قصه شب/ قلعه حیوانات- قسمت هفتم

آخرين خبر/ دوستان عزيز، اين شب‌ها با قصه‌اي جذاب و معروف در ادبيات داستاني دنيا همراه شما هستيم. کتاب «قلعه حيوانات» توسط «جورج اورول» در طول جنگ جهاني دوم نوشته شد و ترجمه حاضر نيز توسط «علي‌اکبر آخوندي» منتشر شده است. اميدواريم از خواندن اين داستان لذت ببريد. قسمت قبل اما در اين موقع سه ماده گاو که مدتي بود به نظر بي تاب مي آمدند با صداي بلند شروع به ماق کشيدن کردند. بيست و چهار ساعت بود که دوشيده نشده بودند و پستانهايشان رگ کرده بود. خوکها پس از کمي فکر، به دنبال سطل فرستادند و نسبتا موفق گاوها را دوشيدند و ديري نپاييد که پنج سطل از شير کف‌کرده خامه‌دار پر شد و بسياري از حيوانات با علاقه فراوان به آن چشم دوختند. يکي مي گفت: "اين همه شير را چه بايد کرد؟" يکي از مرغها گفت: "جونز گاهي مقداري از آن را با نواله قاطي مي کرد." ناپلئون خود را جلو سطل‌ها حائل کرد و فرياد کشيد: «رفقا به شير توجهي نکنيد! بعدا ترتيب آن داده مي شود. مهم جمع‌آوري محصول است. رفيق سنوبال جلودار خواهد بود. من هم پس از چند دقيقه خواهم رسيد. رفقا به پيش! يونجه در انتظار است.» بدين ترتيب حيوانات دسته جمعي براي برداشت محصول به يونجه‌زار رفتند و چون شب برگشتند متوجه شدند شيري در بساط نيست. چه جاني کندند و چه عرقي ريختند تا توانستند يونجه را انبار کنند اما به زحمتش مي‌ارزيد و نتيجه حتي بيش از انتظارشان موفقيت آميز بود. کار گاهي دشوار مي شد؛ زيرا افزار و وسايل کار براي دست بشر ساخته شده بود نه براي حيوان و اين که هيچ حيواني نمي‌توانست با افزاري که ملازمه ايستادن روي دو پاي عقب داشت کار کند خود اشکال بزرگي بود اما خوکهاي با استعداد، براي رفع هر اشکالي چاره‌اي مي انديشيدند. اسبها که با مزرعه وجب به وجب آشنايي داشتند، در حقيقت کار چمن‌زني و شن‌کشي را به مراتب بهتر از جونز و مستخدمينش بلد بودند. خوکها خودشان کار نمي کردند و فقط بر کار سايرين نظارت داشتند. طبيعي بود که به علت توفق علمي، رهبر و پيشوا باشند. باکسر و کلوور خود را به آلات چمن‌زني و شن‌کشي مي بستند (البته اين روزها ديگر حاجتي به دهنه و افسار نبود) و دورادور مزرعه قدمهاي سنگين و استوار برمي داشتند. در حاليکه خوکي به دنبال آنان مي رفت و بر حسب اقتضا «رفيق هين!»و يا «رفيق هش!» مي گفت.