نگاهی به کتاب «آیا مادر خوبی هستم؟»

شهرآرانیوز/ آیا خوب بودن مادر تعریف مشخصی دارد که باید در همان چهارچوب استاندارد رفتار کرد؟ این سؤال فارغ از اینکه در چه فرهنگی زندگی می‌کنید، همواره در طول دوران مادری تان با شما خواهد بود. برای پاسخ به آن هم مخصوصا در سال‌های اخیر، کتاب‌های زیادی تألیف شده و مقالات زیادی نوشته شده است که می‌تواند تا حد زیادی کمک کننده و اثر بخش باشد. تعریف مادر کافی به جای مادر خوب هم از دل همین مقالات بیرون آمده و در نهایت کتابی که امروز به شما معرفی می‌کنیم یک اثر بسیار جمع وجور، مختصر و مفید است که به شما کمک می‌کند مفهوم مادر خوب را ارزیابی کنید. کتاب با عنوان «آیا مادر خوبی هستم؟» چاپ شده است، همان سؤال همیشگی مادران، اما قرار نیست در چهارچوب معنای مادر خوب بماند. دکتر عبدالحسین رفیعیان به عنوان یک پزشک، روان شناس و متخصص این حوزه، در این کتاب مفهوم مادر خوب را بازخوانی می‌کند و به معیار‌ها و ابزار‌هایی اشاره می‌کند که یک مادر به آن احتیاج دارد که به بلوغ عاطفی برسد و بتواند یک کودک سالم را پرورش دهد. معیار‌هایی که با معیار‌های کنونی ذهن مادران فاصله بسیار دارد.

این کتاب بر اساس پرسش و پاسخ طراحی شده است. این موضوع کمک زیادی می‌کند بر اساس سؤالات طراحی شده، صورت مسئله دغدغه‌های مادری روشن شود. هر مجموعه سؤالات نیز در ذیل عنوان مشخصی تقسیم بندی شده است. عنوان‌هایی چون: بلوغ عاطفی، مادر و باورهایش، بها دادن به احساس کودک، ارتباط حسی تنی و ده‌ها موضوع دیگر.
کتاب تمام تلاش خود را کرده است که خیلی ساده و به دور از پیچیدگی‌های اصطلاحات روان شناسی و والدگری، به موضوع بپردازد و از منظر دغدغه‌ها و نیاز‌های مادرانه به سؤالات عمده پاسخ دهد. سؤالاتی چون: مادر خوب یعنی چه؟ وابستگی عاطفی به چه معناست؟ چطور به کودک خود نه بگویم؟ مادر چگونه باید احساسات خود را مدیریت کند؟ جایگاه خشم و تنبیه در رابطه کجاست؟

واضح است که این کتاب به تنهایی نمی‌تواند نسخه کامل و بی نقصی برای پاسخ به سؤالات مادران باشد، اما میان بر خوب و علمی و قابل قبولی است که در کوتاه‌ترین زمان می‌تواند به بخشی از اضطراب‌های والدگری پاسخ دهد و بخشی از تعاریف و ذهنیت‌های اشتباه را تصحیح کند.

بریده کتاب:
«بعد از مادر شدن، دغدغه مادر خوب بودن فکر اصلی ذهن مادر می‌شود و دائم خود را مورد ارزیابی قرار می‌دهد و از خود می‌پرسد: آیا مادر خوبی هستم؟ آیا وقت کافی برای فرزندم می‌گذارم؟ آیا به اندازه کافی به او محبت می‌کنم؟ آیا نیــازهـــــای او را به درســــــتی برطرف می‌کنم؟ اما نکته مهم این است که باید بتواند در پاسخ به این پرسش‌ها اول از خــود و نقش احساس رضایت کند، دوم موقعیتی فراهم کند تا فرزندش نیز در هر سنی از وضعیتی که دارد احساس رضایت کند و سوم خود را در زندگی بخشیدن به یک انسان دیگر و پرورش دادن او موفق بداند.»