1
0
107
داستان"پای بی قرارم" از شرمین نادری (قسمت هفدهم)
اعتماد
بروزرسانی
اعتماد/ هرچقدر هم راه بروي دور نمي‌شوي از خودت .
خودت را با خودت به دوش مي‌کشي و مي‌بري توي کوره راه‌ها ،جاده‌ها ،کوچه‌هاي تنگ و باريک و حتي شلوغ‌ترين خيابان‌هاي شهر.
گز مي‌کني و قدم مي‌زني و توي شيشه مغازه‌ها خودت را نگاه مي‌کني و به خودت مي‌گويي دست‌بردار از سرم و باز مي‌دوي و مي‌روي ،اما خودت رهايت نمي‌کند ،مي‌آيد وعين دوالپا مي‌نشيند روي گردنت و تا آخرين شيره جانت را نکشد ،رهايت نمي‌کند .
اين‌ها را توي صف تاکسي‌هاي خيابان فاطمي به خودم گفته‌ام و نگاه کرده‌ام به آينه بغل شکسته تاکسي که دارد تصويرم را مکدر و شکسته نشان مي‌دهد .
بعد يک خانمي توي صف جلو زده ،تقريباً با آرنج توي پهلويم کوبيده و درجلوي ماشين را بازکرده و نشسته و پايش را دراز کرده و در تاکسي را با يک‌صداي بم غريبي روي خودش بسته و ما را حيران توي صف گذاشته است .
راننده مي‌گويد خانم نوبت شما نبود ،زن جواب مي‌دهد من پايم درد مي‌کند و يک مردي توي صف مي‌گويد همه ما هزار درد بي‌درمان داريم خانم.
من اما حوصله بحث ندارم ،نه به نشانه اعتراض که به دليل ديوانگي و جنون بي‌قراريم ،صف را رها مي‌کنم و از فاطمي به سمت وليعصر مي‌روم ،قدم مي‌زنم ،خودم را توي آينه‌ها نگاه مي‌کنم و به خودم مي‌گويم تو برو توي صف تا با تاکسي زودتر به ونک برسي .
خودم اما مي‌خندد گمانم و مي‌گويد نمي‌تواني خلاص شوي از دست من ،حتي اگر همه اين راه را پياده گز کني و بعد هم همراهم مي‌آيد تا سر خيابان مطهري ،مي‌آيد تا سر بهشتي ،مي‌آيد تا پل همت و همين طور که آهسته و آرام از کنار پارک ساعي مي‌گذرم توي گوشم مي‌گويد دلم مي‌خواهد صداي کلاغ‌هاي پارک ساعي را بشنوم .
همين هم هست که از پله‌هاي پارک پايين مي‌روم ،مي‌گذارم آرام بگيرد ،بنشيند ،گوش کند و لحظه‌اي دست از سرم بردارد که دست برنمي‌دارد ،همين طور ديوانه وارو بي‌وقفه توي گوشم زمزمه مي‌کند .
مي‌گويد خسته است ،مي‌گويد راه رفتن فقط فرار است از روبرو شدن ما باهم ،مي‌گويد اين همه دل‌تنگي روي دوشش سنگين است و من هيچ‌وقت واقعاً دوستش نداشته‌ام .
من اما بلند مي‌شوم و بين نيمکت‌ها پارک ساعي مي‌چرخم و عشاق و پيرمردها و گنجشک‌ها و آدم‌هاي خسته را نگاه مي‌کنم و گوش مي‌دهم به خودم .
بعد دستم را دراز مي‌کنم ،گردنش را مي‌گيرم و هلش مي‌دهم توي يک چاله‌اي و مي‌دوم ،کلاغ‌ها مي‌پرند رويش و قار مي‌زنند ،لابد مي‌خواهند نگهش دارند تا من بتوانم فرار کنم .
من اما آرام و بي‌ترس از در پارک ساعي بيرون مي‌زنم ،توي صف اتوبوس‌هايي که به سمت ونک مي‌رود مي‌ايستم و براي مدتي از دست خودم خلاصم ،براي همين هم هست که مي‌گويم راه برو ،راه برو و اين‌طور عجيب و شيرين و بي‌ترس مي‌خندم .
قسمت قبل:
اخبار بیشتر درباره
اخبار مرتبط
0
0
128
2
0
177
اخبار بیشتر درباره
پس از این بخوانید
اولین مقتل فارسی در جغرافیای عثمانی
یک خط کتاب/ زمانِ حال چیز خنده دارى است
برای سرودن شعر عاشورایی باید مطالعه تاریخی داشت
«میشل عزیز» در کتابفروشیها
سه روشی که میتوان امام حسین (ع) را در کتاب به کودکان معرفی کرد
قتل عام به روش آمریکایی با آبنبات و شکلات
چالشهای نوشتن رمان تاریخی
چگونه میتوان ایرانی نبود؟
استراحت ذهن از راه مطالعه ممکن است
