24
2
2.9K
داستان"پای بی قرارم" از شرمین نادری (قسمت بیست و یکم)
اعتماد
بروزرسانی
اعتماد/ هواي تهران سرد شده ،خيلي سرد،انگار نه انگار ما عادت کرده‌ايم به ارديبهشت هاي گرم و بي باران ،به هواي آلوده وپر از دود و به لباس هاي تابستاني بي مزه و صداي هميشگي کولرها .
اين ها را براي خودم خيال مي کنم و لرزان قدم مي زنم توي خيابان بلند وليعصر،باران تند و ريزي مي‌بارد و آدم‌ها که ديگر حرف هواشناسي‌ها را هم باور نمي‌کنند ،چمباتمه و کاپشن به سرکشيده از کنارم مي‌گذرند و غر مي‌زنند .
من اما چتر دارم توي کيفم ،به ياد آن آقاي راننده تاکسي که گفته بود کسي که چتر ندارد قصد پياده‌روي هم ندارد .
مردم هم رد مي‌شوند و چترم را با حسرت و گاهي خنده‌اي نگاه مي‌کنند و من با بيني سرخ‌شده از سرما ،سرم را بالا مي‌گيرم و با چتري افراشته ،ملکه وار، پياده‌روي وليعصر را پايين مي‌روم .
مي‌خواهم بروم سمت نمايشگاه کتاب ،هر اشکال و دردسري داشته باشد ،لااقل جان مي‌دهد براي پياده‌روي‌هاي طولاني ،نه از اين قدم زدن‌هاي تنبلي که يک پايت توي اتوبوس و تاکسي است که براي رسيدن به آن مصلي دوردست واقعاً مرد راه لازم است و اين شايد قراري بياورد براي پاي بي‌قرار من.
اين ها را بازدارم با خودم مي‌گويم که يک باد سرد غريبي مي‌پيچد توي خيابان و بعد هم عين دزدها مي‌دود سمتم ومي پيچد توي باراني ام و چترم را مي‌پيچاند و از دستم مي‌گيرد و مي‌اندازد آن‌طرف ،بعد اما زني صدايم مي‌کند به سمت ايستگاه اتوبوس و همه‌مان ،مثل بچه‌هاي اسکيمو،با صورت‌هاي يخ‌زده و دست‌هاي گره خورده توي جيب ،خودمان را مي‌چسبانيم به ديواره ايستگاه و غر مي‌زنيم که چرا اين قدر سرد شده است.
بعد يکي‌مان مي‌گويد اي واي کفش هام خيس شدند ويکي ديگر مي‌گويد کاش دستکش داشتم و يکي ديگر که يک خانم پير است با يک عصاي قشنگ چوبي ،صدايش را صاف مي‌کند و اعلام مي‌کند که همه‌اش کار خودشان است .
دارم فکر مي کنم که آن‌ها چطور توانسته‌اند هوا را اين قدر سرد و نم‌دار کنند که زني ،با روسري پشمي پيچيده دور سر و مانتوي چروک ،درحالي‌که روي صندلي ايستگاه نشسته با صداي بم و غريبي به سرمان فرياد مي‌زند که کيف کنيد مردم ،از اين باران کيف کنيد ،شايد آخرين بهار قشنگ زندگي‌مان باشد .
اين را که مي‌گويد همه ايستگاه ساکت مي‌شوند ،مرد و زن ،بعد سرمي چرخانند و نگاه مي‌کنند به باراني که مي‌ريزد روي آسفالت و شانه‌هاي رهگذران و برگ درخت‌هاي سبز وليعصر وآن غروبي که سرخ سرخ دارد مي‌آيد شهر را با خودش توي تاريکي قشنگي ببرد .
بعد زن‌ها نچ نچ مي کنند ويکي‌شان مي‌گويد خدا نکند و يک مردي مي‌گويد درباره خودت حرف بزن و پيرزني که خيال مي‌کند هنوز هم کساني هستند که دستشان به ابرها و توده‌هاي هواي سرد مي‌رسد مي‌گويد که شايد هم زن راست گفته باشد .
اينجا ديگر توان صبر کردن از کفم مي‌رود ،پاهاي بي‌قرارم شروع مي‌کنند تپيدن و بالا و پايين پريده و بعدهم جلوتر از من مي‌دوند و از ايستگاه بيرون مي‌زنند .
خوب که نگاه کني زني هستم با چتر شکسته پکسته و دست‌هاي يخ‌زده و صورتي خندان که مي‌روم زير باران تا همه راه را تا نمايشگاه کتابي شلوغ پياده بروم ،شايد که ديگر فرصت نکنم چنين باران و سرماي قشنگي را با چشم‌هاي خودم ببينم ،کسي چه مي‌داند ؟
قسمت قبل:
اخبار بیشتر درباره
اخبار مرتبط
11
3
881
11
3
881
15
9
1.7K
10
4
1.8K
13
7
2.5K
4
3
2.3K
اخبار بیشتر درباره
پس از این بخوانید
موفقیت از کی آغاز می شود؟
صبرکن و وفا کن
آدمیزاد همیشه از وضعیتش ناراضیه!
وداعی شاعرانه با محمدعلی بهمنی در تهران
صحبت های جالب دکتر شکوری در مورد حق سکوت
روایت شنیدنی شاعر معاصر مرحوم محمد علی بهمنی از اولین زیارت حرممطهر امام رضا(ع)
۱۲ شعر ماندگار محمدعلی بهمنی در موسیقیهای خاطرهانگیز
تسلیت به میراثداران شعر امروز فارسی
معرفی دو چهره زن برای یک جایزه بینالمللی
