داستانی جدید از ارنست همینگوی!

آخرين خبر/ وقتي او را ديديم، فهميديم چقدر بزرگ است. نمي‌شد گفت ترسناک، اما حيرت‌انگيز بود، رام و آرام و کمابيش بي‌حرکت، با آن باله‌هاي پيشين بزرگي که به تيغه‌‌هاي داس بلند مي‌مانست. بعد، چشمش افتاد به آنيتا. قرقره چرخيد و طناب شروع کرد به باز شدن، انگار يک قايق موتوري داشت ما را مي‌کشيد. نيزه‌ماهي در جهت شمال‌غربي مي‌پريد و با هر جهش آب از او فوران مي‌کرد. ناچار شدم به دماغه برگردم و تعقيبش کنم. دوباره رفت پايين و اين‌بار تقريباً روبه‌روي مورو شيرجه زد. باز برگشتم به عرشۀ عقب. جوزي پرسيد: «يه نوشيدني مي‌خواي، ناخدا؟» گفتم: «نه. به کارلوس بگو يه‌کم روغن بزنه به قرقره، همۀ روغن رو خالي نکنه ها، يه‌کم ديگه هم آب‌نمک بريزه روي من.» «واقعاً چيزي نمي‌خواي، ناخدا؟» گفتم: «دو تا دست و يه گردنِ نو. حروم‌زاده مثل لحظۀ اول قبراقه.» دفعۀ بعد که ديديمش يک ساعت و نيم بعد بود. خيلي از کوهيمار دور شده بوديم. دوباره پريد و سرعت گرفت، همچنان ‌که تعقيبش مي‌کردم، رفتم طرف دماغه. وقتي برگشتم عقب قايق و دوباره نشستم، آقاي جوزي گفت: «ناخدا! در چه حاله؟» «مثل قبل. ولي چوب داره کم‌کم از هم وا مي‌ره.» چوب مثل کماني کاملاً کشيده خم بود. اما حالا، وقتي آوردمش بالا، آن‌طورکه بايد صاف نشد.