داستانی جدید از ارنست همینگوی!

آخرین خبر/ وقتی او را دیدیم، فهمیدیم چقدر بزرگ است. نمی‌شد گفت ترسناک، اما حیرت‌انگیز بود، رام و آرام و کمابیش بی‌حرکت، با آن باله‌های پیشین بزرگی که به تیغه‌‌های داس بلند می‌مانست. بعد، چشمش افتاد به آنیتا. قرقره چرخید و طناب شروع کرد به باز شدن، انگار یک قایق موتوری داشت ما را می‌کشید. نیزه‌ماهی در جهت شمال‌غربی می‌پرید و با هر جهش آب از او فوران می‌کرد.
ناچار شدم به دماغه برگردم و تعقیبش کنم. دوباره رفت پایین و این‌بار تقریباً روبه‌روی مورو شیرجه زد. باز برگشتم به عرشۀ عقب.
جوزی پرسید: «یه نوشیدنی می‌خوای، ناخدا؟»
گفتم: «نه. به کارلوس بگو یه‌کم روغن بزنه به قرقره، همۀ روغن رو خالی نکنه ها، یه‌کم دیگه هم آب‌نمک بریزه روی من.»
«واقعاً چیزی نمی‌خوای، ناخدا؟»
گفتم: «دو تا دست و یه گردنِ نو. حروم‌زاده مثل لحظۀ اول قبراقه.»
دفعۀ بعد که دیدیمش یک ساعت و نیم بعد بود. خیلی از کوهیمار دور شده بودیم. دوباره پرید و سرعت گرفت، همچنان ‌که تعقیبش می‌کردم، رفتم طرف دماغه.
وقتی برگشتم عقب قایق و دوباره نشستم، آقای جوزی گفت: «ناخدا! در چه حاله؟»
«مثل قبل. ولی چوب داره کم‌کم از هم وا می‌ره.»
چوب مثل کمانی کاملاً کشیده خم بود. اما حالا، وقتی آوردمش بالا، آن‌طورکه باید صاف نشد.