داستان ایرانی/ شوهر آهو خانم- قسمت سی و نهم

آخرين خبر/ پيرانه سرماني عشق جواني به سر افتاد وان راز که در دل بنهفتم بدر افتاد از راه نظر مرغ دلم گفت هواگير اي ديده نگه کن که بدام که درافتاد حافظ گشتيم و گشتيم تا يک داستان خواندني و با ارزش برايتان آماده کنيم و حالا اين شما و اين هم شوهر آهو خانم. يک داستان وقتي به دل آدم مي نشيند که بتوان با شخصيت هايش آشنا شد، دوستشان داشت از آن ها متنفر بود و يا درکشان کرد. وقتي شخصيت ها خوب و درست تعريف شوند ما هم خيلي راحت با آن ها ارتباط برقرار ميکنيم و اين مي شود که يک قصه به دلمان مي نشيند و مشتاق خواندنش مي شويم. شوهر آهو خانم يکي از معروف ترين داستان ايراني موفق و پر طرفدار است که علي محمد افغاني آن را نوشته و سراسر عشق و نفرتي است که کاملا قابل درک است، اميدواريم از آن لذت ببريد قسمت قبل آهو که از فرط گرما خوابش نبرده و يکتاي پيراهن باطاق اکرم رفته بود از پشت حصير مي ديد؛ شوهرش با ولع کسي که از تشنگي در دم مرگ است بکوزه سفالي ميان ايوان حمله برد. آن را ربود و مثل يک قوطي حلبي خالي تکان داد، آب نداشت. زن خانه دار که درست پنج دقيقه پيشتر از آن چشم راستش پريده و اين مطلب را باکرم نيز گفته بود موقعي که ديد سيد ميران بدون درنگ از پله ها بزير آمد و بسوي اطاق او روان شد، از شادي ناگهاني و با هول دلش فرو ريخت. چادر نماز دوستش را روي سر انداخت و با دستپاچگي بحياط آمد. از بخت بد او، نه مهدي نه محمدحسين و نه هيچيک از دخترهاي همسايه جلوي چشم بودند تا بفرستد برايش يکشاهي يخ بگيرند. با شتابي صد برابر بيشتر باز پيش زن همسايه برگشت و التماسکنان از او خواست تا پيغامش را بجاي آورد. جاي درنگ نبود، سيد ميران همچون بازي که بر سرش بنشيند او را بتخـ ـت و تاج از دست رفته نويد داده بود؛ اين موضوع مثل يک الهام خدايي در قلب زن آرزومند طنين افکنده بود. وقتي که در اطاق خود بشوهر ميپيوست نيمي از صورت پوشيده اش را گشود و با شرم و فروتني بس موقرانه سلام کرد. مرد کتش را کنده، متکا را نهاده و با وضعي آزاد و کاملا خودماني که در عين حال تسلط پدرشاهي او را نفي نمي کرد استراحت کرده بود. بي آنکه چشمش را بگشايد گفت: - کمي آب خنک براي من بياور، هما کجا رفته است؟ آيا قول و قرار فراموش شده اي با کسي داشته که ناگهان بيادش آمده است؟ - داده ام يخ بگيرند، تا يک دقيقه ديگر به تو آب خنک خواهم داد. هما نميدانم کجا رفت. همسايه ي خانه ي آقابزرگ پيراهني باو داده بود بدوزد، شايد دوخته و برده است آنرا بدستشان برساند. شايد هم جاي ديگر رفته است. گوشتش را باز کرد بخورشيد سپرد و با دم پائي و چادر نماز بکوچه رفت. اتفاقا خود خورشيد هم ده دقيقه پيش با خواهرش که باينجا آمده بود کار داشتند بيرون رفت. سيد ميران گفت: - آمده است من که بروم پيش علي اطوئي ضامنش بشوم. اين زن اگر بخواهد اطوکشي بکند، صبح برود و تنگ غروب برگردد، کي از بچه هايش سرپرستي ميکند؟ کار دخترش بکجا انجاميد؟ (سيد ميران برخاست نشست.) - بچه هايش. جواد که شاگرد کفش دوز است. باقي مي ماند محمدحسين که مف خودش را ميخورد و در اين ميانه ها ميپلکد. دختر شيرخوارش را اگر زري رفتني بشود به خواهرش بي بي خواهد سپرد؛ ميديدم اين طور گفت و گويش بود. اما او براي دخترش گويا چشم به انتظار پسر بيگلر بيگي است. به شئونش برخورده است که برادر حسين (منظور برادر شوهر رباب است. اين دختر تازه عروسي کرده بود.) بخواستگاري او آمده است. برايش پيغام داده است که زري رباب نيست که به يک مقنّي شوهر کند. سيد ميران از روي کراهت صورت خود را در هم کشيد و آهو افزود: - بزرگيش بزرگي نواب است، گدائيش گدايي عباسِ دوس. بايد منتظر بود که چه پيش خواهد آمد. دخترک از وقتي که رباب بسر شوهر رفته آرام و قرارش بريده است. يک لحظه در خانه بند نميشود. مثل قاپوچي دائماً پشت لنگه در حياط واستاده است. دلش هواي شوهر کرده است. راستي يادم آمد بتو بگويم، امروز پيش از ظهري که من و هما براي خريدن لباس پيشاهنگي بهرام ببازار رفته بوديم يک نفر به در خانه آمده و ترا خواسته است. گفته است چرا نميآيد پول برنج را بدهد يا تکليف موضوع را روشن کند؟ برنج کدام است مشهدي؟ سيد ميران که با هر کلمه از خبري که مي شنيد پرتر ميشد ناگهان بانگ برداشت: - گور پدر قرمساق برنج بده و برنج بستانش هر دو! بهر که داده است برود پولش را از همان بگيرد. شکايت هم مي کند بکند. حالا اهل محل خيال بکنند که منهم آخر عمري براي مردم دبّه درآورده ام و ميخواهم بابت جنسـ ـي که خريده ام پول آنها را بخورم! مگر در اين ميانه من شده ام حاج ميزمَدهادي بانکيه که هر قباله اي دارد روي سر من حواله کند؟! يکي ديگر مرده که سگ تو روحش... يکي ديگر ناسلامتِ جانش عزاداري کرده، من بايد توي خرج بيفتم؟1 مردک آنجا دو خروار و پنجاه من نان و هفتاد تومان پول گرفته است که بعد از دو ماه و نيم هنوز بروي مبارک نياورده است. معلوم نيست پول ميدهد يا گندم يا اينکه هيچکدام. تازه بهمين هم اکتفا نکرده، باعتبار اينکه با من نسبت خويشي دارد فرستاده از رزّازي بازار برنج کوبها چهل من برنج سدري گرفته است که پولش را بعد بدهد. حالا صاحب دکان که دستش بجائي بند نيست آمده يقه ي مرا چسبيده است. - خوب، دست دست را ميشناسد، برود از خودش بگيرد. تعجب است، مگر اينها هميشه دم از برنجکاري ولَشت نِشاي چنين و چنان خود نميزدند که خالصه را بعد از گيلانات دومين منطقه برنج خيز ايران بقلم ميآوردند؟! حالا چطور شد که احتياجشان بشهر افتاد؟ کار دنيا برعکس شده است؟ حتي در مرگ فرزند نيز بفکر گوش بُري هستند؟! اينجا هم دست از رندي و حقّه بازي بر نميدارند! اين جماعت چقدر مفت خوددان و چاچولباز هستند!! سيد ميران گفت: - دولت امسال برنج کاري را جز در مناطق مخصوص قدغن کرده است. اما رندي و چاچولبازي اين گروه کار تازه شان نيست. هوم! هوم! آهو در همان حال که گوشش بشوهر بود چيزهاي اضافي را که در داخل اطاق ريخته و پاشيده شده بود جمع کرد. از دم ايوان يخ را گرفت و با حرکات اشتياق آميزي که روي آن را پوسته اي از خويشتن داري ذاتي پوشانده بود براي شوهر در قدح چيني آب آورد. چشمهايش با تاثر و تشويش ميخنديد. سيد ميران آب را با عطش نوشيد و همان زمان که کاسه را بميزبان بر ميگرداند با آخرين جرعه آب در گلو گفت: - اينها ديگر خودشان را شريک المال من مي دانند. رو که دادي بلُر، خانه ات را ميبندد بکُر. زن افزود: - و از آن نترش و بگو خودشان را صاحب مال تو مي دانند. چه عجب، بعد از پنج سال حالا داري بيدار ميشوي؟ پنج سال تمام است که اينخانه ناداني خانبابا و خانه اميد براخاص شده است. هفته که هفت روز است هشت روزش اينجا پلاسند. تا يکي از سفيد چغاموي سرش گره ميخورد، دندانش درد ميگيرد، هواي شهر بسرش ميزند يا بهر حال کاري دارد، مثل اينکه اينجا کاروانسراي شاه عباسي است يا که تو مهمانخانه باز کرده اي، ميگويد بگير که آمدم. وقتي که ميايند نيز يکي دو تا نيستند، يکهو سرباز ميکنند. گوئي تنها که هستند خجلت ميکشند از در تو بيايند. درست مثل عربها، يا نه، بهتر بگويم، مثل دسته هاي ملخ که بکشتزار حمله ميکنند؛ زيرا بعد از آنکه جا خالي کردند کَرَم الهي هيچ چيز پشت سر خود باقي نمي گذارند. اين کيست پسرعمه، آن کيست دخترخاله. يکي با زنش طلاق طلاقکشي دارد، ديگري نظام وظيفه احضارش کرده است. سومي ناخوش است و چهارمي پرستار. کلاغ سر سياه زنگوله به پاش است، اين يکي نرفته آن يکي بجاش است. و ايکاش لااقل معرفتش را داشتند که يکدفعه مَشکي دوغ- يا آنهم پيشکششان- دوگل ترخينه يا شَلَم با خودشام مي آوردند که دستشان خالي نباشد. دبّه روغن و خروسشان مال خانه مالک است و گند و کثافتشان مال خانه ما. چرا، خدا حلال کند بعد از قرني شنبه به نوروز افتار و زمـ ـستان پارسال که خرج من و هما يکي بود براخاص برادرش يک خيک روغن آورد که آنهم خودش پايش نشست تمام کرد و خيک خالي را برداشت و برد. - چي؟ خدا پدر صاف و ساده ات را بيامرزد، اشتباه کرده اي، يازده تومان و نيم پولش را از من گرفت. با اينکه از او و هم از برادر باباغوريش طلب دارم که بنا بوده برايم گندم بياورند و همان آوردني است که بياورند، با کمال وقاحت پول روغن را از من گرفت. آهو بعلامت تعجب از چيزي که براي اولين بار مي شنيد نرمي دستش را گاز گرفت: - مشهدي! مشهدي! چه ميگوئي، براخاص پول روغن را از تو گرفت؟! من که باورم نمي شود. تو از آنها پول طلب داري؟ از کي تابحال؟ چقدر؟ پس اين دو برادر هم گوش ترا بريده اند؟ من که باورم نمي شود! - نه، خواهش ميکنم بشود! بياه، اينهم باصطلاح نوشته اي است که به من سپرده اند. سيد ميران با عصبانيتي که دستش را بلرزه درآورده بود از ميان کاغذهاي کيف بغـ ـلي خود دو برگ تا شده کوچک بيرون آورد و چشمهايش دو دو زد: - الان دو سال است که دو برادر صد و پنجاه تومان از من گرفته اند که باصطلاح سر خرمن که شد گندم برايم بياورند. اين که جاي انگشتش پهن شدع قبض براخاص است که بايد دو خروار بدهد. آن يکي هم مال آن کوره است که بايد يک خروار بدهد. - آخر چه ميگويند، چرا قرضشان را نمي دهند؟ - چه دارند که بگويند. دستي که مو ندارد بيا يکدانه از کفش بکن. نه ميخوريم نه ميدهيم نه حاشا ميکنيم، اين زبان حال آنهاست. (قبضها را تا کرد و دوباره در کيف گذاشت.) بايد جان خودم اينها را هم بگذارم در کوزه و آبشان را بخورم. آنروزي که من گردن شکسته اين پول را بآنها دادم خيال نميکردم که اينقدر مردمان دنده پهن بياره و گوش بُري باشند. گفتند بذر نداريم، ارباب به ما تَقاوي نداده است، نمي دهد، رعيتيمان به زمين مانده است و از اين قبيل عز و جز ها. و حالا ايکاش اينها هم، مثل ديگر بدهکاران باغيرت که ديدار طلبکار را حيض خود ميدانند و تا ميتوانند از او رو ميپوشانند، گورشان را از در اين خانه گم ميکردند و من هر صبح و عصر هيکل نحسشان را نميديدم. هو بطرز شومي سر تکان داد: - هي هي! نه، خيالت کاملا آسوده باشد، اين جماعت که ترا نانداني گير آورده اند يقين داشته باش تا سفره آردي را هم نتکانند و نخورند دست بردار نيستند. تا وقتي ريشت را بدست اين کهنه آپارتي داده اي غير از اينهم نبايد انتظار داشته باشي. بارک الله شوهرم که گاوِ دوشاي براخاص و خانبابا شده اي. با همه ي زرنگي و حسابگريت که اگر مار مالت را مي خورد قي مي کرد حالا داري مُفتِ پانصد ميبازي. کردها که خود ما هم پشت در پشت جزء آنها بوده ايم و هستيم روي هم رفته مردمان بدي نيستند اما اينها نميدانم چه حسابي است که.. - حسابش روشن است، اصلا خاصيت انساني اينست که هر جا تکيه گاهي ديد دمي بر آن بياسايد، بخصوص وقتي که ديد حساب و کتاب يا هيچگونه مسئوليت اخلاقي و اجتماعي در ميان نيست قاليچه را لب باغچه پهن مي کند، دستها را زير سر مي گذارد و دراز به دراز بر روي آن مي خوابد. - و من بتو قول مي دهم که فاتحه ي هفتاد تومان پول و دو خروار نان خالو کرم را هم بايد بخواني. اين توئي که من ديده ام يقينا و بي آنکه جيکت درآيد پول برنج را نيز از کيسه ي فتوّت خواهي داد. براي يک تحفه نيست در جهان تا اين درجه وادادن نتيجه اي غير از اين نميتواند داشته باشد. يکمشت رند و کلاش ترا دوره کرده اند. چشمشان بروشنائي افتاده است. به اسم ها و عنوان هاي گوناگون ار تو مي کنند. نميدانند چه بخودشان بکنند. پنداري بمال غارتي رسيده اند. با اجازه يا بي اجزاه کفش و کلاه، کت و شلوار ترا بخود اختصاص ميدهند و کار بي شرمي را به جائي رسانده اند که اگر دستشان برسد از اموال تو ميدزدند. بمن نگاه نکن، بله ميدزدند. اگر شک داري حاضرم به تو ثابت کنم. در اين چند ساله دقت کنيم ببينيم چه چيزها که از ما گم نشده است. از هاون برنجي و تشت مسي بگير تا قيچي و قاشق چنگال. از کفشهاي بهرام که شب بيرون ماند و صبح چکه اي آب شده و بزمين فرورفته بود تا (آهو فکر کرد و سيد ميران با خوشخلقي شکّاکانه افزود.) تا پيراهن تافته ي خود هما. - بله دامن تافته ي خود هما. مگر يادت رفته است وقتي که لباسهاي صفيه بانو را از روي طناب بردند براخاص با يک دهاتي ديگر شبش اينجا بودند که صبح خيلي زود چاي نخورده رفتند؟ خوب، دامن هما هم روي طناب داخل همان لباسها بود. کسي که نصف شب بر ميخيزد تا براي کاه و يونجه ي مالش به کاروانسرا برود چه مانعي دارد، يعني چه اتفاقي مي افتد اگر چيزي هم از داخل خانه دارد و با خود ببرد؟ همچنانکه برداشتند و بردند و طوري نشد. وانگهي، مگر تو از اينها بعيد ميداني که حتي به مال خواهر خود نيز ابقا نکنند. مگر تو بقول خودت همين بهاري که به سفيدچغا رفتي و چهار روز آنجا ماندي گَزلِک گم شده خانه را دست زري زن براخاص نديدي؟ مگر اين مطلب به گوش تو نرسيد و ندانستي که پاييز گذشته که اَتا و اوتا دراز و کوتاه خالو کرم با ايل و تبار و کوچ و کلفت و طفيل و قفيلش به شهر آمدند چرا هما با طاووس زن او دعوا کرد؟ هوم، شوهر جان سرت را زير برف کرده اي. علي پاک مالي که مي گويند به خدا همين ها هستند. حالا ديگرر از آن چيزها که هر بار به شهر آمدند آشکارا برداشتند يا به امانت گرفتند و با خود بردند تا سفر ديگر پس بياورند و نياوردند حرفي نميزينيم؛ باديه مسي که با سمنو بردند و من از بس به براگه گفتن زبانم مو درآورد؛ دشکچه و چادر شبي که زير ناخوش روي ماديان گذاشتند و در اصل نيز مال باغبانهاي سراب بود. سيد ميران ناگهان حرف ميان حرف آورد: - قپان کوچک دکّان، و راستي چه خوب شد يادم آمد، اين چتر زمـ ـستاني من کجاست که مدتي است نمي بينمش؟ از هما پرسيدم گفت، نمي دانم، همين جاهاست. آهو که مي خواست درباره ي قليـ ـان سر نقره، وسائل قهوه خوري و چيزهاي ديگري که در عزاي عزيز به ده برده شده و هنوز برگردانده نشده بود تا زود به شوهر سفارش بکند، مطلب فراموشش شد. با ترس و دلهره اي ناشناس ندا داد: - چتر زمـ ـستاني؟ جاي آن هميشه در اطاق کوچک گل ميخ بود. و من يادم مي آيد مدتي هم پشت صندوق هما افتاده بود. دو سهه بار که رفتم رخت چرک او را براي شستن بردارم آن را آنجا ديدم. از آن به بعد ديگر چيزي خاطرم نيست. بصرافتش نيافتاده بودم. آهو اين را گفت و با نوعي جنون که سر تا پايش را دستخوش لرزه و التهاب کرده بود برخاست و شتابان به اطاق پنجدري رفت؛ باطاق کوچک نيز که درش چفت بود سر کشيد. آنجا اسباب و خرد و ريز لازم و غير لازم زيادي بطور در هم بر هم رويهم ريخته شده بود. اما چون صندلي ها و ميز بزرگ را شوهرش همان هفته به يک دوست قهوه چي اش امانت داده بود با نظري کوتاه به دور و بر اطاق معلومش شد که چتر آنجا نبود. آهو از انبار که در دست خودش بود اطمينان داشت، با اين وجود سري هم آنجا زد. به نظر مي آمد که چتر نيز علي العجاله دست چيزهاي نيست شده ي ديگر تشريف برده يا رفته بود که به خواهش و تمنا و کلانتر مآبي آنها را باز گرداند. وقتي که باطاق برگشت سيد ميران با گره نامحسوسي که در ابرو داشت باو گفت: - حالا ول کن، بعدا پيدا خواهد شد. شايد هم خودم در انبار ارزاق، شهرداري، يا جائي آن را جا گذاشته ام و يادم نيست. شايد هم چرب بوده گربه برده. يک پياله چاي درست کن بخورم که سرم به شدت درد مي کند. امروز نهار در چلو کبابي ماهي خان ميهمان يکي از نانواها بوديم، کمي ترشي خوردم فورا حالم را بهم زد. - تو که ترشي به مزاجت نمي سازد چرا باز ناپرهيزي کردي، مهمان کي بوديد؟ - قليخان نانوا. آسيابانها لعنت نامه امضا کرده بودند که بارش را نبرند. چون خيلي اهل اذيّت شده است. آدم جان سخت و بدحسابي است. به آنها تاوان پس نمي دهد. و من هم از اول موافق بودم که درسي به او داده شود اما آمد روي دست و پايم افتاد. قرآن از جيبش درآوردو بجان بهرام و بيژن قسمم داد. رفتم وساطت کردم دوباره بارش را بردند و امروز ظهر باصرار و خواهش فراوان من و ميرزانبي و رضا خان کار شيرين جان با يکي دو تا ديگر از آسيابانها و باربرهاي آنان را بنهار بيرون دعوت کرده بود. آهو با دلي که از شادي و هول غنج مي زد و مي تپيد بسوي سماور شتافت. از لحن کلام شوهر بوي انس و گرمي احساس مي شد. سماور بزرگي را که مهر قفقازيه بر آن بود و از تازگي برق برق مي زد از پشت پرده بيرون آورد، در ايوان آب و آتش کرد و هنگاميکه باطاق بر ميگشت گفت: - اتفاقا بچه ها هم ظهر چاي نخورده بمدرسه رفتند. چند روزي است بعلت فرا رسيدن موسم امتحانات نه خواب دارند و نه خوراک. کلارا طفلک مثل دوک لاغر شده است. نذر کرده است که اگر امسال قبول بشود عفت شمع در سقاخانه روشن کند. خودم هم براي او يک آجيل مشکل گشا نذر امّ البني کرده ام. بچه هاي تو در درک و استعداد بد نيستند اما ميداني هيچ چيز سخت تر از امتحان نيست. حالا يکي يکي پيداشان خواهد شد. اين سماور مسواري که ديدي همان است که هفته پيش با هما رفتيم از بازار براي کلارا خريديم. قطعا بتو گفته است،صاحب دکان سمساري که آن را بما فروخت ترا ميشناخت، بقول خودش يک تومان از ما نگرفت. سماور بدي نيست، دخترم دوستش دارد. اگر کمي ديرجوش است درر عوض دير هم سرد ميشود، ميداني کلارا امسال سال آخريست که بمدرسه ميرود. گفتگو هست که فرهنگ مدرسه آنها را مانند دبيرستان پسران دوازده کلاسه بکند، اما اگر نکند، يا اگر بکند و او نخواهد بيشتر از اين درس بخواند. او که البته بدست خودش نيست، نميدانم. تا تو چه بگوئي و چه پيش بيايد. منظور و نيت باطني آهو از موضوع سماور مسوار، همچنان که کاملا از برداسشت مطلب پيداست، اين بود که حرف دخترش را که براي او يک مسئله جدي بود پيش بکشد و نظر پدرش را که باد کلاهش را باينسوي آورده بود بپرسد. ممکن بود چنين فرصتي بار دييگر ببچنگ او نيافتد. کلارا که در اينموقع پا به هفدهمين تابستان زندگي خود ميگذاشت روي هم رفته دخترکي بود نمکين، شرمرو، تا بخواهي مودب و حرف شنو و بالاتر از همه مرتب و اخلاقي و نظيف. همچنانکه هميشه مدادهايش تراشيده و مشق و تکليفش بي لکه بود، زلفهايش شانه زده، ناخنهايش گرفته، و لباسش تميز بود. با همه آنکه فرزند ارشد بود کمي نسبت به برادرهايش حسادت ميورزيد و اين اخلاق، اگر بنا بود بخواهد در آينده نيز در وي باقي بماند در روابط زن و شوهري پيش از آنکه عامل منفي باشد عامل مثبت بود. اگر چه هنوز از اين گل سر سبد خانواده که رايحه فضل و کمالش همه محله را تا شعاع زيادي معطر کرده بود نه کسي خواستگاري نموده و نه آهو در چنين انتظاري بود، اما چه کسي نمي داند که شکوفه هاي سفيد درخت بادام دليل بر بهار روح افزاست. و اگر او از نوع آن کسان بود که درختان را ميخواست فقط از روي ميوه آنها بشناسد، يا بعبارت ديگر مانند انگليسها دليل وجودي پودينگ را خوردن آن مي دانست، باز نمي توانست فراموش کند که دخترش ديگر از زير سبد بيرون آمده بود. از لحاظ سيد ميران، اين مردي که با ايمان محکم صحابيها بشريعت و آئين اعتقاد داشت و دختر را از همان موققع که پا بسال نهم زندگي مي گذاشت بالقوه عروس ميدانست، مسئله از خيلي وقت پيش قابل دقت بود. چيزي که مسلم بود، دختر خانم تحصيل کرده آهورکه با دختران خانه نشسته معمولي مثقالي هفت سنّار تفاوت قيمت داشت از هر حيث شايسته همسريي دامادي خوب و برازنده، با سواد و فهميده که مايه افتخار خانواده باشد بود. بخصوص آنکه آهو آرزو داشت بتلافي همه سختيها و ناکامي هائي که در چند سال اخير چشيده بود با سعادت يکه و درخشاني که به همت وي و بخت خود دختر نصيب فرزند ارشدش مي شد نمدي آفتاب کند با همه بي علاقگي هاا و ترک نفسهاي راهبانه اش نسبت به وجود خود، داشتن چنين آرزوي مادرانه اي از وي عجيب نبود. با همه متانت و نجابت اخلاقي اش که مانند لنگر کشتي او را در مسير امواج سنگين رو کرده بود هر وقت مي شنيد از در خانه، يا حتي دورتر از آن، سر خيابان جهاز مي بردند، مانند هر زن يا دختر ديگر چادر روي سر ميانداخت و سر ازز پا نشناخته بتماشا مي رفت تا ببيند خوانچه ها چند تاست، در آنها چيست و بخت عروس ظاهرا در چه کفه ايست. او که خود هنگام شوهر کردن جز يک لحاف و دشک سبک، باديه مسي و خرت و خورت ناقابل ديگر، چيزي که بشود که نام جهاز بر آن نهاد همراه نداشت، حالا بعد از چندين سال زندگي در شهر و نشست و برخاست با خانواده ها، بخوبي مي دانست که اين مسئلله براي دختر چه اهميتي دارد و حتي در زندگي آينده او چه نقشي بازي مي کند. طبق اين غريزه مادر-فرزندي او البته تا اين موقع خوابب نببود. از اثاثيه خانه تا آنجا که دستش گرفته بود به نيت کلارا نشان کرده يا کنارر گذارده بود. از ايين اثاثيه و اشيا بعضي ها در اختيار هما بود که گرفتن آن بدون حقه ها و بهانه هاي مخصوص يا حتي دعوا و اوقات تلخي دو جانبه ميسر نبود. از ان گذشته براي وي جسته گريخته ازز بازار چيزهايي خريده بود که از وجود پاره اي از آنان هنوز خود او خبر نداشت. کلارا وسائل حمـ ـام و حتي لباس اولين بچه اش تکميل بود. طبق گفته آنها که يک پيراهن بيشتر پاره کرده بودند دختر ميبايد در خانه شوهر تا بيست سال چيزي لازم نداشته باشد! او نيز از تخـ ـته تنباکو و کيسه قندي گرفته تا بند تنبان کش و حتي چوب گربه زني نورچشمي خود را فراهم کرده بود. اما کي را ميخواست فريب بدهد، هيچکدام از وسائلل او خوانچه پر کن نبودند، کلارا به چيزهاي مهمتري احتياج داشت. سخن دختر که پيش آمد سيد ميران تا ته فکر آهو را خواند و بر همين اساس در موقعي که زن باز به ايوان سرکشي مي کرد گفت: - بايد بيشتر بفکر زندگي بود. خانبابا حاضر شده است بيايد به شهر و عوض بدهي اش در دکان کار کند. اما نظر من اينست که مايه دست کوچکي برايش درست کنم تا بکمک برادرش در همان دهات خالصه دوره گردي و پيله وري کنند و بتواتر قرضشان را بدهند. آهو باطاق آمد: - چي، تو برا خانبابا مايه دست درست کني؟! يک لاش کرديم نرسيد، دو لاش کرديم سر آمد. از يکطرف مي نالي که دارند تو را غارت مي کنند و از طرف ديگر به آن ها ميدان مي دهي که باز هم بيشتر خيز بردارند. پس بگو کرم درخت از خود درخت است. به ياد کي، به عشق چي مي خواهي اينکار را بکني؟ مايه دست را نيز خواهند خورد و آبي هم رويش. هر سگي، بدان که از اين دو برادر استخواني طلب دارد. به محضي که و خورجين آن ها را ببينند جلويشان را سد مي کنند. نه، نه، مشهدي، اگر هما چنين چيزي را به تو تلقين کرده است دستم بدامنت اگر بحرفش بکني. سيد ميران نيم خيز شد، سيـ ـگاري آتش زد و با خوش خلقي زيرکانه اي گفت: - داستان من داستان ملا جعفر خروس باز است که پاره اي وقتها مرحوم کربلائي عباس تعريف مي کرد، اگر يادت باشد. - چطور ممکن اسست يادم نباشد. مردي بود خادم مسجد، اما قمارباز ورند و همه سر حريف. روزي از روزها هنگام گستردن جانماز آقا ورقهاي گنجفه از جيب بغـ ـلش به زمين مي ريزد. با شتاب آن ها را جمع مي کند و در حالي که باز در جيب مي گذارد ميگويد، لعنت خدا بر کسي که اينها را به دست من داد. سيد ميران باقي تمثيل را تمام کرد: - آقا مي پرسد اگر بد است چرا دور نميريزي که دوباره در جيب ميگذاري؟ ميگويد: آخر اسراف حرام است. – اما ضعيفه، نه، تو مو را مي بينيو من پيچش مو را. در اينکار راز ديگري نيز هست که من نميخواهم به کسي گفته باشم. واي اگر بعد از بيست سال تلخ و شيرين و همه جور امتجان بد و خوب به تو اعتماد نکنم پس ديگر به کي بکنم؟ من هيچ وقت کارم کَنره اي و بدون نقشه نبوده است. ميداني که جافِر چند ماهي است که پايش از شهر بريده شده است. از قصر شيرين که برميگردد يکسره به ده ميرود. مامورين مرزباني و گمرک به او مظنون شده اند. و روي اين اصل ما ناگزيريم بکار خود ترتيب ديگري بدهيم، ترتيبي که اگر خانبابا و براخاص همت کنند و پيش بيايند هم نان خودشان در روغن افتاده و هم ما بنوائي خواهيم رسيد. الاغ زبر و زرنگي براي آنها خواهم خريد با مقداري قند و چاي و سوزن و سنجاق، سقز و احيانا چند گز چيت «بکش- مدر» و ساير چيزهايي که يک فروشنده دوره گرد بايد داشته باشد، تا ببرند براي خودشان بفروشند. بقول کريمخان زند سي خودشان بگيرند و سي خودشان بخورند. بدهي آنها را هم به خودشان بخشيدم. فقط در عوض هر بار که به شهر ميايند دو سه توپ با خودشان جنس بياورند. (آهو به او نزديک تر شد و رازدارانه گوش فرا داد.) اين براي آنها راحت تر و بي خطرتر از آب خوردن است. داخل پالان الاغ هر چقدر هم ريز و کوچک باشد تا سه توپ پارچه مي توان جا داد. تو به اين پخمگي ظاهري براخاص نگاه نکن، از آن موش مرده هائيست که سقّر را از دهان شيطان مي دزدد. اين حرف را که ميزنم از او تجربه دارم. (آهو با فروبستن چشمان به طور نيمبند گفته ي او را تصديق کرد.) بله، از دهاتي گري و آشنائي به محل نيز که چيزي کم ندارند، جريان امر کاملا طبيعي و حق بجانب خواهد بود. گيرم براي آنکه خوب راه و روال کار به دستشان بيايد و مامورين نواقل و مفتشين دمِ دروازه بديدن آنها عادت کنند چند سفر اول لازم باشد دست خالي به شهر بيايند. آهو با چشمان تنگ شده که نشانه تشويش آشکار او از تصميم شوهر بود بدهان او نگاه مي کرد. يک موضوع ديگر که اگر چه قابل گفتن نبود ولي در هر صورت به سيد ميران دل قرصي مي داد اين بود که يکنفر از مامورين نواقل، در دروازه ي غربي شهر، که در اداره ي غله و نان کار ميکرد با او دوستي محبت آميزي داشت. سيد ميران که مي ديد زنش نمي داند چه بگويد و هنوز شايد عمق نيت او را درک نکرده است بعادت هميشگي هنگام گرفتن تصميم تازه چشمانش برق زد و انگشت سبابه اش را در هوا تکان داد: - فکرهايش را کرده ام؛ دو روز ديگر فصل درو خرمن فرا خواهد رسيد. ده نشينان که تا فرق سر غرق در کار خويشند فرضت و وقت بشهر آمدن را ندارند. هيپ کاري براي اين دو برادر مفلوک و گرسنه پر سودتر از اين پيدا نخواهد شد. اگر از هر سرش براي آنها نفعي در ميان نباشد يقينا از پوست و روده فروشي و جام بازي بي دردسرتر است؛ از جُغتياري و ورزيري بهتر است که از زور پسي گندمهاي صاحل جفت را چال کنند و مچشان گير بيفتد. نه زراعتي دارند که ويلان بماند و نه مشغوليتي که بفکر آن باشند. مثل خفاش بي آنکه ببينند دهان باز کرده و اينجا و آنجا در هوا پر ميندازند تا خود چه نصيبي از قسمت و روزي بيابند. من يقين دارم که آنها از اين پيشنهاد کلاه ها را به هوا خواهند انداخت. اما اين پدرسوخته ها هم به راستي يکبار گيش کرده اند؛ امروز صبح براي آنکه سروگوشي آب داده باشم نيم ساعتي در قهوه خانه صابونيها، روبروي نواقل، رفتم نشستم و توي بحر اين مامورين خدانشناس فرو رفتم. از گندمي که کرد وارد شهر مي کند تا نمک و خرمايي که براي احتياج خانواده اش مي خرد و به ده ميبرد عوارض ميگيرند. شهرداري فقط عوارض بر اجناس ورودي را وضع کرده است ولي کي بکي است، کُرد که اطلاع از قانون ندارد، يا اگر داشته باشد صدايش به کجا مي رسد. آهو بفکر فرو رفته بود. حرفهاي شوهر در دلش نمي نشست. پرسيد: - نظر هما چيست؟ او مخالفتي ندارد؟ - هنوز در اينخصوص چيزي باو نگفته ام. خواستم اول نظر تو را پرسيده باشم. ميداني که من درباره ي کارهاي خودم هرگز با او صحبتي به ميان نمي آورم زيرا نه او گوشش به اين قبيل چيزها بدهکار است و نه من ميل دارم باشد. من او با هم قرار گذاشته ايم که تا مي توانيم يکديگر را فريب بدهيم و در پيش هم از واقعيات زندگي صحبت نکنيم. مثل پرندگان بي احساس مسئوليت زيستن هم عالمي دارد. اما به شرط آنکه جفت آدم موش زيانکار خانگي يا مار خوش خط و خال صحرائي نباشد. آهو گفت: - ميترسم پيش از آنکه تو او را فريب دهي او تو را فريب دهد. بهر حال من نميدانم شوهرم، به خدا بايد توکل کرد. اما چيزي که هست من در اصل موضوع حرف دارم. اصلا ما را چه به اين قبيل کارها؟ سري که درد نمي کند چرا بايد دستمال بست؟ من در همان موقعي که پاي اين نکره جافِر باين خانه باز شد تا بحال هميشه در تشويش بوده ام که نکند خداي نکرده روزي اتفاق بدي بيفتد. بتو گفتم که يک شب اکرم چه به من مي گفت. اين زنک آب زير کاه و پررو که سرش براي فضوليهاي بي جا و کنجکاوي و دخالت در کار و زندگي اين و آن مي خارد همه چيز را بو برده است. عده اي که در يکجا با هم زندگي مي کنند و از خوب و بد کار و بار با يکديگر اطلاع دارند آدم اگر نمي تواند دم کُني ديگ باشد لااقل نبايد کفگير باشد. اطمينان دارم که اگر چشم هاي بيدار و هميشه هوشيار من در اين خانه مراقب نبوداکرم تاکنون هفت باره زندگي ما را زير و رو کرده بود. شبها از حِکّه ي کنجکاوي خوابش نمي برد. و از آن مي ترسم که همين حرف ها در دهان ديگران نيز باشد. اينست که خواستم به تو توصيه کنم که اگر مي تواني پاي خودت را از خطّ اين يک قلم کار بيرون بکش. اين کارها مشهدي بما نيامده است. هر کسي را براي کاري ساخته اند. ما هم اگر بهمان رشته ي نانوايي خودمان بچسبيم و مـ ـستقيم رو به جلو برويم صدبار بهتر است تا دست به اينطرف و آن طرف بياندازيم. فکر و خيال آسوده و آسايش خاطر خود بالاتر از هر سوديست. برو دست و پا کن تا دوباره کنترات قُشَن را برداري. مرد با کم حوصلگي ميان حرف او دويد: - دور اين يکي را خط بکش که خواجه محمدعلي آن را برداشت. وانگهي الان با اينکه قرارداد دارند مدتي است باو آرد نمي دهند. براي او هزار جور گربه مي رقصانند. ميگوئي اين کارها بما نيامده است، من در حيرتم که تو چرا بايد چنين حرفي بزني. در اين سال و زماني و توي اين شهر بزرگ يکي را به من نشان بده که اينکاره نباشد؛ يکي را به من نشان بده که فقط از دور و بر کسب نان ميخورد. کسب فقط يک باريکه جوئي است که مي تواند پوششي براي خلافکاريها و بي قاعدگيهاي گروهي از مردم باشد. - آدم بهمين باريکه جوي بسازد بهتر است تا خود را در خطر گرفت و گير و بي آبروئي بياندازد. مگر تو چه احتياج داري؟! - چه احتياجي دارم، حق با توست. اما خبر نداري مني که اينجا روبروي تو نشسته ام همين حالا هفتصد و پنجاه تومان پول رايج ايران بدهي دارم. اگر حساب خرده هاي ديگر را هم سر جمع بياورم سر به هزار مي زند. روزي شش تومان خرج خانه ام است و دکان شقّ القمر بکند بيشتر از پنج تومان در نمي آورد. از اين کلام، آهو مثل اينکه ناگهان در هوا رها شده باشد يکه خورد. از روي ياس فرياد کوچکي کشيد و گفت: - سيد ميران! چشمهاي بيچاره زن که هيچ انتظار يک چنين خبر تلخي را نداشت از وحشت ايستاد. دهانش نيمه باز و همه ي خطوط چهره اش نشانه وحشت کور دورن او بود. مرد دوباره از سر گرفت: - بله، هفتصد و پنجاه تومان. و بايد چال اين قرض را از جائي يا بـ ـوسيله اي پر کرد. وگرنه منهم خوب ميدانم سري که درد نمي کند دستمال نبايد بست. تونيز چندان فکر را مکن. خدا خودش کار ساز بندگان است. بتو قول ميدهم تا آخر همين تابستان همه چيز بر وفق مراد ما بشود. کلارا نيز ديگر لازم نيست بمدرسه برود، به چه دردش مي خورد. زندگي براي او مهمتر از هر چيز است. البته وظيفه پدر و مادر است که در وقت خودش پيش بيني همه چيز را بکنند. درخت را اگر موقع گل دادن آب ندهند ميوه اش خوب نخواهد شد. درباره ي آن کاري که گفتم، قبول ميکنم که رشته ي ما نيست، اما تو بگو از کي کمتريم! اين آقابرار- استغفرالله بايد زبانم را گاز بگيرم که حاج آقا برار نگفتم- مگر همان آدم جُلُنبري نيست که پاچه ي چغا- سرخ زيردست ساجي پزي خود ما دکان گاو کشي داشت؟ آهو افزود: - حالا کارش به جائي رسيده است که ده شش دانگي پشت قباله ي دختر صمصام ديوان ميندازد. خدا باو بيشتر بدهد. - خدا دودمانش را بباد دهد که مردم اين ولايت را از هستي انداخت. خوب، اينرا خواستم بپرسم که کار اين آدم از کجا بالا گرفت؟ البته اولش را ميگويم نه الان که چهل پارچه آبادي دارد. - قاچاق ، اينرا همه مي دانند. - صد رحمت بآن شيرت! قاچاق تريام که يک به صد نفعش بر جيب است. بقول تو همه هم مي دانند که او اموالش را از راه نامشروع يا خلاف قانون بدست آورده است و هر روز هم بر آن ميفزايد. اما دزدِ نگرفته پادشاه است. اصلا تو اينرا بمن بگو، در مملکتي که پايه اش بر اجحاف و تجـ ـاوز و غصب و غارت گذاشته شده است، هيچ چيزش دليل هيچ نيست، کار توليدي بزرگش دروغ و فساد شده است، نه شرع ميشناسد و نه قانون؛ رشوه خواري، حق کشي، کاغذبازي و پاپوش دوزي مثل کچلي تا توي ابرويش پايين آمده است، درستکاري و رفتن از راه راست چه معني دارد؟ عزيزعلي قصاب است بجاي گوشت گوسفند گوشت بز به مشتري مي دهد. قهوه چي است از تامينات حقوق مي گيرد. مدير مدرسه يا صاحب قُشَن است شاگردها يا سربازهايش را در خانه بعملگي وا مي دارد.گلکار شهرداري است تخم گل ميفروشد. تاجر است تا آنجا که راه غارت در جلويش باز است چهار اسبه پيش مي تازد و وقتي که به بن بست رسيد خود را به اِفلاس مي زند تا پول مردم را بالا بکشد. هر کش تيشه ي رو به خود است. همه براي هم ميزنيم و خدا هم براي همه. و در اين ميانه آن کسي که بايد از آب گل آلود ماهي بگيرد هرگز دستش خالي بر نمي گردد. يکي شر عدليه است، ديگري دلّال کرسي نمايندگي. مقامات دولتي بدتر از زمان هاي پيشتر به تيول شده است. نميپويم درستکاري يا ظرافت اخلاقي بطور کلي در وجود ما مردم اکسير اعظم شده است؛ با همه ي احوالي که باد مهلک و متعفّن استبداد همه ي گلهاي معطر اين بـ ـوستان را زرد و پژمرده کرده يا از ريشه سوزانيده، بقول کربلائي عباس مرحوم، مانندهميشه باز عده مردمان خوب بر بد ميچربد.اما اين نيز هست که خوبها کلاهشان پس معرکه است.اينها نعوذبالله مانند علي در دوره خانه نشيني يا بايد از فساد دستگاه و تباهي مردم خون بخورند و دم برنيارند يا آنکه خود نيز همرنگ جماعت گردند.چرا يک راه ديگر هم هست بازي با دم شير و رفتن به کام مرگ.آيا دلت ميخواهد شوهر تو هم کله داشته باشد؟پس اگر نه بهتر است همان حرف خودمان را بزنيم.ميگويي خطر گرفت و گير بتو بگويم در اين ولات بلبشو و ترس ما از درستکاري ماشت.از چه چيزي بايد وحشت کرد يا به چه قيمت بايد شرافت را به ترازو گذاشت؟حال آنکه حلالترين کسبها يکسرش قمار است.اصولا زندگي قمار است.ميگفتم آقا برار چرا ما راه دور برويم.همين ميرزا نبي موش مرده و سر بزير خومدان را بگيريم آيا از او ترسوتر هم در همه اين شهر ميتوان کسي پيدا کرد؟آيا هيچ از خودت پرسيده اي که اين مرد ظرف دو سال از کجا آورد که باغ و آسياب زير کمـ ـر سراب را خريد؟جوهر خريد و فروش قاچاق جوهر! -بله ميدانم و زن بيچاره اش هاجر عليل شد از بس که بيخ صندوقخانه نشست و شب و نصف شب در هاون سنگي اين ماده جهنمي را کوبيد.گرد جوهر سيـ ـنه اش را مجروح کرده است.روزبروز رنگش زرد و حالش زارتر ميشود.چشمهايش از آدم حلاليت ميطلبد و اين مرد حريص هيچ چيزش غم نيست.اگر راست ميگويد لازم نيست سالي دو مرتبه به زيارت کربلا و مشهد برود يا باغ بالا و آسياب پايين بخرد برود زنش را معالجه بکند.اگر فردا مرد و بچه هايش بي سرپرست ماندند چه خواهد کرد؟جواب خدا را چه خواهد داد؟ سيد ميران پيشاني اش از اثر سردرد چين داد.معلوم بود که احتياج به استراحت کامل دارد.بعدازظهرهاي تابستان را او هميشه ميخوابيد.ميان زن و شوهر آنگاه صحبتهاي آهسته تري شروع شد.از قرار معلوم او يعني سيدميران قول يک قواره اطلس با کرم داده بود که پيش کسي حرفي به زبان نياورد آهو با همه ترس و تشويشي که از کار تازه شوهر در دل احساس ميکرد دليل نداشت که قانع نشود.في الواقع همچنانکه او ميگفت چه بسا که ظرف مدت کوتاهي.مانند خيلي ها ديگر، آنها نيز براي خود بار زندگي را مي بستند. شوهرش بطور ضمني باو وعده داده بود که براي کلارا وسائل خواهد خريد؛ اين اميد خوشي بود اما نمي توانست غم تازه ي او- مسئله مهم غرض باري ظوهر- را از يادش ببرد. اين خبر ضربه جديدي بود که بر روي زخم قديم او فرود ميامد. آيا نتيجه گشاد بازيها و خاصه خرجيهاي سيد ميران در راه هما و ## و کار همه رنگ و همه گروه او غير از اين چيز ديگري کي توانست باشد؟ اين آشي بود که خود مرد آشپزيش را کرده بود. هر روزي که زن خوش سليقه ي پري پيکر، که گوئي آسمان سوراخ شده و او از آن پايين افتاده است، از بازار برميگشت و بسته تازه اي زير بغـ ـل داشت انگاري آشکارا تيکه اي از گوشت تن آهو را مي کندند و دور ميانداختند. درد در دل او مي پيچيد و بروي خود نمياورد. يا وقتي در خيک روغن را باز مي کرد تا چنگال درست کند انگار بيخش از آب بود! آهو درباره سپرده اي که شوهرش در صندوق آمادگاه قُشَن داشت از وي پرسيد. سيد ميران با خونسردي يک دستش را بلند کرد و گفت: - اهوهوه! تو حرف کي را ميزني؟ آنکه جنگ اول کشته شد. مثل کاسه تليت کارگران دکان هنوز وسط دور نيامده بلعيده شد. پس نگفتي از کجا آوردم آن طلاها را براي او خريدم؟ با اينوضع و ترتيب آيا ممکن بود براي همه ي اين غمها پاياني باشد؟ آيا ميشد روزي که سيد ميران از خواب سنگين پنج ساله بيدار شود؟ اگر جواب اين آياها نمي خواست مثبت باشد آمدن ناگهاني مرد باطاق او چه دليلي داشت؟ مگر آن روز آفتاب از سمت مغرب زده بود که چنان کاري کرده بود؟ و آيا حرفها و ناله هاي او که بوي خونش ميامد نشانه ي آشکاري بر بيداريش نبود؟ اگر راست است که در جهان چراغ هيچکس تا سحر نسوخته است و هر چيزي آغاز و پاياني دارد پس بدون شک روشنائي ضعيفي که از روزن دل سيد ميران تابيده بود پايان کار هما بود. شکايتهاي او از مغز کوچک و دل بزرگ هما حد و حصري نداشت؛ منتهي مي بايست فرصت بهتري بچنگ آورد و يکي يکي آنها را از وي بيرون کشيد. ميگفت: - هشتاد و هفت تومان پول چرخ خياطي روي دستم گذاشته، حال آنکه ماشين مثل قرآن در خانه يهودي همينطور بي مصرف جائي را اشغال کرده است، اولي را به اسم اينکه سروصدا مي کند عوض کرد! اين يکي را به بهانه ي آنکه پارچه را جمع مي کند، نخ را ميبرد، ميخواهد بفروشد. بشما که پنج نفر هستيد و هزار جور خرج لازم داريد روزانه پانزده قران و باو که يکنفر است دو تومان خرجي مي دهم و تازه ظهر که سر ميرسم مي بينم بايد بروم از بازار چيزي بخرم يا بناچار هر دوي ما ناهار گرسنه بمانيم. اين موضوع بيشتر از هر کارش مرا کوک کرده است. تو بهبچه هايت سرگرم هستي و او به بازار رفتن و خريد کردنهايش. درويش دم از علي مي زند و اين زن نازک سليقه دم از پول. گلابي ميوه ي شيريني است اما افسوس که درختش رمق زمين را مي گيرد. هر چه فکر ميکنم نميدانم با چه زباني او را نصيحت کنم. آهو که براي اولين بار اين حرفهاي نزده را از دهان شوهر مي شنيد با ملايمتي بظاهر بيطرفانه آزادش گذاشت تا خوب سفره ي دل را خالي کند. وقتي دوباره صحبت از مرگ عزيز و حرکت آنها به سفيد چغا پيش امد بي آنکه نشان دهد قصد خبرچيني و انگيزي دارد- و در حقيقت گمان نمي کرد که شوهرش از اين موضوع بي خبر باشد- از پيراهن آستين کوتاه هـ ـوس انگيز هما و بيرون او با آن گفتگو بميان آورد. با اينکه دو ماه از آن تاريخ مي گذشت و وقايع بر اين گناه کوچک زن پرده کشيده بود سيدميران از بدعهدي او آشکارا زخمي شد و توي لب فرو رفت. بي آنکه چيزي به آهو ابراز کند در دل تصميم گرفت از سر جِدّ زن خلافکار را زير اَخِيه ي بازخواست بکشد. بصداي سر رفتن ديزي، آهو شتابان خود را به آشپزخانه رسانيد. زير لب به هما که حتي در آنموقع هم موي دماغش بود ناسزا گفت. کف غذا را گرفت، آب و آتشش را تنظيم کرد و باز باطاق برگشت. شوهرش همانطور که به پشتي تکيه داده بود خوابش برده بود. مثل موجود زمـ ـستان خوابي که با اولين اشعه ي بهاري خورشيد بجنبش درميايد لبخند نيمجان و رنگ پريده اي که از دل بي برگ و نوايش آب مي خورد در خطّ لبـ ـهاي زن آرزو کشيده ديده شد. در چهره و نگاهش هنگاميکه بشوهر مي نگريست ياس و اميد با هم در ستيز بود. با نوک پنجه و باهستگي نسيم طول اتاق را طي کرد، از سر صندوق پرده ي نازک و تا شده اي را که بوي تميزي از آن مي آمد بيرون آورد با مهرباني و دقت هر چه تمامتر روي او کشيد تا مگس آزارش ندهد. او سرش نيز درد مي کرد و در آن موقع روز پيش از آمدن بچه ها بهتر بود چند لحظه اي استراحت کند. در همين بين مهدي تند و سرگرم سر رسيد. شتاب آلود در ايوان کوزه آب را برداشت و قورت قورت آب خورد. با دهان کمي نيز پاي هسته ي خرمائي که لاي آجر کف ايوان سبز شده بود ريخت. مادرش در حالي که کت شوهر را بدست گرفته با سوزن و نخ يکي از دکمه هاي آن را مي دوخت ميان لنگه ي در ظاهر شد و انگشت جلوي بيني گرفت: - هيس، آقا خوابيده! ادامه دارد... همراهان عزيز، آخرين خبر را بر روي بسترهاي زير دنبال کنيد: آخرين خبر در تلگرام https://t.me/akharinkhabar آخرين خبر در ويسپي http://wispi.me/channel/akharinkhabar آخرين خبر در سروش http://sapp.ir/akharinkhabar آخرين خبر در گپ https://gap.im/akharinkhabar