عباس عبدی به اصلاح‌طلبان: اصرار نکنید به هر قیمتی در قدرت باشید

خبرآنلاين/ متن پيش رو در خبرآنلاين منتشر شده و انتشار آن به معني تاييد تمام يا بخشي از آن نيست. عباس عبدي درباره ادعاي اصولگرايان درباره جذب آراي خاکستري در انتخابات گفت: آخر در تهران با حدود ۲۲ درصد مشارکت چه چيزي را بايد پيروزي ناميد؟ اصولگرايان شکست فاحشي را در اين انتخابات خوردند، نه فقط اصولگرايان، چون در اين شکست مهم نيستند، که ساختار دچار خسران شد. آيا اعتماد عمومي حاکميت کاسته شده است؟ نقش جريانات سياسي و نزاع هاي خسته کننده بين آنها در اين اعتمادگريزي به چه اندازه بوده است؟ آيا مردم دلزده از سياست شده اند؟ تغيير برخي ساختارهاي سياسي در ايجاد اعتماد تاثيرگذار خواهد بود و ...اينها سوالاتي است که با عباس عبدي تحليلگر و چهره سياسي اصلاح طلب در ميان گذاشتيم. او تاکيد دارد آنچه اهميت دارد بازگشت به مردم و شفافيت است نه تغييرات تکنيکال و شکلي در ساختار سياسي کشور. عبدي از دو گام ضروري براي بازسازي اعتماد عمومي حرف زد و تاکيد کرد«زمان دورهمي عقلاي چپ و راست نه تنها رسيده بلکه دير هم شده است». از او درباره وضعيت بدنه رأي اصلاح طلبان و ضرورت بازسازي اين جريان هم پرسيديم که معتقد بود« حضور اصلاح طلبان در قدرت با شرايط فعلي موثر نخواهد بود و نبايد به هرقيمتي اصرار داشته باشند در درون قدرت بمانند.» او ادعاي اصولگرايان درباره جذب آراي خاکستري در انتخابات مجلس يازدهم را هم رد کرد و به کنايه گفت« آراء خاکستري نبودند، آراء خاک بر سري بودند.» آنچه در ادامه مي‌خوانيد مشروح اين گفت و گوي عيدانه است؛ ***** آقاي عبدي! بيش از چهل سال از عمر انقلاب و نظام جمهوري اسلامي مي گذرد، فکر مي کنيد در اين مدت اعتماد عمومي به حاکميت و نظام در چه مسيري پيش رفته است؟ از چه نقطه‌اي وضعيت را نگران کننده و نيازمند بازسازي روابط مي دانيد؟ در مورد اعتماد عمومي، مطالعات و پژوهش هاي مفصلي انجام شده است. همه آنها بدون استثنا نشان مي دهند که ميزان اعتماد عمومي مردم به حکومت و نهادهاي ذيل حکومت به نسبت پايين است، بنابراين بزرگترين سرمايه انقلاب در حال تحليل رفتن است و هيچ راهي جز بازسازي اعتماد وجود ندارد. دو گام ضروري براي بازسازي اعتماد عمومي اعتماد را با دو اقدام مي توان بازسازي کرد: نخست اينکه دولت و به معناي دقيق حکومت، کارآمد عمل کند. گرچه نمي‌دانم امکان چنين چيزي هست يا خير چون عملا تجربه گذشته نشان داده که بدون اتکا به مردم نمي تواند اين کار صورت گيرد . دوم اينکه بايد بازگشت به مردم کرد؛ منظورم از مردم؛ همه مردم ايران است که حق مشارکت در اداره امور را بدون قيد و شرط داشته باشند و بتوانند بدون هرگونه تبعيضي نمايندگانشان را داشته باشند. اين نقطه شروع براي آغاز بازسازي؛ اعتماد در جامعه ايران است. احزاب در کاهش اعتماد عمومي نقش داشته اند نقش احزاب و جريانات سياسي و نزاع هاي سياسي بين آنها در کاهش اين اعتماد چقدر بوده است؟آيا شعار "ديگه تمومه ماجرا "مي تواند نتيجه رويگرداني مردم از نوع عملکرد طيف هاي سياسي باشد؟ نتيجه رويگرداني چه خواهد بود؟ احزاب سياسي در ايران جدا از حکومت تعريف نمي شوند، به هر ميزاني که حکومت بسته عمل کند، احزابش هم بسته‌تر رفتار مي‌کنند. ولي در اين ميان به نظرم گام اول را بايد حکومت بردارد و احزاب هم بايد به تبع آن، خودشان را با مقتضيات زمان و خواست مردم هماهنگ کنند. احزاب هم در شکل گيري اين وضعيت نقش داشتند ولي نقش آنها بيش از اينکه مستقل باشد به نظرم تابع نقش حکومت بود. مردم از سياست اميدبخش دلزده نمي شوند برخي تحليلگران معتقدند مردم دلزده از فضاي سياست شده و نگاه شان معطوف به مباحث اجتماعي و اقتصادي شده است، حتي يک دليل کاهش مشارکت در انتخابات اخير مجلس را از اين منظر مي بينند، شما چقدر معتقد به اين نگاه هستيد و اين مي تواند خطر براي جريانات سياسي باشد يا...؟ اين ادعا اصلا درست نيست. اين ادعا در سال ۹۶ هم مطرح شد، مگر در سال ۹۶ مردم به اين معنا اعتقادي به سياست داشتند؟ مي‌خواستند اقتصادشان و مسائل اجتماعيشان را حل کنند؟چگونه مي توانند حل کنند؟ در نهايت از طريق سياست بايد اين را حل کنند. سياست در جامعه مدرن گريزناپذير است. در سال ۹۶ هم علاقه‌اي به سياست نبود اما مردم به دليل حل مسائل اقتصادي و اجتماعيشان مجبور هستند که سياست را درست کنند. کسي نمي تواند بگويد مردم علاقه اي ندارند پس من درست مي کنم؛ کسي نيست بگويد تو از کجا مي خواهي اين را درست کني؟ همين که به ناحق مي خواهي بيايي و اين کار را درست کني معلوم است که کل کارت مبتني بر فساد است. اگر هم از طريق سالم مي‌خواهي بيايي اين راه سياست است و نه چيز ديگر. بنابراين مردم ممکن است از فضاي سياست دلزده باشند اما از سياست اميدبخش خير. فرقي بين نظام پارلماني و رياستي نيست اگر... ساختار نظام سياسي ايران بعد از 40 سال آيا نيازمند تغيير است؟ مانند آنچه برخي درباره نظام پارلماني مطرح مي کنند يا افزايش اختيارات رئيس جمهور يا بازنگري در قانون اساسي، رفراندوم و ... اين نوع تغييرات، تغييرات تکنيکال و شکلي است و مسائل اصلي جامعه ايران نيست. اصلي ترين مسائل، بازگشت به مردم، شفافيت و حاکميت قانون است؛ حالا چه پارلماني باشد و چه رياستي، فرقي نمي کند. اين ماشين راه نمي‌رود، اينکه راننده آن من باشم يا شما و چند نفر سوارش باشند فرقي در قضيه نمي‌کند. اينکه نظام پارلماني يا رياستي باشد مساله اصلي ايران نيست، همه اينها را تجربه کرده‌ايم. بايد به مردم بازگشت کرد، و منظور از مردم، ۸۳ ميليون شهروند ايراني بدون تمايز است. نسل جديد سياسيوني که روي کار آمدند ممکن است به سمت بازتعريف برخي رويه ها و اصول پيش بروند؟ از اين منظر که اين اصلاح کردن ها به تندروي ها و خودتفسير کردن ها منجر شود و يک دوره گذار تنش زا از سياسيون قديمي به نسل جديد را شاهد باشيم؟ نهادها و ساختارهايي که به نسبت بسته هستند در مقطع جانشيني نسلي دچار بحران مي شوند، چه ساختار حکومت باشد و چه نهاد دين و چه نهاد حزبي باشد، فرقي نمي کند. جانشيني سيستم ها زماني که نخبگان و يا رهبران آن در طولاني مدت محدود به يک قشر معدودي باشند، در طول مدت جانشيني برايشان مساله درست مي کند، بنابراين ما هم از اين قاعده مستثني نيستيم. زمان دورهمي عقلاي چپ و راست نه تنها رسيده بلکه دير هم شده است