع او یک نامزد غیر معمول در برابر رقیبی غیر معمول (دونالد ترامپ) در نظر گرفته شده است. در واقع مطرح شدن جدی نام بلومبرگ به عنوان نامزد اصلی دموکرت ها، به نوعی شکل گیری ایده «یک مرد ثروتمند» در میان مردم آمریکا تلقی شده که تنها فردی است که می‌تواند کشور را از وضع موجود خارج کند.

این امر به ویژه در روز‌هایی که بلومبرگ علاقه خود را به نامزدی حزبی ثالث تبلیغ می‌کرد صادق بود. احزاب ثالث عموماً بر اساس ایده‌هایی بنا می‌شوند که نخبگان از آن غفلت می‌کنند، مانند ترکیبی از پوپولیسم اقتصادی، محافظه کاری اجتماعی و اولویت سیاست خارجی آمریکا که اولین بار دونالد ترامپ را به سوی قدرت سوق داد. اما «بلومبرگیسم» به طور کامل عصاره تفکر نخبگان درباره لیبرالیسم اجتماعی و تکنوکراسی، انترناسیونالیسم توسعه گرا و تجارت دوستدار محیط زیست به علاوه یک مقدار اقتدارگرایی برای ایجاد امنیت در خیابان‌ها است.

اما با وجود یک پوپولیست در کاخ سفید، پیروزی‌های اولیه یک سوسیالیست و رای دهندگان دموکرات که ناامید از پیروزی کاندیدای خود هستند، به نظر می‌رسد که بلومبرگ به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری، شانسی بالاتر از آنچه تاکنون تصور می‌شد دارد؛ بنابراین اگر چه موفقیت بلومبرگ هنوز غیرممکن به نظر می‌رسد، اما کاملاً غیرقابل تصور نیست، پس ارزش آن را دارد که او را به عنوان یک رقیب جدی در میان کاندیدا‌های دموکرات و در برابر دونالد ترامپ، مورد بررسی قرار دهیم.

در درون حزب دموکرات، پیروزی بلومبرگ باعث ایجاد وقفه شدید در دو گرایش عمده لیبرالیسم پس از اوباما می‌شود: نخست بیداری بزرگ در خصوص نژاد، جنس و فرهنگ و دوم، چرخش بر ضد تکنوکراسی در سیاست گذاری اقتصادی.

بله، بلومبرگ نظرات سیاسی و اجتماعی خود را متناسب با تفکر لیبرال‌های امروزی تطبیق داده است، اما وی سابقه کسری درآمد و سیاست خارجی خشن، تفکرات تمرکزگرای وال استریت و همچنین رفتار‌های نژادی و مذهبی و جنسی را دارد. به عبارت بهتر نامزدی او بیش از هر مدعی دیگر، حزب دموکرات را به سمت جایی که قبل از ظهور برنی سندرز و بلک لایست ماتر بود، عقب می‌کشاند و لیبرالیسم را بار دیگر به نفع طبقه حرفه‌ای و ذهنیت واشنگتن-وال استریت می‌کشاند.

این دلایل بسیار خوبی است برای تجدد خواهان و سوسیالیست‌های اجتماعی که بلومبرگ را هدف انتقادات شدید خود قرار دهند و او را شایسته نشستن بر کرسی ریاست جمهوری ندانند. اما اگر بلومبرگ بتواند خود را به عنوان یک پاسخ غیر معمول در برابر یک رئیس جمهور غیر معمول-دونالد ترامپ- بنمایاند، شکست منتقدان حتمی خواهد بود چرا که ترکیب ترس دموکرات‌ها از انتخاب مجدد دونالد ترامپ و ثروت هنگفت بلومبرگ که می‌تواند او را در تبلیغات انتخاباتی یاری دهد، می‌توانند نقشی بی بدیل در این شکست ایفا کنند.

اما دموکرات‌ها با توجه به این وضعیت باید کاملاً به این درک برسند که منظور از ریاست جمهوری بلومبرگ چیست. بلومبرگ رفتار‌های نامتعارف ترامپ (اگرچه ادعا شده برخی از رفتار‌های بلومبرگ با زنان بسیار نامناسب بوده است) و یا بی اعتنایی او به هنجار‌ها و قوانین را ندارد؛ بنابراین در دوره ریاست جمهوری بلومبرگ، قانون اساسی و هنجار‌های معمول، احتمالا شاهد تهدید کمتری نسبت به دوران ترامپ خواهد بود و علاوه بر آن احتمالا حداقل شاهد برخی از تغییرات سیاسی خواهیم بود که لیبرال‌ها و دموکرات‌ها می‌خواهند.

با این حال همه این احساسات می‌توانند فریب دهنده باشند. گرایش‌های استبدادی ترامپ را به طور کامل و آشکار می‌توان در صفحه توییتر او مشاهده کرد، اما غرایز امپریالیستی بلومبرگ و بی تفاوتی به محدود کردن قدرتش، از ویژگی‌های بارز حرفه او است. ترامپ شاید به شوخی از نامزد شدن خود برای دوره سوم سخن می‌گوید، اما بلومبرگ در واقع آن را از طریق تغییرات قانون اساسی لازم می‌داند. ترامپ در کشمکش با F.B.I. است که آزادی‌های مدنی را محدود کرده اند و تلاش دارد تا از اختیارات آن بکاهد، اما بلومبرگ با یک شبکه مانیتورینگ نیویورک را اداره و بر آن نظارت کرد. ترامپ حزب جمهوری خواه را با حرف‌ها و چهره مشهور خود به دست آورد، اما بلومبرگ فعالیت سیاسی خود را صرف خرید سازمان‌ها و سیاستمداران کرده است که در غیر این صورت ممکن است مانع وی شوند. ترامپ به مطبوعات می‌تازد و آن‌ها را به سخره می‌گیرد، اما بلومبرگ به معنای واقعی کلمه صاحب یک سازمان رسانه‌ای بزرگ است. ترامپ حسادت پوتین را دارد و بلومبرگ قلب شی جی‌پینگ.

اما حرفه بلومبرگ، فراتر از ترامپ، نشان می‌دهد که به عنوان رئیس جمهور، این وسوسه کمتر از یک رویکرد پیش فرض نخواهد بود. شهردار پیشین، بر خلاف ستاره سابق “Apprentice”، با این جهان بینی «بزرگ و خوب»، از واشنگتن تا دره سیلیکون، مطابق است. این بدان معنی است که او فضای بیشتری برای رفتار غیرعادی و بدون مواجهه با مقاومت فعالان و روزنامه نگاران و قضات خواهد داشت.

بنابراین، انتخاب بلومبرگ به عنوان جایگزین ترامپ، به نوعی شرط بندی بر سر این است که یک پوپولیست هرج و مرج طلب و فاسد، که خطر بزرگی برای باقی مانده جمهوری و لیبرالیسم آمریکا است، برکنار و یک میلیاردر صالح و دارای سابقه کار‌های اجرایی، به جای وی در مرکز قدرت بنشیند.

به نظر می‌رسد این شرط بسیار غیر منطقی است. دموکرات‌هایی که می‌خواهند از عدم محبوبیت ترامپ برای سوق دادن آمریکا به سمت چپ استفاده کنند، باید از برنی سندرز پشتیبانی کنند. دموکرات‌هایی که ترجیح می‌دهند آمریکا به دوران عادی خود بازگردد، باید پشت یک سیاستمدار عادی مانند «امی کلوبوچار» متحد شوند. اما کسانی که بلومبرگ را انتخاب می‌کنند، باید بدانند که چه چیزی را فرا می‌خوانند: جایگزینی کمدی سیاه ترامپ با مشت مخملی طبقه ثروت مندان!

ناظران بر این باورند که اگر چه مایکل بلومبرگ ممکن است با توجه به وضعیت نامزد‌های دموکرات، در نهایت به عنوان نماینده اصلی این حزب در برابر دونالد ترامپ قرار گیرد، اما با توجه به خاستگاه و پیشینه وی، قدرت کشور در دست طبقه ثروتمند قرار خواهد گرفت. این امر نه تنها خاطره ترامپ را از بین نخواهد برد بلکه ممکن است فضایی بدتر از آن را برای ایالات متحده رقم بزند.


ما را در کانال «آخرین خبر» دنبال کنید